Machteloos

Gisteravond was het, rond middernacht. Ik was eigenlijk klaar voor m'n bed, maar draalde nog wat op internet. Bij toeval kwam ik terecht op het weblog van A., die een half uur daarvoor een bericht op haar log had gezet. Ze had geen zin meer in het leven en had een cocktail van 66 pillen geslikt.

Er stond geen mailadres van A. op het weblog en bij het scannen van de teksten (iets minder tekst en veel meer vrolijke knipperende en bewegende plaatjes dan hier) bleek dat ze een lastig leven had met vooral de laatste tijd psychische problemen.
Zoiets op je weblog zetten is een schreeuw om aandacht, denk ik. Het speuren naar contactmogelijkheden leverde een paar "webvriendinnen" op, die ik een mailtje heb gestuurd. Geen reactie, het was inmiddels half 1 geworden en niet veel mensen lezen hun mail dan nog.

Via een reactie op haar weblog ben ik met haar in contact gekomen en heb tot 3 uur met haar gemaild. Geen adres of zo gekregen, ze wilde echt dood leek het. Alhoewel ze nog wel bezig was haar weblog mooier te maken. Dat gaf me hoop dat het allemaal wel goed zou komen.

Na 3 uur stilte. Ik heb met mijn slaaphoofd nog tot 4 uur gewacht en ben toen met bezorgdheid gaan slapen.
Gelukkig was er vanochtend een berichtje. De pillen hadden hun doel gemist en A. ging de draad weer oppakken, te beginnen met een verzoek tot opname. Wat een opluchting.

Internet is een raar medium. Anonimiteit is een groot goed, maar in dit soort gevallen zou het toch prettig zijn als je iemand op zou kunnen sporen. Ik heb me zelden zo raar machteloos gevoeld. Heen en weer geslingerd tussen de ernstige consequenties die het zou kunnen hebben als ik verkeerde dingen aan haar zou mailen en het onwerkelijke gevoel dat alles wat ik kon doen was de juiste knopjes op mijn toetsenbord indrukken. Los van emoties omdat ik A. niet ken en het enige contact via tekst en een toetsenbord was. Ik kon haar en haar wanhoop niet zien, alleen de neerslag in tekst daarvan.

Haar mailadres eindigde op "live.nl" Misschien is dat wel bepalend geweest. En nu wil ik weer een paar dagen gewoon lekker zon en zingen, zonder dat de dood in de schaduw aanwezig is.