Bulgaarse wind

Ik heb een klein baantje. Ik ben voor één dag per week boekhouder van een Europees onderzoeksproject. Maar liefst 12 partners doen hun best om taal- en spraaktechnologie in te zetten voor onderwijsdoeleinden.

Het is een Europees project, met al z'n subsidie eigenaardigheden. Aangezien wij (Universiteit Utrecht) projectleider zijn, krijgen wij de subsidie overgemaakt voor alle partners. Een fors bedrag.
Een aantal van de partners komt uit Oost-Europa. En daar was het geld op. Met name in Bulgarije was de kas al enige weken leeg. Wij zaten met smart te wachten op geld uit Luxemburg, onze subsidiebron en daar verklaarde men het geld al enige dagen geleden overgemaakt te hebben. Kennelijk is het ingewikkeld voor banken om snel geld van de ene naar de andere rekening over te schrijven.

Bij hoge uitzondering was de financiële afdeling bij ons bereid mij een mailtje te sturen zodra bleek dat het geld binnen was. Ik kon dan papieren laten ondertekenen door een grote meneer, waarmee toestemming gegeven werd om het geld over te maken naar onder andere Bulgarije.

En hoera! Op woensdag kwam het bericht: het geld was in Utrecht. Meteen de waarschuwing dat het moeilijk was om het geld snel in Bulgarije te krijgen, want dinsdag was buitenlandse betaaldag en ja, als er eerst een handtekening op moest, dat kon wel even duren en het was dinsdag voor je het wist en er waren ook vast mensen met ADV of vakantie.

Donderdags heb ik besloten dat een ouderwetse communicatietechniek van stal gehaald moest worden: De fiets. Ik ben met de betaalopdracht onder mijn arm naar de grote meneer gefietst. Die was helaas de hele dag afwezig, maar zijn secretaresses zouden voor mij bemiddelen, de volgende dag. En inderdaad, de volgende dag (vrijdag) was de opdracht getekend. Ik vroeg of de opdracht naar de financiële afdeling doorgestuurd kon worden (twee straten verderop). Dat kon wel, maar dan zou hij pas maandag daar aankomen, want de interne post en hij moest dan nog door naar het betaalcentrum in de Uithof.

Ik zag de bui hangen, besteeg mijn gouden ros en ben als echte fietskoerier (die met een racefiets door de stad scheuren) het document op gaan halen, om het twee straten verder bij de financiële afdeling af te leveren. Daar werd ik bedankt voor de moeite, maar de betaling zou het niet halen. De interne post was al weg en de opdracht moest naar de Uithof en daar zou hij dan pas maandag komen en dat was te laat om dinsdag verstuurd te worden. "Grrrrmmmmblff", deed ik van binnen. Ik pakte mijn fiets en reed voor de donkere regenwolken uit de Uithof tegemoet. In schamel T-shirt, zonder jas of tas, want ik dacht alleen die twee straten te moeten overbruggen.

Donkerder en donkerder werd de lucht. Harder en harder fietste ik, maar ik zou het niet gaan halen. De opdracht zou doorwéken en ik kon weer van voor af aan beginnen. Maar toen kwam de wind, uit Bulgarije. Hij stak opeens op en blies de donkere regenwolken terug naar het westen. Opdracht droog binnen, ik droog (en met windje mee) weer naar huis. Missie volbracht, de Bulgaren zouden hun geld krijgen.

De woensdag daarna kreeg ik een mailtje. De transactie van dinsdag was niet doorgegaan, want iemand had een code verkeerd ingevoerd en het kon niet meer hersteld worden. De betalingen zouden volgende week verstuurd worden.

Soms dreigt een mens erg cynisch te worden.