Midas

Hij heeft z'n laatste column uitgesproken en ik heb hem gehoord. Niet dat ik er op zat te wachten, het was gewoon omdat de radio aan stond. De zondagochtend is al niet meer hetzelfde en zal ook nooit meer hetzelfde zijn. Anders, maar dat is misschien ook wel mooi.

Heel lang geleden, toen ik nog geen vader was en op zaterdag tot diep in de nacht vertier zocht, zorgde ik er altijd voor dat m'n wekkerradio op 7 uur stond. Dan werd ik wakker met de Ko de Boswachtershow. Ik lag daar enorm van te genieten met m'n half benevelde hoofd. De meligheden van Berny Bos en Anton Gleuf, de postbode en vooral de ingezonden brieven ("Beste Ko, ik had een hamster, maar die is dood. En toen kreeg ik een goudvis, maar die ging ook dood en nu hebben we een hond en twee poezen en een Siberische dwergtijger."). Later gingen ze op TV, maar dat was niet half zo leuk. Kwamen er opeens verkeerde hoofden bij die stemmen.
Na Ko, viel ik weer in slaap, om ver na Vroege Vogels wakker te worden.

Dat werd anders door het vaderschap. De zondag begon ook weer om 7 uur, maar slapen was er niet meer bij. En om de schattige, maar nogal oppervlakkige conversatie met mijn kinderen te compenseren ("Hapje. Ja, lekker he. Nog een hapje. Niet uitspugen. Haal je handen uit je pap.") luisterde ik naar Vroege Vogels. Vijftien jaar lang al, want nu de kinderen ouder zijn, blijkt dat het vroege wakker worden en opstaan wortel heeft geschoten.

Zo hebben Ivo de Wijs en Midas Dekkers mij begeleid. Voor beide heren heb ik bewondering gekregen om hun nuchtere, maar niet gevoelloze kijk op het leven. Zo wil ik man zijn.

Nu moet ik het voortaan alleen doen op zondagochtend. Een nieuwe generatie presentatoren heeft het overgenomen. Adequaat, maar mijn hart hebben ze nog niet.

Misschien toch weer eens leren uitslapen.