Piano

Ze kon niet veel meer doen in het huis. Ze kon immers haar eigen benen niet meer zo goed vertrouwen. Soms deed ze een stap en dan viel ze opeens, zomaar zonder reden. Gewoon omdat dat been het niet meer deed. En dan die beefhandjes. Tien keer mikken om een vork in het goede vakje te krijgen, in de besteklade.

Maar daarvoor had ze dan ook hulp. Dat meisje kon het natuurlijk niet zoals zij het zelf deed. Veel te gehaast en nergens tijd voor. Maar van de piano bleef het meisje af. Dat kon ze zelf nog wel. Iedere dag werd hij opgepoetst en zette ze een ander boek open op de muziekdrempel aan de binnenkant van de klep. Hij zou eens onverwacht kunnen komen en dan moest alles klaar staan.

En als hij dan kwam, dan ging ze op de hoge stoel aan tafel zitten, waar ze eigenlijk altijd zat, de laatste jaren. Hoeveel jaren alweer?
Dan zat ze aan tafel, waar ze hem goed kon zien zitten. Z'n rechte mannelijke rug, de krulletjes in z'n nek, z'n rechter oorschelp en z'n mooi gevormde kaaklijn. En dan luisterde ze hoe hij speelde, hoe z'n vingers over de toetsen dansten. En dan zag ze Johan zitten. Soms was de illusie zo sterk dat ze de neiging had op te staan en haar wang tegen z'n hoofd te leggen om met gesloten ogen mee te wiegen. Haar Johan, die voor haar speelde. Maar ze vertrouwde haar benen niet meer.

"Zo mevrouw, die is weer gestemd", zei Johan, die natuurlijk niet echt Johan was. Dat wist ze ook wel. Hij schreef een bonnetje uit en glimlachte, maar toen hij het bij haar op tafel legde deinsde hij terug. In z'n gezicht zag ze lichte afkeer. Ook haar blaas kon ze niet altijd vertrouwen.
"Tot volgende maand dan maar weer, mevrouw" zei hij. Maar dat was alweer lang geleden. Maanden? Jaren?

Maar als hij zou komen, stond de piano klaar.