Afscheid

Eigenlijk had ik al afscheid van Jan genomen voor het officiële afscheid plaatsvond. In uw bijzijn heb ik me verwonderd over hoe het noodlot wild in het rond zwaait en iedereen kan treffen die toevallig in de buurt is. En ik heb beschreven hoe ik me hem herinner, een paar dagen terug.

Maar er is ook nog zoiets als een uitvaart. Vreemd eigenlijk, dat dat met varen geassocieerd wordt. Misschien uit de Griekse oudheid overgebleven met de Styx enzo. Bij de uitvaart waren we met alle mensen die Jan dierbaar zijn of die Jan's dierbaren dierbaar zijn, zoals de familie van z'n vrouw. Er werden films getoond, waarop Jan nog leefde. En er was muziek, van viool, gitaar, koren en een zangeres in haar eentje. Dapper vind ik dat, op een uitvaart.

Het was erg mooi en bracht Jan weer even dichtbij, maar ook het besef dat hij er nu toch echt niet meer was. Dat we naar beelden keken en naar verhalen luisterden. Dat is al erg verdrietig, maar met muziek gebeurt er dan nog iets extra's. Muziek komt via het achterdeurtje binnen, zonder dat het gedachten met zich meebrengt en zet dan opeens de emotiesluizen open. Precies drie tonen van een gitaarcompositie die ik mijn zoon honderd keer had horen spelen, samen met Jan, bereikten dat effect. Wonderlijk.

De toestand op de begraafplaats sterkte mijn overtuiging dat ik toch liever zo snel mogelijk afgevoerd wordt. Voor mij liever geen geschuifel achter een kist en al helemaal niet mijn lekkere lijf achterlaten in zo'n donkere kist in de grond. Gewoon snel de oven in, ik zit er toch niet meer in. En dan graag een mooi plekje in de natuur opzoeken om daar een lekkere picknick te houden en daarmee dat plekje aanwijzen als B& plekje. Voor wie later nog eens tegen me wil praten.
Het mooie van natuurplekjes is ook dat niemand het ziet als ze schandalig verwaarloosd worden, omdat niemand er meer komt. Daar worden ze alleen maar mooier van.