Organen

Ik heb al een donorcodicil zo lang ik me kan herinneren. Het waren toen nog rode bonnetjes die je zelf uit een foldertje moest knippen en dubbelvouwen. Er werd niets geregistreerd, je moest hem gewoon in je portemonnee stoppen en hopen dat iemand hem vond.

Eigenlijk is er nooit een gedachte bij me opgekomen waarom ik niet zo'n ding zou invullen. Als ik dood was had ik niks meer aan m'n organen en iemand anders wel en ik vind het altijd leuk als ik iets weg kan geven waar andere mensen blij van worden.

Ik ging er ook altijd van uit dat ik ook wel organen van andere mensen zou krijgen als ik die nodig had.

Inmiddels weet ik beter. Ik weet van de voor en de tegens. Ik ken de gruwelverhalen waarin je al leeggehaald wordt door hartverscheurende chirurgen terwijl je nog niet echt dood bent. Ik ken het vervelende gevoel dat de nabestaanden zullen hebben als ze weten dat ik niet meer vol zit met echte organen bij mijn crematie. Ik heb de argumenten gehoord tegen geknutsel met mensenlichamen. En zelfs dat de Schepper het niet zo bedoeld heeft. De Schepper stelt nu eenmaal mensen op de proef door ze slechte nieren te geven en daar moeten wij ons niet mee bemoeien.

Het maakt de afweging er niet makkelijker op. Maar toch, als ik dit geneuzel afzet tegen iemand die nog een leven lang moet worstelen met slechte organen, dan is mijn keuze duidelijk.

Laten we het er maar op houden dat ik een goed hart heb en niks op mijn lever.