Avonturen

Ik hoop dat u me gemist heeft. Ik was verwikkeld in een heus Avontuur.

Behalve dat ik voor het eerst in mijn leven 40 kilometer lang op een dijk wind mee heb gehad, heb ik mij ook zwerver gevoeld. Dat kwam zo:

Eens in het jaar moet ik altijd even raar doen. Waarschijnlijk wil ik dan vooral aan mezelf bewijzen dat ik nog steeds een echte man ben, zo eentje van de Bavaria reclame die de droogkap inruilt voor rauw vlees eten en die voor de duvel niet bang is.

Ik uit dat meestal niet in gevechten of rauwe kreten, maar in heel ver fietsen. Uiteraard op m'n trouwe Kronan met terugtraprem en zonder versnellingen, extra stoer.
Zo ook afgelopen woensdag, toen ik Anne weer eens ging zien. Ze woont inmiddels in een groot vrijstaand huis in de polder onder Nijmegen. Mooi huis, lieve kinderen, leuke man: maar nu de kroeg in. Toen wij de kroeg weer uitkwamen ging zij haar sweegs en ik naar het station. Zo handig om je eigen fiets bij je te hebben. Tenzij je snelbinder zich gaat bemoeien met je achterwiel. Kortom, toen ik de perronchef vroeg hoe laat de trein naar Arnhem aansloot op die naar Utrecht, antwoordde hij olijk: "Om 6 uur morgenochtend".

Taxi's, hotels en snelbinders in achterwielen schoten langs mijn geestesoog. Ik besloot voor het laatste te kiezen en een klein half uurtje later was mijn achterwiel snelbindervrij en leken mijn handen tot aan de pols op die van echte bosnegers. Alleen waren mijn handpalmen ook zwart.
Anne moest maar boeten voor de gezelligheid, was mijn conclusie tijdens het gepruts met de snelbinder. Alleen was het huis zwart en donker en deed de voordeurbel het niet, toen ik -weer een klein half uurtje later- bij het vrijstaande huis aankwam.
De buren zouden er geen last van hebben als ik ging bonzen of schreeuwen of ruiten inslaan, maar ik dacht aan twee kleine vreedzaam slapende jongetjes en een hardwerkende man. Gelukkig stond er naast het huis een grote schuur in verbouwing, waarvan de deur open was. En er was isolatiemateriaal.

Om 5 uur had ik het heeeel koud gehad, maar toch anderhalf uur geslapen. Het werd tijd voor de trein. Om 5.35 uur reed deze Nijmegen uit, met mij en m'n fiets in z'n buik. En fris en goed voorbereid als ik was had ik in mijn zak:
- een kaartje Nijmegen - Utrecht (voor mij)
- een fietsdagkaart (voor mijn trouwe Kronan)
- een kaartje Utrecht - Usquert (het was nog vroeg)
- een kaartje Nijmegen - Utrecht met korting (het was nog vroeg)
Ik stonk naar café en slecht geslapen. En mijn handen waren nog steeds groezelig, net als mijn T-shirt. Er lag een drukke dag voor me.

Later die dag werd Jan begraven, maar dat is een verhaal dat een eigen titel verdient.

Spannend weggetje

Slecht of gevaarlijk leven, dat is de vraag.

 

Pardon

Afgelopen zaterdag werd het Nederlands elftal onder de 24 jaar Europees kampioen. Dat was een mooie gebeurtenis, die veel publiciteit opleverde. Dat doen voetbalevenementen over het algemeen.

Bijzonder mooi was om te zien dat meer dan de helft van het elftal uit mensen van andere culturen bestond. Marokkaanse moslims, Surinamers, grootstedelijke Joden en kleiïge boeren. Stel dat we de landsgrenzen zo dicht gehouden zouden hebben als onze "vrijheidspartij" nu wil, zouden we dan ook Europees kampioen geworden zijn?

Gelukkig is daar geen sprake van. Een paar weken geleden is het generaal pardon een feit geworden, met opmerkelijk weinig publiciteit en ophef. Voor mij is dat een teken dat we het met z'n allen normaal vinden en dat mensen uit andere culturen welkom zijn, als ze zich een beetje gedragen. En als ze bereid zijn om onder leiding van een Fries goed te voetballen.

