Oewoi
Ik fietste langs de flat van een vriendin. Ze woont drie hoog en haar balkondeur stond open, zag ik. En voor ik het wist riep ik: "Oewoi".
Begrijpen doe ik het niet. Oewoi is een soort jodelgeluid. Het werd vroeger gebruikt om elkaars aandacht te trekken over grote afstanden. Vroeger is in dit geval niet de verre Middeleeuwen, maar mijn jeugdjaren. Misschien was het zelfs wel een geografisch beperkt verschijnsel, want ik heb het nooit meer gehoord nadat ik uit Dordrecht ben vertrokken.
Oewoi was voor mij een zegen. Ik kon namelijk niet snerpend op mijn vingers fluiten en dat droeg niet bij tot mijn status. Op je vingers fluiten was één van de stoere dingen die jongens konden en daarmee oogstte je bewondering van je vrienden en bovendien aandacht van meisjes. En je kon elkaar roepen om naar buiten te komen om te voetballen, zonder dat je hoefde aan te bellen en ouders een hand geven enzo. Een mobieltje avant la lettre.
Je kon ook oewoien. Dat was niet statusverhogend, maar wel geaccepteerd en praktisch. Je ging voor iemands deur op de stoep staan en na een paar oewoien kwam de gezochte persoon vanzelf naar buiten. Een gehoorde oewoi kon ook niet genegeerd worden: je moest gaan kijken wie dat was, hoe leuk Toppop ook was op dat moment (wat het overigens zelden was, met al die huppelende disconegers en -negerinnen, ingeklemd tussen vader Abraham en de Zangeres zonder Naam)
Waarom die oewoi naar buiten kwam, een paar dagen geleden is mij een raadsel. Decennia heb ik er niet aan gedacht en nu kwam hij opeens spontaan boven. Wellicht een teken dat de seniliteit langzaam begint in te zetten, beginnend met het verversen van oude herinneringen.
Wat ik me overigens ook herinner is hoe ik mijn gehele jeugd zonder gordel op de achterbank van de auto werd vervoerd, met voorin twee rokende ouders. Een behandeling die tegenwoordig nog geen hond waardig is. Minder dan een hondenleven, maar geen tuig op de achterbank.
Als u me ziet fietsen, één dezer dagen, doe dan even een oewoi. Dan gaan we misschien wel samen voetballen in het park.
8 opmerkingen:
een proustiaanse ervaring voor jou, en ook bij mij komen er heel wat herinneringen boven!
ik zal voortaan alert zijn op oewois. stel dat de voordeurbel het niet doet!
Ik moest eigenlijk meteen aan De Bom van Doe Maar denken. Zit een hele echt oewoi in! Maar ze zijn wel handig ja...
Hé leuk, ik doe dat ook, zelf bedacht meende ik altijd. Tegenwoordig komt het minder voor maar toen ik nog kleine kinderen had jodelde ik het heel regelmatig, mijn normale stem reikte niet ver genoeg. Oe hoog, en na de jodelbreuk laag oi, maar zonder W ertussen. Als ik je zie zal ik 'm weer eens uit volle borst laten klinken.
@sara: waren het in Limburg (toch?) ook Oewois of waren dat dialectische varianten?
@nieske: dat is toch een wapwoei, bij De Bom?
Het is, bij nader inzien, een AWOEI, van Doe Maar...
@B& O, die herinneringen die opeens boven kwamen drijven werden eigenlijk slechts opgewekt door jouw achterbankbeschrijving. Toen moest ik denken aan vakantieritten waarbij de beenruimte achterin was opgevuld met tassen etc. en dat dan over het geheel slaapzaken uitgespreid lagen waarop Broertje en ik languit konden liggen en slapen. En in het diepe zuiden van het land was het inderdaad geen 'oewoi' maar 'hoiè', of Maastrichtser: 'hoienè'!
Ik was nog niet eens klaar met het typen van mijn naam! Maar ik raakte per ongeluk de entertoets en toen... floep!
Een reactie posten