Bier en knechten

Vroeger, ach vroeger. Het is vandaag ( vrijdag 13 juli) veertig jaar geleden dat Tommy Simpson van z'n fiets viel, er weer op gezet werd en nog een keer viel, om nooit meer op te staan.

Het was op de flanken van de Mont Ventoux en het was heet. De Tour de France was toen anders dan nu. Je had heren en knechten, net als nu. De knechten zorgen voor het eten en drinken, dat was toen zo en dat is nu zo. Nu pakken de knechten het drinken aan uit de auto van de ploegleider en rijden dan naar hun makkertjes om het uit te delen.

In 1967 stopten knechten bij een café, legden 30 franc op de toonbank en kochten limonade (waarschijnlijk felroze of groene Exota in kogelflesjes) of bier. Dat stopten ze in hun trui. Ooit zijn er twee knechten een half uurtje ingesloten geweest in de koelcel van een café, toen ze koud bier aan het halen waren.
En daarna fietsten ze weer verder. De langste etappes waren rond de 350 km, de gemiddelde rond de 200 km.

Tommy Simpson had een slechte dag, die 13e juli. Hij was geen knecht, maar stopte onderweg bij een café voor een glaasje pastis en een glaasje cognac. Weer op de fiets gezeten dronk hij nog anderhalf biertje. Hitte en uitputting waren officieel de doodsoorzaak. Alcohol en amfetaminen hebben een handje geholpen. Begeleidend artsen en verzorgers waren nog niet zo kritisch in die tijd.

Jan Kal heeft een prachtig sonnet geschreven over de Mont Ventoux. Ik mag het hier vast wel overschrijven van hem.

Mont Ventoux door Jan Kal

Dichten is fietsen op de Mont Ventoux,
waar Tommy Simpson toen is overleden.
Onder zo tragische omstandigheden
werd hier de wereldkampioen doodmoe.

Op deze col zijn velen losgereden,
eerste categorie, sindsdien taboe.
Het ruikt naar dennengeur, Sunsilk Shampoo,
die je wel nodig hebt, eenmaal beneden.

Alles is onuitsprekelijk vermoeiend;
de Mont Ventoux opfietsen wel heel erg,
waarvoor ook geldt: bezint eer gij begint.

Toch haal ik, ook al is de hitte schroeiend,
de top van deze kaalgeslagen berg:
ijdelheid en het najagen van wind.