Wii

Gisteren heb ik geWiid. Wiiën is een nieuw werkwoord, bij deze. Het betekent: met een soort afstandsbediening in je handen voor de TV staan zwaaien om op die manier mannetjes en vrouwtjes op dat TV-scherm te besturen.

Op die manier kun je allerlei dingen doen, die ze spelletjes noemen. Maar geloof me, het is gewoon hard werken. Vroeger waren computerspelletjes gewoon lekker lui. Met een wijsvinger en een duim kwam je al een heel eind. Soms een beetje met de pols werken, maar je luie billen bleven gewoon op de stoel.

Maar nu is er de Wii. En de Wii is leuk, omdat je met z'n tweeën kan boksen, golfen, tennissen en niet te vergeten lelijke konijntjes met gootsteenploppers dood kan schieten. En daarbij moet je de hele afstandsbediening bewegen -niet alleen een knopje- dus voor je het weet sta je te rennen en te springen, te hijgen en te zweten.

En dat is een veel betere manier om de jeugd aan het bewegen te krijgen dan die SIRE campagnes, getuige het feit dat de Wiis niet aan te slepen zijn. Familie B& gaat er eentje bestellen, maar het duurt nog tot komende zomer voor er ook werkelijk eentje zal staan.
Dus waren we erg blij dat we hem alvast uit mochten testen bij twee young urban professionals met een gastvrij hart en een huis vol dieren (en spelcomputers en electronische gadgets en een enorme plasma TV).

En omdat m'n agenda toch al zo vol is, stel ik de nieuwe minister van Gezin, Geloof en Sport (geloof ik) om vanaf komende zomer de week uit te breiden met een Wiidag.

Zelf door de sportieve burger in te plannen, maar ik adviseer tussen vrijdag en zaterdag, een zogenaamd Wiikend.