Kort
Onze liefde was een zonsondergang:
Mooi en hevig en het duurde niet lang.
Oefenen voor Sinterklaas (4)
Een liedje dit keer, op de melodie van "Moon over Bourbon Street" van Sting
Er schijnt een maan in de Oude Gracht vannacht
In het lamplicht zie ik mensen waar ik stil op wacht.
Ik moet gaan, want mijn zak is al leeg,
maar ik wacht tot ze voorbij zijn in de donk're steeg.
Ik ren en ik klim en ik spring,
terwijl ik zacht een heel oud liedje zing.
Oh mijn schaduw zie je niet en mijn voetstap is zacht
Bij volle maan op de Oude Gracht
Ooit werd naar mij gezwaaid, de herinnering is vaag.
Ik stond dan te juichen, maar dat kan niet meer vandaag.
Ze mogen mij hier niet zien staan
dus sluip ik van schemer naar schaduw in het licht van de maan
Sinds Wilders populair is, ben ik hier illegaal.
Waar is toch die tijd van bonnebonne en kabaal.
Oh mijn schaduw zie je niet en mijn voetstap is zacht
Bij volle maan op de Oude Gracht.
Ik loop regelmatig door het oude centrum rond
van de vroege avond tot aan de morgenstond.
En ik gluur en ik loer door een raam in de nacht.
Ik moet kadoos bezorgen, maar Verdonk heeft nu de macht.
Waarom moet het zo zijn en ik roep de goden aan.
Waarom ben ik ongewenst hier, ik doe ook gewoon mijn baan!
Oh mijn schaduw zie je niet en mijn voetstap is zacht
Bij volle maan op de Oude Gracht.
Zambia
Ooit woonde ik in Zambia. Ver weg en lang geleden.
In Zambia, waar de heks de lopende bomen ondersteboven in de grond heeft gezet, zodat ze met hun wortels zonder bladeren naar boven groeien.
In Zambia, waar midden in het bos een muur staat van minstens twee meter dik, twintig meter hoog en tweehonderd meter lang, waarvan niemand iets weet. Niet hoe hij er is gekomen, niet waar hij voor diende, niet waar hij toe zal leiden.
In Zambia, waar bier een emmer melkachtig vocht is, dat je met je tanden op elkaar moet drinken. Dan blijven de stukken honingraat en de bijenlijken uit je mond.
In Zambia, waar een boze geest onderin de waterput leeft in de gedaante van een slang.
De waterput moest gerepareerd worden en ik was van een degelijke westerse opleiding afkomstig, waar geleerd wordt dat boze geesten niet bestaan. Bovendien was ik verantwoordelijk voor de reparatie van de waterput. Dus vroeg ik om een vrijwilliger om de put te inspecteren.
Iemand die niet afkomstig was uit de streek -en daardoor minder kwetsbaar voor lokale geesten- liet zich naar beneden takelen op de gebruikelijke manier. Eén voet in de emmer, met twee handen de ketting vasthoudend. Z'n collega's lieten de ketting langzaam vieren.
De put stond droog, vreemd genoeg. Dat was het rapport dat we mondeling kregen vanaf de bodem. Toen er een vraag terug de put in werd geroepen, kwam er geen antwoord, ook niet na aandringen. De emmer kwam leeg terug .
Snel werd een tweede vrijwilliger naar beneden gelaten. Even later werd hij moeizaam weer naar boven getakeld, het bewusteloze lichaam van z'n maat tegen zich aan geklemd, één voet in de emmer.
Hij kwam weer bij, de bewusteloze man, en de oorzaak van z'n flauwvallen kon zuurstoftekort zijn geweest. Een volgende vrijwilliger werd neergelaten. Toen hij halverwege was, stortte een deel van de wand van de put in. Hij kwam onbeschadigd weer naar boven.
We hebben een nieuwe put gegraven, op veilige afstand van de oude put.
Ooit woonde ik in Zambia en had ik idealen en principes.
Lang geleden.
Oma
Gisteren droomde ik van mijn oma. Wat is het brein toch een wonderlijk orgaan, dat het na twintig jaar opeens weer beelden tevoorschijn tovert die al die tijd hebben liggen slapen.