In het publiek was trouwens nog een leuk bordje te zien. Iemand had opgeschreven: "Foppe ass bondscoach!?". Betekent dit:
- Foppe moet misschien assistent bondscoach worden.
- Foppe als bondscoach (maar ik ben Fries en kan niet zo goed Engels spellen).
- Foppe is een ezel van een bondscoach (maar ik ben Engels en ik kan wel goed Engels spellen).

We zullen het nooit weten.

Te veel eer

Even snel lezen:

Balkenende eert overleden majoor.

Las u het ook, in eerste instantie? Dat hij kannibaalde? Ik raad het hem niet aan, overigens. Het was een taaie, die mevrouw Boshard.

Ook wel grappig, trouwens, precies wat Wouter mist, Boshard. En waar we er met Carlo en z'n broer (neef?) twee te veel van hebben.

Toch raar, zo'n kop bij het NOS nieuws. Je zou toch denken dat ze daar redacteuren hebben. Ach ja, mijn redacteur is ook een dagje ADV-en. Dat is ook wel te merken, dit stukje gaat echt nergens over en nergens heen. Dus laten we het hier maar bij.

Jan

De Leidse Rijn lag zwart naast ons te glimmen als we naar huis fietsten. Hij reed zonder probleem een stukje om, zodat we nog wat konden praten. Het ging dan vooral over vrouwen en liefde. De onbereikbare, ideale grote liefde, waar hij al jaren naar zocht. Z'n eisen waren dan ook hoog.

Later leerde hij mijn kinderen gitaar spelen. Het was een man met veel gezichten. Serieus, als gitaarleraar met een gespalkte pink. Ondeugend en uitdagend op feestjes, als hij probeerde vrouwen te versieren. Somber en depressief als het niet lukte of als het toch weer uit was, voor de zoveelste keer.

Hij was veel ouder dan ik, maar liep me er makkelijk uit bij mijn training voor de marathon, waarbij hij voor de lol ook eens meeliep. De marathon, die hij nooit had uitgelopen, al had hij wel een keer een poging gedaan. Hij fietste makkelijk in een dag naar België of Duitsland heen en weer. Kwam skatend aan waar anderen met de auto waren gegaan.

Z'n leven was hem vaak zwaar. Vol doelen en idealen. Misschien nog eens kinderen, maar zeker een vrouw. Zo'n lieve, mooie, sensuele, spannende en trouwe vrouw.

Dag Jan, de gesprekken onderweg naar huis waren me dierbaar. Ik zal aan je denken, bij het zwarte water van de Leidse Rijn.

Ai

Artificial Intelligence was op TV. Een film over robots met gevoel en vooral over een robot van een klein jongetje met gevoel.

Z'n aanstaande moeder zegt iets in de geest van: "Hij lijkt van buiten zo echt, maar van binnen is het niets meer dan een paar kilometer draadjes en electronische circuits".
Dat kan ik van mezelf ook zeggen: "Hij lijkt van buiten zo echt (hij begint zelfs tekenen van ouderdom te vertonen), maar van binnen is het niets meer dan een paar meter darmen en een boel bloed, gal en kwijl". En tranen.

Waar het kleine robotjongetje echt in tekort schiet is aanpassingsvermogen. Hij is geprogrammeerd om van zijn nieuwe moeder te houden en wil dat zij ook van hem houdt. Als ze hem achterlaat, is het enige dat hij nog kan verzinnen om de goede fee te vinden, die Pinokkio immers ook in een echt jongetje kon omtoveren. Zo zielig...

Wij mensen zijn daar gelukkig beter voor toegerust. Als iemand van wie we houden ons achterlaat, ontwikkelen zich al snel wrok, minachting en wraakgevoelens. Dat maakt het een stuk makkelijker om je leven te vervolgen en je geluk bij iemand anders te zoeken, al laat het flinke littekens achter.

Dus, robotontwerpers van de toekomst: als je gevoel gaat inbouwen, vergeet dan niet om naast liefde ook haat te programmeren. Zodat robots niet sterven aan een gebroken hart.

Gespierde taal

@#%^#%^*^%#*^!%@#*@!*&^#!*@&^#)()$^&^#@$%@#$%@!$#&@^#%&@!%$*

Dus!

Zomer

Vakantie!!

Ik ben een student aan het einde van het studiejaar. Ik volg geen vakken meer, dus grote vrijheid is mijn deel, zo zou u denken.

Niets is minder waar.

