Steen
Muren heb ik ook
maar niet zo hoog als jij.
Meters, met prikkeldraad
en gewapend verzet
tegen minnaars
vrienden
mij?
Mijn lege handen op mijn hoofd
breken geen stenen
en je deur trap ik niet in.
Maar als je ooit naar buiten komt
sta ik gewapend met mijn mooiste lach
en de herinnering aan die ene avond
waarop je vrolijk was
om iets.
Er ligt een mooie zwarte steen
te glanzen op je hart.
Onmogelijk
om te houden van jou,
als ik al niet verloren was.
3 opmerkingen:
daar is er weer één, een gedicht. maar misschien had je liever gehad dat het er niet was...?
Nee hoor, ook deze is van harte welkom.
Disclaimer: Niet alles op dit weblog is autobiografisch. Sommige gebeurtenissen spelen zich alleen af in de verbeelding van de schrijver.
Maar welke gebeurtenissen dat zijn, verklapt hij lekker niet.
:-)
Een reactie posten