Mijn oma is al heel lang dood, daarom heb ik al lang niet meer aan haar gedacht. Dat is jammer, want het is fijn om aan haar te denken.
Oma kwam uit een Belgisch geslacht van schippers die later hun heil gingen zoeken als cafébaas. Dat ik me meer thuis voel in een bruin dan in een grand café zal dus wel genetisch bepaald zijn.
De vader van oma is naar Rotterdam getrokken om daar een schipperscafé te beginnen. Ik ben er nooit geweest, daar hebben de Duitse bommen voor gezorgd, maar ik heb er wel een knus beeld bij. Ruwe bonken in grofgebreide truien die achter een goeie borrel probeerden hun sociale leven weer een beetje bij te spijkeren, tussen de reizen door.
Opa heeft oma weggehaald uit die omgeving en haar een leven van kinderen baren, zorgen en weinig liefde gegeven. Tien kinderen, een wereldoorlog en veel zorgen later was ze oma. Een rol waarin ze tot volledige bloei was gekomen, toen ik ter wereld kwam.
Oma was de prototypische oer-oma. Een Rubensfiguur met een lieve glimlach en onuitputtelijke energie als het om mensen vertroetelen ging. Met zachte dikke knuffelarmen. Als ik bij oma op bezoek was ging altijd de schuifdeur tussen de voorkamer, waar opa zat te werken en de achterkamer waar wij zaten dicht. "Dan kan pa rustig werken", zei oma dan, om vervolgens een doos met gebakjes van Vroon (bakkers hadden toen nog naam) tevoorschijn te toveren. Opa hield niet van luxe en verspilling en kreeg voor straf dus ook geen gebakje. Zo regelde oma dat.
Als je na een bezoek naar huis ging zat er altijd iets lekkers in je jaszak.
Omdat "pa" altijd achter z'n bureau zat, reisde oma in haar eentje onvermoeibaar het land door om haar kinderen te bezoeken. Ze kwam dan met ons spelletjes doen. Vooral "Mens erger je niet" was populair, omdat ze maar niet kon begrijpen dat je je poppetjes alleen maar in de thuisbasis van je eigen kleur in veiligheid kon brengen. Oma liep gezellig met haar pionnetjes bij iedereen naar binnen.
Ze is in haar eentje gestorven, bij een bushalte. Dat is jammer. Haar hart wilde niet meer. Het was waarschijnlijk te groot om oud te worden.
Dag lieve oma, fijn dat je weer even langskwam.
Oefenen voor Sinterklaas (3)
Het waren schoenen die gedwee
bij de kachel stonden.
Heel verschillend alletwee:
een hoekige en een ronde.
Ook waren beide schoenen links
wat vreemd is voor een paar.
De één had in z'n vorm iets flinks,
de ander minder zwaar.
De ene bruin, de ander rood
en allebei niet erg groot.
In één een peen, in d'ander hooi.
De kachel brandde hard en mooi.
Het was een koude dag geweest,
dus loeide hard de haard.
En morgen was het grote feest,
dan kwam Sint met z'n paard!
Een ieder lag al op één oor,
zodat niemand meer meer dacht:
"Zo hard stoken hoeft niet, hoor
ik zet de kachel zacht".
De schoenen bleven heel bedaard
vlak bij de kachel staan.
Al stak die gloeiendhete haard
hun veters bijna aan.
Het hooi ging eerst in vlammen op.
De peen rookte nog stevig,
maar toen gaf hij de weerstand op
en fikte kort maar hevig.
Het kleed vond warmte ook wel fijn
en ging in vlammen heen.
Met passie danste het gordijn
met de vlammen om haar heen.
De koude nacht werd fel verlicht
Toen het hele huis oplaaide,
terwijl het gezin, de ogen dicht
zich voor het laatst omdraaide.
De kleine jongen was niet blij, want hij was heel erg dood.
Maar op het lijstje in de bruine schoen stond: "Brandweerauto. Groot!"
Stank voor dank
Mijn studievereniging deed een beroep. Er was een symposium in Brussel, waar wij samen met onze Groningse collegastudenten heen zouden. Maar Brussel is best ver, zeker voor Groningers, en het symposium begon vroeg, zoals het symposia betaamt. Dus zouden de Groningers een tussenstop maken in Utrecht en of ze dan bij ons mochten slapen.