Om geld te verdienen voor het volgend studiejaar heb ik namelijk een klein baantje aangenomen, voor 1 dag per week. De daaraan verbonden werkplek bevindt zich op een prachtig stukje historisch Utrecht. Onder de rook van de Dom, met uitzicht op een mini Place d'Etoile, waar Nieuwegracht, Kromme Nieuwegracht, Pausdam, Trans en Achter de Dom elkaar ontmoeten.

Ook heb ik via mijn eenpersoonsbedrijf een grote opdracht gekregen, waarmee ik tot 1 september behoorlijk druk in de weer ben. Zeker 3 dagen per week. Ook loopt er nog een kleiner opdrachtje dat me een halve dag in de week kost.

Tot zover geen probleem en past alles lekker, afgezien van de vakantie. Maar nu heb ik ook nog een aanbieding gekregen voor een erg leuke baan bij een jong bedrijf in Amsterdam!
Het is minimaal twee dagen per week, op termijn van huis uit maar in het begin nog even pendelen. Verdiensten niet geweldig maar alleszins acceptabel. Leuk werk, leuke werksfeer.
Volgende week beginnen s.v.p.

Als ik even geen stukjes schrijf is het omdat ik mijn hoofd aan het breken ben.

Plat

Ik heb eigenlijk nooit van het Nederlandse landschap gehouden. Het is me te plat, te voorspelbaar. En te vaak hangen er van die grote grijze wolken boven.

Als ik ooit nog eens de verantwoordelijkheid voor mijn kinderen aan henzelf kan overdragen, wil ik vertrekken naar verre landen, waar de zon schijnt en de temperatuur aangenaam is. Waar de horizon zich zo nu en dan verstopt achter een berg of heuvel en waar het eten lekker is en het tempo doeloe.

Maar na zo'n dag als vandaag twijfel ik. Ik heb zo lekker door de polder gelopen, onder een blauwe lucht bij een heerlijke temperatuur. Met goed gezelschap en fijne gesprekken. De horizon tussendoor verstopt in een stadje met een terras en ijsjes.

Laat die klimaatverandering maar schuiven. Ik blijf nog wel even.

Talent

Soms begrijp ik er niks van, maar valt er ook niks te begrijpen.

Paul Potts is verkoper van mobiele telefoons en onzeker. Dat straalt af van z'n uiterlijk. Paul is gek genoeg om met al z'n onzekerheid op het podium van een talentenjacht á la Idols te gaan staan, waar z'n pafferige hoofd en z'n scheve gebit kritisch beoordeeld worden door drie Mooie Mensen.

Paul is zo gek, omdat hij wil doen waarvoor hij op de wereld is gezet. En dat is niet het verkopen van mobiele telefoons. Hij wil zingen. De meewarige blik die de juryleden elkaar toewerpen spreekt boekdelen. En Paul zal waarschijnlijk in snikken uitbarsten voor hij z'n eerste noot zingt, dat lijkt z'n gezicht te beloven.

Kijk hier hoe het afloopt.

Ik hou niet van opera, maar als alles klopt, slaat de ontroering toe. Dat begrijp ik niet, maar ik voel het wel.

Recht

Een Libiër zit in de asielzoekersgevangenis. Ongetwijfeld heeft hij op zoek naar economische gewin en welvaart onterecht een beroep gedaan op ons land om hem op te nemen als inwoner. Misschien heeft hij er zelfs een beetje bij gelogen.
Hij had moeten begrijpen dat liegen om economisch gewin voorbehouden is aan mensen uit het noorden en westen van deze wereld. En dus wacht hij in de gevangenis op uitwijzing.
Hij rolt een sjekkie van rijstvloei. Iedereen die ooit sjekkies heeft gedraaid van rijstvloei weet hoeveel moeite je moet doen om zo'n ding brandend te houden.

Onze Libiër schiet het sjekkie weg, de hoek van z'n cel in, zonder het te doven. Daar kan brand van komen, maar dat interesseert hem waarschijnlijk niet zo veel op dat moment. Dat was een beetje dom, zou Máxima zeggen.
Later werd het in retrospectief wel heel relevant. Het sjekkie namelijk brandde na het weggooien opeens wel en veroorzaakte brand. Vervolgens werd door nalatigheid, verkeerde beslissingen, het negeren van regels en overtreden van wetten (door anderen dan onze Libische asielzoeker) de brand zo hevig dat er elf mensen dood gingen.
Het kostte twee ministers hun baantje, waarvan er één alweer lekker op het pluche zit. De ander is waarschijnlijk ergens burgemeester.

