Avonturen

Ik hoop dat u me gemist heeft. Ik was verwikkeld in een heus Avontuur.

Behalve dat ik voor het eerst in mijn leven 40 kilometer lang op een dijk wind mee heb gehad, heb ik mij ook zwerver gevoeld. Dat kwam zo:

Eens in het jaar moet ik altijd even raar doen. Waarschijnlijk wil ik dan vooral aan mezelf bewijzen dat ik nog steeds een echte man ben, zo eentje van de Bavaria reclame die de droogkap inruilt voor rauw vlees eten en die voor de duvel niet bang is.

Ik uit dat meestal niet in gevechten of rauwe kreten, maar in heel ver fietsen. Uiteraard op m'n trouwe Kronan met terugtraprem en zonder versnellingen, extra stoer.
Zo ook afgelopen woensdag, toen ik Anne weer eens ging zien. Ze woont inmiddels in een groot vrijstaand huis in de polder onder Nijmegen. Mooi huis, lieve kinderen, leuke man: maar nu de kroeg in. Toen wij de kroeg weer uitkwamen ging zij haar sweegs en ik naar het station. Zo handig om je eigen fiets bij je te hebben. Tenzij je snelbinder zich gaat bemoeien met je achterwiel. Kortom, toen ik de perronchef vroeg hoe laat de trein naar Arnhem aansloot op die naar Utrecht, antwoordde hij olijk: "Om 6 uur morgenochtend".

Taxi's, hotels en snelbinders in achterwielen schoten langs mijn geestesoog. Ik besloot voor het laatste te kiezen en een klein half uurtje later was mijn achterwiel snelbindervrij en leken mijn handen tot aan de pols op die van echte bosnegers. Alleen waren mijn handpalmen ook zwart.
Anne moest maar boeten voor de gezelligheid, was mijn conclusie tijdens het gepruts met de snelbinder. Alleen was het huis zwart en donker en deed de voordeurbel het niet, toen ik -weer een klein half uurtje later- bij het vrijstaande huis aankwam.
De buren zouden er geen last van hebben als ik ging bonzen of schreeuwen of ruiten inslaan, maar ik dacht aan twee kleine vreedzaam slapende jongetjes en een hardwerkende man. Gelukkig stond er naast het huis een grote schuur in verbouwing, waarvan de deur open was. En er was isolatiemateriaal.

Om 5 uur had ik het heeeel koud gehad, maar toch anderhalf uur geslapen. Het werd tijd voor de trein. Om 5.35 uur reed deze Nijmegen uit, met mij en m'n fiets in z'n buik. En fris en goed voorbereid als ik was had ik in mijn zak:
- een kaartje Nijmegen - Utrecht (voor mij)
- een fietsdagkaart (voor mijn trouwe Kronan)
- een kaartje Utrecht - Usquert (het was nog vroeg)
- een kaartje Nijmegen - Utrecht met korting (het was nog vroeg)
Ik stonk naar café en slecht geslapen. En mijn handen waren nog steeds groezelig, net als mijn T-shirt. Er lag een drukke dag voor me.

Later die dag werd Jan begraven, maar dat is een verhaal dat een eigen titel verdient.