Na enige overweging heb ik mijn huisje opengesteld voor vier Groninger studenten. Hoewel het verkiezingsavond was en de Grönners om 9 uur van het station opgehaald moesten worden, zou het een hele leuke avond kunnen worden. In het nette hoor, want de kans dat een willekeurige greep uit twintig studenten Kunstmatige Intelligentie zomaar vier bereidwillige Irma's of Ingrids zou opleveren was wel heel klein.
Om negen uur stond ik, in gezelschap van nog wat mensen, bij het vlaggetje (wat tegenwoordig een heel standbeeld is) in de knusse stationshal van Utrecht. Ik speurde wat rond naar hoekige blonde adolescenten of mensen met kaplaarzen. Groot was mijn verbazing toen een drietal wat oudere jongeren en een grijze dame op nog meer leeftijd op ons groepje toeliep. Ze werden hartelijk begroet door onze studievereniging en blijkbaar was het onderwerp van gesprek al snel de leeftijd van de dame op leeftijd. Flarden dreven mijn kant op "Goh, wat knap, zomaar omdat je het leuk vindt" hoorde ik. En daarna hoorde ik de frase die mij nu al uren door het hoofd spookt: "Ja, wij hebben natuurlijk Ben".
"Wij hebben natuurlijk Ben". Hoe dodelijk kan een opmerking aankomen. Ik zag mezelf opeens in een heel ander neonlicht. Niet de man in de kracht van z'n leven, die nog vol enthousiasme probeert nieuwe kennis op te doen, maar meer de freak van dienst.
Ik heb voor straf die hele groep mee naar huis genomen en het werd nog leuk ook. Ik kreeg zelfgebakken kruidkoek en we hebben heerlijk met z'n vijven op Wilders zitten schelden.
De Groningers zijn inmiddels weg, maar twee dingen zijn achtergebleven. In m'n badkamer de erg vieze deodorantlucht van één van de gasten en in m'n hoofd die flard: "Wij hebben natuurlijk Ben".
Naschrift: Communicatie is en blijft lastig. Ik heb inmiddels begrepen dat de frase geuit is in een blijk van waardering en dat ik er dus blij mee had kunnen zijn. Het stukje hierboven geeft dus waarschijnlijk vooral weer hoe bang ik ben om "de freak" te zijn. Voortaan eerst even vragen wat er precies bedoeld is, voor je je stukje gaat publiceren, Ben.
Helden
Wat zijn nu eigenlijk helden, vraag ik me wel eens af. Natuurlijk hebben we Hercules enzo, de prototypische helden. Maar die zijn zo door en door held, dat ze te saai zijn om over te praten. Probleempje hier of daar? Even Hercules fluiten en opgelost. Maakt niet uit hoeveel ogen, slangen of spieren de tegenstander heeft.
Nee, dan Mats Marcker. Aanvoerder van het Nederlands rugbyteam dat in 1998 met 110-0 verloor van Engeland. Mats huilde, toen hij van het veld kwam. Niet omdat z'n mannelijke ego geknakt was door deze grote nederlaag, maar omdat de zoon van de coach onlangs was overleden, omdat het z'n laatste wedstrijd was en omdat hij had gespeeld op het grote Wembley, de bakermat van rugby.
Vandaag is Geert Wilders de held. De held van mensen die het niet kunnen overzien, de mensen die bang zijn voor het vreemde. Ik ben bang dat hij zich hiermee gelegitimeerd voelt om z'n platte praatjes nog botter in de media te brengen.
Gelukkig zijn er ook helden als André Rouvoet en Jan Marijnissen, die zich bewust zijn van de verantwoordelijkheid die een verkiezingsoverwinning met zich meebrengt. Ik hoop dat het ze zal lukken om de komende vier jaar de angst weg te nemen, zodat we ons allemaal held kunnen voelen.
Kiezen en delen
Het is zo ver. We mogen weer kiezen. En daarna gelukkig iets minder Femkes, Wouters, Jannen en Peters op de buis en in de ethers.