De Libiër is veroordeeld voor brandstichting met voorbedachte rade en mag nu 3 jaar in Nederland blijven. Ik hoop dat hij een goeie studie kan doen in de cel. En dat hij stopt met roken.

De twaalf Hells Angels die betrokken waren bij een moord zijn allemaal vrijgesproken, omdat niet bepaald kon worden wie nu uiteindelijk de trekker had overgehaald. Ze hebben allemaal hun mond gehouden.

Zoals ik al eens eerder schreef: soms begrijp ik het niet.

Au

Ik heb nu al spierpijn. En het hoogtepunt moet nog komen, morgen. Gelukkig is het vaderdag, dus word ik verwend.

Zwemmen

Al elf jaar kijk ik er naar, bij mij voor de deur. Veel water, met veel schepen. Het kanaal van Amsterdam naar de Rijn en andersom natuurlijk. Vroeger werd er in gezwommen, vertellen de ouwetjes uit de buurt. Het was op zondag dan druk. Vuil water en intensieve scheepvaart maakten er een eind aan.

Vanavond gingen we oefenen voor het volleybaltoernooi van morgen. Eens in het jaar rukt de hele wijk uit naar het centrale grasveld en wordt er gestreden tussen straten. Volleybal is een spel tussen twee teams met een bal en een netje, waarbij de LoveHändels (uit de Händelstraat) aan het eind van de dag kampioen zijn.

Om daar een eind aan te maken waren we vanavond dus een beetje aan het trainen. Tot de bal op een randje stuitte en heel hard het kanaal in schoot. De eerste keer dat dat gebeurde lukte het om met steenplonzen de bal weer aan de kant te krijgen. De tweede keer was hij te ver.
Na tevergeefs kluitjes mikken begon er langzaam een idee te rijpen. Maanden geleden waren er allemaal prachtig vormgegeven trappetjes langs het kanaal gemaakt en mijn gemoederen waren verhit geraakt door het volleyen.

Ik had niet veel kleren aan, dus ze waren ook snel uit. Met een sierlijke duik lag ik er in. Heerlijk temperatuurtje, niet al te vies water.

Voor het eerst in elf jaar. Het werd tijd.

Plas

Zittend plassen spaart het milieu, kopt BN/De Stem. Bij een ziekenhuis in Boxmeer zijn WC's geplaatst waarin de poep en pies apart worden opgevangen. Met de plas kan iets nuttigs gedaan worden, met de poep blijkbaar niet.

Nu moeten mannen zittend gaan plassen, anders gaat het allemaal niet het goeie afvoergaatje in. Ik maak me meer zorgen voor het richtvermogen van de vrouw, maar er zal best goed over nagedacht zijn.

Los van die gescheiden inzameling is het sowieso al beter voor het milieu als mannen gaan zitten. Vooral het milieu in de WC knapt er enorm van op, zonder het gespetter. En het is een kleine moeite om het mannen aan te leren. Gewoon zelf de WC schoon laten maken.

Gezel-lig

Ze zaten samen op hun knieën in de tuin. Voor het huis stond een busje met zijletters: Chr. van der Veen, Tuinonderhoud. Achter het busje de open aanhanger voor het groenafval.

Chr. (waarom heb je als je Christiaan ofzo heet eigenlijk recht op 3 voorletters) was tegen of over de zestig. Naast hem zat een jongen van een jaar of zestien. Meester en gezel, mooi ziet dat er uit. Voor de meester is het gezelliger dan in z'n eentje, voor de gezel is het leerzaam en het houdt hem uit de drugshandel.

Mijn oudste herinnering van gezel-ligheid is die van het vakantiewerk in het ziekenhuis. Ik was vijftien jaar en werd toegevoegd aan een team van twee heren van rond de zestig. Na een korte inwerkperiode zou eerst de ene en daarna de andere op vakantie gaan. Plaats van handeling was de spoelkeuken van het laboratorium van een ziekenhuis.

