Ai

Artificial Intelligence was op TV. Een film over robots met gevoel en vooral over een robot van een klein jongetje met gevoel.

Z'n aanstaande moeder zegt iets in de geest van: "Hij lijkt van buiten zo echt, maar van binnen is het niets meer dan een paar kilometer draadjes en electronische circuits".
Dat kan ik van mezelf ook zeggen: "Hij lijkt van buiten zo echt (hij begint zelfs tekenen van ouderdom te vertonen), maar van binnen is het niets meer dan een paar meter darmen en een boel bloed, gal en kwijl". En tranen.

Waar het kleine robotjongetje echt in tekort schiet is aanpassingsvermogen. Hij is geprogrammeerd om van zijn nieuwe moeder te houden en wil dat zij ook van hem houdt. Als ze hem achterlaat, is het enige dat hij nog kan verzinnen om de goede fee te vinden, die Pinokkio immers ook in een echt jongetje kon omtoveren. Zo zielig...

Wij mensen zijn daar gelukkig beter voor toegerust. Als iemand van wie we houden ons achterlaat, ontwikkelen zich al snel wrok, minachting en wraakgevoelens. Dat maakt het een stuk makkelijker om je leven te vervolgen en je geluk bij iemand anders te zoeken, al laat het flinke littekens achter.

Dus, robotontwerpers van de toekomst: als je gevoel gaat inbouwen, vergeet dan niet om naast liefde ook haat te programmeren. Zodat robots niet sterven aan een gebroken hart.