Ooit, lang geleden, mocht ik voor het eerst stemmen. Ik vond toen dat ik moest stemmen op een partij die solidair was met mensen die het minder getroffen hadden dan ik. Ik was in Nederland geboren, per ongeluk, en bovendien met een "goed stel hersens". Daar heb ik zelf nooit iets voor hoeven doen.
Andere mensen waren minder gelukkig. Die werden ergens in Afrika of Azie geboren en of ze goede of minder goede hersens hadden was niet zo belangrijk. Eerst maar eens eten. Zij hebben daar ook niets voor hoeven doen.
Ik heb het nog steeds goed. Niet dat ik rijk ben, maar ik heb alles wat ik nodig heb om me gelukkig te voelen. En in Afrika en Azie hebben de mensen het nog steeds minder goed.
Toen ik voor het eerst mocht stemmen lag er al een paar jaar het rapport van de Club van Rome: "Grenzen aan de groei". Sindsdien zijn we alleen maar gegroeid, in economische productie, in consumptie, in welvaart. Groei is vanzelfsprekend. En de schade aan onze leefomgeving is meegegroeid, zoals Al Gore ons weer eens onder de neus wreef.
Zou het nu werkelijk zo erg zijn, zonder groei? Stel dat ik de rest van m'n leven zou moeten leven zoals ik nu doe. Zou dat vervelend zijn? Wat mij betreft niet.
Eigenlijk is er maar weinig veranderd in de afgelopen 25 jaar. Ik zou graag ook eens een zwevende kiezer zijn, maar ook dit jaar zit het er weer niet in.
Links en groen, jullie kunnen op me rekenen.
Dieren
Het zal je niet ontgaan zijn dat de Partij voor de Dieren meedoet aan de verkiezingen. Veel radiospotjes met BN'ers en een lekker dier als lijsttrekker, wat wil je nog meer.
Ik heb het altijd een beetje overdreven sentimenteel gevonden, dat geneuzel over grondrechten voor dieren. Zo lang er nog mensen zijn in de wereld die hun recht op water en voedsel niet kunnen laten gelden moeten die dieren niet zeuren. Dat doen dieren ook niet, ze gaan gewoon dood, vaak na een kort en vervelend leven.
Tot ik me onlangs realiseerde dat de mensen ooit, honderden jaren geleden, net zo over slaven gedacht moeten hebben als wij nu over dieren. Slaven kon je uitbuiten voor je eigen winst, je kon ze gevangen houden en je kon ze transporteren over grote afstanden, waarbij er altijd wel een paar het loodje legden.
Ooit is er een partij geweest die opkwam voor het recht van de slaven en dat vinden wij nu heel terecht. En toen moeten er ook mensen geweest zijn die het sentimenteel gedoe vonden.
Dieren leven, net als wij. Zoogdieren en andere "hogere" diersoorten hebben aantoonbaar een (zelf)bewustzijn.
Misschien kijkt over een paar honderd jaar de mensheid met hetzelfde afgrijzen terug op wat wij nu met dieren doen, als wij nu terugkijken op de slavenhandel.
Misschien helemaal nog niet zo gek, die Partij voor de Dieren.
Smile!
Het gaat goed met Nederland! Weg met die sombere gezichten! Als onze eigen minister president dat zegt, kan ik toch niet anders doen dan mijn steentje bijdragen?
Kijk (klik hier), wees tevreden en stem Balkenende.
Diploma
Waar ben ik mee bezig? Al drie jaar verwaarloos ik carriere, inkomen, gezin en vrienden.
Ik had het in m'n hoofd gekregen om te gaan studeren. En niet gewoon een cursusje, nee, full-time. Een echte beta-studie. Waarschijnlijk een gevolg van hormonale schommelingen die ook bij mannen rond een bepaalde leeftijd gaan spelen.
In het begin was het spannend of ik het niveau aan zou kunnen. Van een brein dat een jaar of tien vooral bezig is geweest met het opvoeden van kinderen en het managen van andere kinderen, kun je toch geen onvoorwaardelijke toewijding meer verwachten.