In de spoelkeuken deed men aan een vorm van hergebruik dat z'n gelijke niet kent. Er werden dingen schoongemaakt die vies waren, in de overtreffende trap. Literkannen met urine van zieke mensen, in kleur variërend van rood tot paars (via geel, groen en blauw), moesten worden geleegd en schoongemaakt. Ontelbare reageerbuisjes met bloed, in verschillende gradaties van stolling werden leeggepeuterd en schoongemaakt. Het dieptepunt van de week was donderdag, want dan werd er poep gekookt. Dat ruikt niet lekker, vooral niet wanneer je daarna de schaaltjes en bakjes mag schoonmaken.

Mijn spoelmeesters leerden me de fijne kneepjes. Het werk was smerig en saai, dus daar moest je je zo snel mogelijk vanaf maken. Snel en efficient. En verder werd er veel naar buiten gekeken, over de polders aan de zuidkant van Dordrecht, want daar stond het ziekenhuis. Dromerig naar buiten kijken en niet veel praten.

In mijn jeugdige enthousiasme vond ik dat in het begin nogal saai, tot ik ook werd ingewijd. Ik was er al een tijdje.
De lege chemicaliënflessen werden namelijk ook bij ons ingeleverd. Niet voor hergebruik, maar omdat ze gevaarlijk waren. Omspoelen en in een aparte krat zetten. Maar sommige flessen gingen niet meteen onder de kraan. Daaruit werden eerst zorgvuldig de laatste druppeltjes opgevangen en verzameld in flessen die in een hoek van het gootsteenkastje stonden. Eéntje met ether, de ander met chloroform.

Als het dan donderdag weer eens oorverdovend stonk kwamen de flessen uit het kastje en gingen ze even rond. Een vleugje was voldoende, niet te diep inademen. En daarna heerlijk zwijgend staren over de polder.

Rook

Wat moet het voor een buitenlander in Nederland toch verwarrend zijn. Je loopt nietsvermoedend een coffeshop in voor een lekkere cappucino met een speculaasje erbij ofzo. De prijslijst zal je al snel aan het denken zetten en waarschijnlijk word je door de persoon achter de toonbank vlot uit de droom geholpen.

"Coffeeshop" komt volgens mij uit de tijd dat er voorzichtig ged(r)oogde wiet werd verkocht vanuit een winkeltje. Voorzichtig onder de toonbank. En dan moest je toch een soort dekmantel hebben: iets legaals om boven de toonbank te doen. Een café lag meer voor de hand, maar daar had je een vergunning voor nodig. Middenstandsdiploma halen, drankenwet uit je hoofd leren, boel gedoe. Nee, gewoon een winkeltje waar je koffie en frisdrank kon kopen, dat kon zonder vergunning. En strunk was nog niet uitgevonden, dus drank en softdrugs konden heel goed gescheiden verkocht worden.

Na 1 juli 2008 zijn de coffeeshops nog de enige vrijhavens waar gerookt mag worden. Zou dat nu niet een mooi moment zijn om die naam te veranderen?
Rookhol, smokeshop, pufclub, hashhemel, wietkeet, high society, zweefwinkel...

Kunnen ze die koffie ook eindelijk van de menukaart afhalen. Dat bestelt toch niemand.

Wulk

Heeft u wel eens van de Wulk gehoord? Ja, natuurlijk, hoor ik iedereen nu denken, dat is een soort slak. En weer ben ik zwaar onder de indruk van de eruditie van mijn lezers.

Maar weet u ook dat de wulk uitgestorven is in de Noordzee? Vast niet. Zelfs erudieten ontgaat nog wel eens wat.
Ik ben niet bedroefd over dat feit. Ik wist niet dat hij er ooit geleefd had en ben er ook nooit één tegengekomen, dus ik kan niet zeggen dat ik hem mis.
Het boeiende is wat mij betreft hoe het komt dat de wulk is uitgestorven. Namelijk door een gebrek aan vrouwtjeswulken.

Niet dat die vrouwtjes ineens waren uitgekeken op hun mannetjes en naar Hawaii zijn gezwommen. Of gekropen. Neen, lieve lezers. De vrouwtjeswulken zijn in mannetjes veranderd. Zonder operaties en grote hoeveelheden hormonen. Door verf. Verf van schepen die langsvaren in de Noordzee. Die verf bevat namelijk TBT (een tinverbinding) en dat verstoort in hoge mate de hormoonhuishouding van de wulk.

Gelukkig zijn die soorten verf in België en Nederland nu verboden (lees ik Wikipediërend). Dat scheelt vast enorm.

