Plat

Ik heb eigenlijk nooit van het Nederlandse landschap gehouden. Het is me te plat, te voorspelbaar. En te vaak hangen er van die grote grijze wolken boven.

Als ik ooit nog eens de verantwoordelijkheid voor mijn kinderen aan henzelf kan overdragen, wil ik vertrekken naar verre landen, waar de zon schijnt en de temperatuur aangenaam is. Waar de horizon zich zo nu en dan verstopt achter een berg of heuvel en waar het eten lekker is en het tempo doeloe.

Maar na zo'n dag als vandaag twijfel ik. Ik heb zo lekker door de polder gelopen, onder een blauwe lucht bij een heerlijke temperatuur. Met goed gezelschap en fijne gesprekken. De horizon tussendoor verstopt in een stadje met een terras en ijsjes.

Laat die klimaatverandering maar schuiven. Ik blijf nog wel even.