Dat viel erg mee. Wat ik aan talent tekort kom ten opzichte van mijn twintigjarige klasgenoten, wordt ruim gecompenseerd. Een kamer zoeken, vette feesten, zwaar stappen, verlieven: dat had ik al een keer of wat gedaan in een eerdere fase van mijn leven en dat scheelt al snel een jaar. Bovendien ben ik sterk gemotiveerd. Dat krijg je als je je studie zelf moet betalen. Ik heb m'n moeder nog eens lief aangekeken voor een ouderlijke bijdrage, maar meer dan een stofzuiger zat er echt niet in.
Inmiddels is het nieuwe en spannende er van af. In juli ben ik klaar en krijg ik een bachelor-diploma. Eindelijk een diploma waardoor mijn maatschappelijke status gelegitimeerd wordt.
Groot was mijn ontzetting toen ik hoorde van DBA-Intermediair. Dat is een bedrijf waar je diploma's kunt kopen, volledig wettelijk en geaccepteerd door alles en iedereen. Voor de prijs van twee jaar collegegeld krijg je een keurig diploma, met inschrijving in allerlei registers erbij! "Op basis van je kennis en ervaring" wordt dat diploma verstrekt. Ik vrees dat het enige criterium is of je betaald hebt.
Maar die drie jaar plezier krijg je er niet bij.
Geboorte
Eén van de voordelen van grote kinderen is dat ze onverwacht kadootjes voor me meebrengen. Niet direct voor mij bedoeld natuurlijk, het blijven pubers met een nogal nauwe kijk op wat belangrijk is in het leven, maar per ongeluk. Zo heb ik via mijn dochter al erg mooie nieuwe muziek leren kennen.
Pas kwam ze met een film van Hayao Miyazaki aan: Howl's Moving Castle. De trailer van deze film kun je hier bekijken (downloaden duurt even). Miyazaki maakt tekenfilms in de Japanse stijl. Je zult er ongetwijfeld Pokémon trekjes in herkennen, maar het is absoluut geen Pokémon.
De films van Miyazaki zijn prachtig. Een verhaal vol magie met een goede verhaallijn, goeie ondersteunende filmmuziek, prachtige landschappen. De strijd tussen goed en kwaad wordt uitgewerkt op een subtiele en genuanceerde manier: het kwaad blijkt minder kwaad dan je eerst denkt, maar verliest z'n streken niet.
Walt Disney op z'n mooist, maar met minder suiker en half zo vet.
Bij het kijken van de film raakte vooral de onschuld, moed en volharding van de heldin me. Ze is open en vriendelijk, wordt door het noodlot hard getroffen maar geeft niet op. Zonder verbittering blijft ze doorgaan doelbewust, vastberaden en met liefde. Ja, inderdaad, een sprookje.
Na het zien van de film was ik niet zo vrolijk. Het is hard om uit zo'n mooi sprookje te stappen en weer in de slepende en schokkende wereld terecht te komen. En toen kwam het gedicht.
Je hoort wel eens zeggen door schrijvers of dichters dat ze niet meer zijn dan een hol vat, een doorgeefluik van een hogere boodschap. Die ervaring had ik niet. De woorden kwamen van binnenuit, ergens diep in me. Ik kende ze nog niet in deze volgorde en samenhang, maar ze kwamen zonder moeite naar buiten. Als ik het ene woord had opgeschreven, tuimelde het volgende er gewoon achteraan, zonder peinzen of wringen. Een raar gevoel.
Toen alles er stond heeft m'n hoofd er nog wel een beetje aan geschaafd, hier en daar een woordje veranderd. Het stond er in een kwartier, zonder weeën of persen. En ik ben er blij mee.
Met dank aan de muzen en Hayao Miyazaki.
Oefenen voor Sinterklaas (2)
Als ieder mens een mengsel is
van bloed en weefsel, spier en pees
hoe kan het dan dat vrolijkheid
wordt opgevolgd door angst en vrees?
Als welvaart, groei en "geld is tijd"
ons dorsten stilt, ons streven staakt
waarom is dan aan haat en nijd
en oorlog nooit een eind gemaakt?
Als ik hier rondloop zonder doel
dan vrede voor mijn eigen lust
bereik ik dan ooit mijn gevoel
en leidt het leven me naar rust?
Een lach, een kus, een zonsopgang
muziek die me van binnen raakt
dat is vooral wat ik verlang
als alle voedsel niet meer smaakt.