OK B&, punt gemaakt, slechte verf, wulk dood, shit happens. Maar er is meer. Uit onderzoek blijkt dat ons hetzelfde aan het overkomen is als de wulk. Hoge concentraties PCB's in ons vetweefsel zorgen voor een verandering in onze hormoonhuishouding, waardoor jonge mannetjes zich steeds vrouwelijker gaan gedragen. PCB's krijgen ook de schuld van de afnemende kwaliteit van het menselijk sperma. Aan de ene kant is dat positief interessant, want als dit doorzet kan eindelijk de vrouwelijke kant zich laten gelden bij het besturen van de wereld.

Aan de andere kant ook wel jammer, want we sterven nogal uit met z'n allen als er alleen nog maar vrouwtjes zijn. Om nog maar te zwijgen over voetballen.

En nu Wii

Ik had het al aangekondigd, lang geleden toen het nog om half 6 donker werd en pas om 8 uur weer licht. Toen je nog een dikke jas aan moest voor je naar buiten ging. Toen Gert-Jan Droge nog geen kanker had, laat staan dat hij dood was. Toen Jacky (de hond van de Young Urbans waar ik voor het eerst de Wii heb geprobeerd) nog leefde. Toen ik nog geen bachelor was, maar wel al vrijgezel. Toen wielrenners nog niet massaal voor TV stonden te huilen dat ze doping hadden gepakt (doping "neem" je niet, dat "pak" je). Toen het kabinet pas 4 dagen aan het nadenken was over hoe het nu verder moest.

Wij hadden ook een Wii besteld. En vandaag heb ik hem opgehaald. Ja, ook betaald natuurlijk. Ik heb nog nooit meegemaakt dat een speeltje zo populair is dat je er ruim 3 maanden op moet wachten.

Dus als jullie me dus soms een dagje missen, dan sta ik te springen achter m'n TV terwijl ik denk dat ik tennis, boks of honkbal. Hond uitlatende wandelaars zullen er nog wel even aan moeten wennen. Misschien moet ik een papier op het raam hangen: "Wij zijn niet raar, wij Wiiën".

Huis en Tuin

Langs mijn fietspad ligt een huis. Een mooi, ruim huis, net als de rest van de wijk een halve eeuw geleden gebouwd.

Het huis had alle stadia van eigendomsverwisseling doorstaan. Eerst zo'n opplakbaar uithangbordje waarmee het "Te Koop" werd aangeboden, dat na een paar weken vervangen werd door een bordje "Verkocht". Vervolgens werd het huis leeg, de mensen waren er uit vertrokken.

En leeg bleef het. Ik vond het zonde, zo'n kast van een huis, leeg. Pas na lange tijd verschenen er klusmaterialen in huis. De ramen waren niet dichtgeplakt, dus de vorderingen waren goed te volgen. Ook vooral omdat ze erg gering waren, de vorderingen. Er werd wat gebroken, te oordelen aan het puin in de tuin. Zo nu en dan zag je iemand rondscharrelen, maar er werd nooit structureel aan gewerkt.
Na meer dan een jaar stond er opeens een hek om de tuin met een bordje er op. "Funderingstechniek" stond er op. Het werd me duidelijk: miskoop van de eeuw geweest, huis met totaal verrotte fundering en een jaar gespaard om de aannemer te kunnen betalen die het zou verhelpen.

Ik verwachtte een krachtdadig optreden, maar ook nu duurde het zeker een half jaar voordat het hek weer verdween. Er werd intussen driftig gegraven rondom en ook onder het huis. Stalen balken verdwenen onder de vloer, zag ik.
Een half jaar een aannemer over de vloer (en regelmatig er onder), dat was inderdaad flink sparen.

Vorige week was het werk dan eindelijk klaar. Van de ene op de andere dag werd dat duidelijk. Niet dat het huis nu ingericht en bewoond is. Het is nog net zo leeg als altijd, maar de bewoners zullen nu wel snel komen. Om het huis heen prijkt namelijk opeens een keurig aangelegde tuin, met kortgeschoren fris groen gras en bloembakken met bloemetjes en keurige onkruidvrije borders.

Het huis staart je nog steeds aan met holle ogen, maar met een vrolijke tuin er omheen. Als een spookhuis dat zich opmaakt voor een feestje.

