Nobody knows you

Ik luister nu al weer een tijdje naar het Bommel hoorspel. Het is leuk om iedere dag een kwartiertje voorgelezen te worden met geluidseffecten, maar het boeit toch minder dan in de afgelopen jaren "Het Bureau".

Bommel is leuk, maar te karikaturaal. Marten Toonder heeft zelf aangegeven dat hij in Bommel archetypen gebruikt voor de hoofdfiguren. Tom Poes staat voor de ratio, Ollie B. Bommel voor de emotie enzovoort. Hij heeft ook gepoogd om de figuren minder "plat" te maken, dus meer ontwikkeling in de persoonlijkheid te geven. Dat is natuurlijk een lastige opgaaf: een archetype diepgang geven.

In "Het Bureau" is dat beter gelukt. De personen daar zijn niet archetypisch, maar hebben wel allemaal hun eigen (menselijke) eigenaardigheden en vooral onhebbelijkheden. Je kunt ze sympathiek vinden of juist niet. Bij Bommel is dat lastig. De figuren zijn te veel symbolisch, te weinig menselijk (ook al omdat het dieren zijn).

Maar uiteindelijk is het het gevoel waarmee ik in slaap val, dat bepalend is. En de laatste derig seconden van Het Bureau kunnen bijna niet overtroffen worden. "Nobody knows you when you're down and out" uitgevoerd door de Beau Hunks in een conversatie tussen trompet en klarinet (saxofoon?), melancholiek en hoopgevend tegelijk.

Luister en slaap lekker.