Het is iets anders dat ons bindt
dan macht en angst en winstbejag
de frisheid van de oostenwind
het gloren van een nieuwe dag.
Wekker
Al eerder bleek mijn geheugen onbetrouwbaar voor het opslaan van afspraken. Daar lag het dit keer niet aan.
Paul Churchland zou spreken! De filosoof en schrijver van het boekje "Matter and Consiousness", waarin ik voor het eerst iets las over het lichaam-geest dilemma en over qualia. Mooie raadsels, waar ik nu niet over ga uitwijden. Dat komt nog, onafwendbaar.
Hij zou spreken op de bevriende universiteit in Amsterdam en ik zou met samen met een groep klasgenootjes de trambusmetro-staking trotseren en er met de trein heen.
Ik zag een gezellige heenreis voor me, een mooie en inspirerende voordracht en bij Frascati een stevige na-boom met veel bier. Tegen de tijd dat we dan weer naar huis togen, zou het helemaal niet meer uitmaken of het openbaar vervoer staakte of niet.
Morgenzorgend als ik soms kan zijn, besloot ik nog even een tukkie te doen, voor we vertrokken. Ik kan erg goed tukkies doen. Tukkies zijn slaapbuien van hoogstens een half uur. Ze doen het geweldig als m'n hoofd duf is van te veel lezen of computeren of college aanhoren (of vroeger: collega aanhoren).
Meer dan een half uur is niet goed voor een tukkie, daar wordt-ie belegen van. Bovendien is wakker worden uit een belegen tukkie geen lolletje. Suf, sloom en hoofdpijn, zo kan ik uit een tukk van anderhalf uur komen.
Goed, ik werd dus een uur te laat wakker, suf, sloom en hoofdpijn. M'n minipiepwekker had ik op 15.05 gezet in plaats van 14.05. Al m'n klasgenoten waren al lang en breed in Amsterdam en ik zou Paul nooit meer op tijd halen. En wat doe je dan...?
Een stukje schrijven!
Knikkers
Heb je hem al gehoord? Hij is in de herhaling, na een half jaar, maar komt nog steeds erg overtuigend over. Een reclame -ik hoor hem vooral op radio 1- over twee meisjes met knikkers. Een warme mannenstem vertelt over de meisjes. Allebei kregen ze een zak met evenveel knikkers.
Meisje één traint zich gek en knikkert dat het een lieve lust is. Maar hoe goed ze ook haar best doet, soms verliest ze.
Meisje twee huurt de beste knikkeraar (v/m) van de klas in en laat deze met haar knikkers spelen, waarvoor de beste knikkeraar (v/m) 2 lousy knikkers per potje krijgt.
Wie heeft aan het eind van het knikkerseizoen de meeste knikkers?
De warme man weet het wel, dat hoor je aan z'n stem. Meisje twee is pas echt slim! Iemand anders voor je laten werken en zelf de meeste knikkers overhouden. En het morgenzorgbedrijf van de warme man wil natuurlijk graag met onze knikkers spelen.
De meeste knikkers overhouden als het knikkerseizoen is afgelopen. Lekker belangrijk.
P.S. Stan is na lang aarzelen ook eindelijk gaan bloggen. Lees hem!
Sponsoren
Ik ben een fan van Google. Ze maken goeie producten die ze gratis aanbieden. Deze blog is er een voorbeeld van, maar ik hou vooral van Gmail. Gmail is geweldig! Geen zorgen meer of je harddisk niet te vol wordt, welke mailtjes je wel of niet moet bewaren of waar je ze moet opbergen. Met Gmail plak je er één of meer labels op en zo is een mailtje zowel onder "werk" als onder "romantisch" terug te vinden (als je bijvoorbeeld verliefd bent op je baas).
En alle spam verdwijnt automatisch in een map die eens in de maand door de oud-papier meneer van Google wordt leeggehaald.
Alles heeft z'n prijs. Om al dit moois te kunnen betalen, laat Google in de kantlijn van ieder mailtje een aantal advertenties zien, die aansluiten bij de inhoud van zo'n mailtje. Google doet dat op basis van statistiek en kunstmatige-intelligentie technieken
Slim en handig en ik heb er geen last van. Ik verbaas me wel regelmatig. Die kunstmatige intelligentie heeft nog wat te leren, volgens mij.