Organen

Ik heb al een donorcodicil zo lang ik me kan herinneren. Het waren toen nog rode bonnetjes die je zelf uit een foldertje moest knippen en dubbelvouwen. Er werd niets geregistreerd, je moest hem gewoon in je portemonnee stoppen en hopen dat iemand hem vond.

Eigenlijk is er nooit een gedachte bij me opgekomen waarom ik niet zo'n ding zou invullen. Als ik dood was had ik niks meer aan m'n organen en iemand anders wel en ik vind het altijd leuk als ik iets weg kan geven waar andere mensen blij van worden.

Ik ging er ook altijd van uit dat ik ook wel organen van andere mensen zou krijgen als ik die nodig had.

Inmiddels weet ik beter. Ik weet van de voor en de tegens. Ik ken de gruwelverhalen waarin je al leeggehaald wordt door hartverscheurende chirurgen terwijl je nog niet echt dood bent. Ik ken het vervelende gevoel dat de nabestaanden zullen hebben als ze weten dat ik niet meer vol zit met echte organen bij mijn crematie. Ik heb de argumenten gehoord tegen geknutsel met mensenlichamen. En zelfs dat de Schepper het niet zo bedoeld heeft. De Schepper stelt nu eenmaal mensen op de proef door ze slechte nieren te geven en daar moeten wij ons niet mee bemoeien.

Het maakt de afweging er niet makkelijker op. Maar toch, als ik dit geneuzel afzet tegen iemand die nog een leven lang moet worstelen met slechte organen, dan is mijn keuze duidelijk.

Laten we het er maar op houden dat ik een goed hart heb en niks op mijn lever.

Economie

Achteraf kun je het vaststellen. "We zaten in een trein die maar doordenderde. Er werd wel voorspeld dat er een eind aan het traject zou komen, maar dat duurde nog wel even."

En wat kun je doen, als passagier? Meedenderen of er uit springen. En vooral hopen dat iemand een wissel omzet.
We zijn kinderen van de evolutie, volgens mij. De evolutie is een opvoeder met een harde hand. Niet aangepast aan de nieuwe omstandigheden? Nou, ga jij dan maar dood, dan krijg je tenminste ook geen slecht aangepaste kinderen.

Wij, weekhartige mensen, proberen daar met cultuur iets aan te doen. Als je niet aangepast bent aan de nieuwe omstandigheden kun je dat leren of je kunt proberen de omstandigheden aan te passen. Zo zijn we in staat om een meteoor die dreigt in te slaan een duwtje te geven, zodat hij netjes langssuist. Een trucje dat de dinosaurussen nooit helemaal onder de knie hebben gekregen.

Moeilijker wordt het om ons aan te passen als het om een gebied gaat waar we er al decennia of zelfs centennia van overtuigd zijn dat we goed bezig zijn. Zoals de economie. Groei is goed en mooi, want steeds meer eten (en auto's en video's en blogs) en steeds minder fysieke inspanning en steeds langer leven.

De evolutie, onze lankmoedige opvoeder, laat het allemaal gebeuren. We merken vanzelf wel dat de kachel heet is. De cultuur laat het er minder bij zitten. Steeds harder begint de cultuur te waarschuwen dat de trein zich te pletter gaat rijden. Maar we zitten zelf op die trein, met cultuur en al.

Het wordt interessant voor de historici van de toekomst, want die zullen kunnen vaststellen of het gelukt is om vanuit een rijdende trein de wissel om te zetten. Of moeilijker nog, het traject om te buigen.
Als dat lukt, hebben we iets om echt trots op te zijn. Dan heeft de cultuur de evolutie overtroefd.

En als het niet lukt, hebben we waarschijnlijk geen historici meer. Wat ook z'n voordelen heeft.

(P.S. Het was vandaag 5-6-7 :)

China in 1989 (5)

De bomen verbergen de oorsprong van de waterloop die bruisend en schuimend naar beneden komt. De zon schijnt net langs de steile helling waarlangs de bus omhoog rijdt, zodat elke bocht hem even laat verdwijnen. De andere oever ligt wel vol in de zon, waardoor de kleuren fel oplichten. Het rood, geel en groen van de bladeren die voelen dat het herfst is. Het staalgrijs van de ruige rotsen, die bomen en struiken geen houvast konden geven. Het felle geel van de stukken zandsteen tussen het schuimend wit van het stroompje dat naar beneden komt stuiteren om de rivier met zijn water te voeden. Hier tussendoor scharrelen kleine figuurtjes in saaie blauwe of grijze Mao-pakken, bezig met bijen, geiten hoeden, grind hakken of gewoon lopen. Wegwerkers zwaaien en roepen iets naar de bus, voor hen de enige schakel tussen de geïmproviseerde tenten waarin ze wonen en de stad of het dorp waarnaar ze terug zullen keren wanneer hun taak erop zit.

