Hardlopers

"Het is of de duvel er mee speelt". Dat zei m'n oma altijd als er iets toevalligs gebeurde. Ik heb me nooit afgevraagd wat nu precies het verband is tussen dat waar de duivel mee speelt en het toeval. Als kind accepteer je wat grote mensen zeggen en onthou je het zo goed dat je er veertig jaar later nog een stukje over kunt schrijven.

Maar toevallig is het wel. Vandaag heb ik samen met mijn zoon de winter weggelopen. We zijn weer begonnen aan ons wekelijkse rondje hardlopen en net als bij het laatste rondje van vorig jaar liep hij mij er uit, met twintig seconden over 3,5 km. Het deed minder pijn dan vorig jaar, om er uit gelopen te worden door je zoon van 33 jaar jonger. Ook dat is een aspect van ouderdom dat wel zal wennen.

Erger zie ik op tegen het rondje van morgenochtend, met m'n dochter. Zij wil niet, maar moet van mij, omdat ik wil dat ze sport. Want sport hoort bij een goede opvoeding, is het idee dat ooit in mijn brein is binnengeslopen. Via een ingewikkelde guerilla van protesteren, klagen over plotselinge pijnen en sabotage ("oh, m'n hardloopschoenen op school laten liggen") weet ze het plezier in het hardlopen aardig te drukken.

Ingeklemd tussen deze hardloopactiviteiten heb ik geluisterd naar Midas Dekkers, live! Hij kwam praten over opvoeden. Nu vindt hij kinderen krijgen een natuurlijke behoefte die je vooral moet zien te onderdrukken en opvoeden vindt hij nauwelijks de moeite waard. Maar het toppunt van onnozelheid vindt hij lichamelijke opvoeding en dan vooral sport. Je spieren opkweken, terwijl de rest van je organen hetzelfde blijft, dat is vragen om ellende: scheurende pezen, brekende botten. Als je zorgt voor geestelijke opvoeding, dan kweek je verstandige mensen en verstandige mensen zorgen goed voor hun lichaam.

En ik moet toegeven, ik heb mijn opa en oma nooit snel zien bewegen, mijn ouders nooit zien sporten en toch zorg ik goed voor mijn lichaam.

Dus dochter, je bent gered door Midas Dekkers. Geen gedwongen hardlopen meer. 't Is of de duvel er mee speelt.