Jan

De Leidse Rijn lag zwart naast ons te glimmen als we naar huis fietsten. Hij reed zonder probleem een stukje om, zodat we nog wat konden praten. Het ging dan vooral over vrouwen en liefde. De onbereikbare, ideale grote liefde, waar hij al jaren naar zocht. Z'n eisen waren dan ook hoog.

Later leerde hij mijn kinderen gitaar spelen. Het was een man met veel gezichten. Serieus, als gitaarleraar met een gespalkte pink. Ondeugend en uitdagend op feestjes, als hij probeerde vrouwen te versieren. Somber en depressief als het niet lukte of als het toch weer uit was, voor de zoveelste keer.

Hij was veel ouder dan ik, maar liep me er makkelijk uit bij mijn training voor de marathon, waarbij hij voor de lol ook eens meeliep. De marathon, die hij nooit had uitgelopen, al had hij wel een keer een poging gedaan. Hij fietste makkelijk in een dag naar België of Duitsland heen en weer. Kwam skatend aan waar anderen met de auto waren gegaan.

Z'n leven was hem vaak zwaar. Vol doelen en idealen. Misschien nog eens kinderen, maar zeker een vrouw. Zo'n lieve, mooie, sensuele, spannende en trouwe vrouw.

Dag Jan, de gesprekken onderweg naar huis waren me dierbaar. Ik zal aan je denken, bij het zwarte water van de Leidse Rijn.