De route waarlangs de rivier naar beneden komt gaat de bus niet snel genoeg en hij draait resoluut de flank op. Bocht na bocht kruipt hij omhoog totdat de rivier tenslotte nog maar een vaag vermoeden is, op de bodem van de vallei. Dan de pas over, plotseling weer in de felle zon.

Ver beneden ligt een vlakte, groen en glad met glinsterende waterlinten en roodbruine weggetjes, dun als pennestrepen. Dorpen als hoopjes grind, uitgestrooid tussen de terrassen die van bovenaf lijken op de zich steeds verder uitstrekkende kringen van een kiezel in een windstille vijver.
Onverstoorbaar stuurt de chauffeur de bus verder: hij kent het uitzicht. Bocht na bocht komt alles dichterbij, totdat aan de voet van de berg alle verhoudingen weer kloppen en de droom is vervaagd. Het wordt kil in de schaduw.

Uitgesteld (gedicht van Thom Schrijer)

Uit het noorderzwart
van maanden kropen wij,
koud,
ondergronds van bewegen,
ons denken traag en
uitgesteld,
kleine haperingen tussen
onze woorden,
weggedraaid van het licht
wantrouwig ook,
onze handen nog verlegen
voor elkaar.

Uit kranten bleek dat
het maart was, begin maart,
westenwind
en zon tussen de regen,

dan moest het nu toch
langzaam anders worden.

uit: Lege schommels, De Koperen Tuin, Goes, 2001

Het hoort totaal niet bij deze zomerse zonnedagen. Maar toch, om het niet te vergeten.

Kwisje

Een citaat. Wie het weet mag het zeggen.

"Dan kan ik u geruststellen. Het Duitse echtpaar dat voor de dierenfilms verantwoordelijk is heeft de bosnegers op het hart
gedrukt om zich tijdens het filmen van de immers buitengewoon schuwe toekans zo ver mogelijk van de drinkplaats op te houden."

BNN is cool, overigens. En Balkenende leest vast ook dit weblog. Hij deed wat ik twee dagen geleden voorspelde.
"Want het kan niet zo zijn dat een actie van een omroep het aanzien van Nederland in het buitenland schaadt. Toch?"

China in 1989 (4)

Prettig warm en zonnig. We zijn hier op 2500 m hoogte. De zon komt nu net op achter de bergketen en schijnt over het parkje dat met zijn boogbruggetjes, waterpartijen en besneeuwde bergtop op de achtergrond doet denken aan de tekeningen bij het restaurant op de hoek in Nederland.

Hoe de werkelijkheid door kitsch wordt ingehaald.

Lijiang is een rustig dorp, afgezien van de blèrende speakers die ons om half acht 's ochtends luidruchtig proberen te scholen in een juiste leefwijze. Lijiang ligt in het Naxi autonomous district. Er zijn veel grootneuzen hier,zoals wij westerlingen door de spleetogen worden genoemd. Aangetrokken door het prettige klimaat en de vriendelijke kleurrijkheid van de Naxi.
's Avonds worden we door de restauranthoudster onder begeleiding van 2 aria's naar huis gestuurd. De mensen hier hebben een mooie uitstraling. Misschien komt dat door de matriarchale inrichting van hun samenleving.

Relaties resulteren niet in een gezin. Hoewel er wel kinderen uit kunnen volgen, blijven de partners bij hun moeders wonen. Kinderen wonen bij de moeder en worden door vader onderhouden, zolang de relatie duurt. Vrouwen erven alle bezit en er is een raad van oude wijze vrouwen voor het beslechten van conflicten. Grappig is dat dat ook in de taal naar voren komt. Een vrouwelijk achtervoegsel aan een zelfstandig naamwoord versterkt, een mannelijk achtervoegsel verzwakt. Analoog hieraan zou bijvoorbeeld een heuvelvrouw een berg zijn en een heuvelman een molshoop.

De vrouwen werken er overigens niet minder hard om.