Zie hier de reactie op een heel gewone mailwisseling tussen mij en een vriend, waarin ik me afmeldde voor zijn feestje omdat ik ziek was en hij het jammer vond en me beterschap wenste. Je kent het soort mailtjes wel.
Als je de "gesponsorde koppelingen" bekijkt, lijkt het of we rare dingen met kinderen doen en hij zwanger is.
Kan iemand mij vertellen wat een zwangerschapspiercing is? En wat je daar dan mee doet, als je hem morgen thuis hebt? En wat er precies bedoeld wordt met "inbakeren, armpje vrij, afbouwen"? En wat je dan nog meer kan doen met een multifunctioneel inbakerslaapzakje ?
En of ik ergens aangifte van moet doen???
Gesponsorde koppelingen
Zwangerschaps Piercings
Lage prijzen, uitstekende service ! Vandaag besteld, morgen in huis.
TinyNanny - inbakeren
Multifunctioneel inbakerslaapzakje: inbakeren, armpje vrij en afbouwen.
Webbehaves Underwear
Alles behalve standaard ondermode Ook speciale zwangerschapsondermode
Wel een mooi woord trouwens: "inbakerslaapzakje". Tweehonderd punten bij Scrabble, volgens mij.
Mijn ondergang
Dit is de tekst van een liedje. Je kunt het lezen als een gedicht, maar dan mis je een heleboel. Er hoort namelijk een mooie melodie bij.
Als je het niet verder vertelt zal ik zeggen waar je die melodie kunt horen: hier!
Kenners onder ons herkennen natuurlijk onmiddelijk Elvis Costello. Hij heeft het lied oorspronkelijk geschreven over de scheepswerven in Engeland, die weer werk kregen door de Falklandoorlog. Dat betekende werk voor veel werkloze mannen, maar ook dat hun zoons naar de oorlog werden gestuurd en soms niet meer terugkwamen. Ik heb het omgezet naar een Nederlandse setting: de mijnen in Limburg.
De trompetsolo is van Chet Baker, die in Amsterdam stoned uit het raam van een hotel viel. Een soort Herman Brood avant la lettre, maar dan per ongeluk.
Wat een treurigheid allemaal.
De commentaaroptie onder aan dit stukje staat open voor uitingen van bijval of afkeer. Dan weet ik tenminste of ik hier m'n carriere van moet gaan maken.
O ja, meelezen terwijl Elvis Costello de oorspronkelijke versie op de achtergrond zingt, werkt het beste. Daar gaat-ie.
Is er geld voor
een paar mooie schoenen en een knappe jas voor mij
en een fiets voor die kleine z'n verjaardag
't is een verhaaltje dat al maanden wordt verteld
bij de bakker en de slager
de mijn zou weer open gaan
Zou dat kunnen...
M'n zoon zei "pa ik moet een maandje naar benee
maar met kerst zal ik er wel weer zijn"
't is een verhaaltje dat al maanden wordt verteld
iemand zei dat een ander was ontslagen
voor het vertellen dat er soms dooien lagen
door verstikking en gewoon onder de schragen
Met alle kracht in ons lijf
gravend naar zekerheid
maar we raken de parels kwijt.
't is een verhaaltje dat al maanden wordt verteld
't staat in de krant: ze starten de machines
de mijn gaat open en we gaan weer iets verdienen
En wie geofferd wordt zien we wel weer
je gaat toch-een keer.
We gaan de mijn in
met grote tegenzin.
met alle kracht in ons lijf
gravend naar zekerheid
maar we raken de parels kwijt
Stappen
Hij had z'n nieuwe oranje trui aangetrokken. Dat oogde jong en z'n wat fletse verschijning fleurde er aardig door op. In het trendy café bij het filmhuis ging hij aan een tafeltje zitten en bestelde een koffie. Geen cappuccino ofzo, gewoon eerlijke koffie zoals vroeger thuis.
Het was nog vroeg en niet druk. Na een kwartiertje voor zich uit te hebben gestaard haalde hij z'n notebook tevoorschijn. Speciaal aangeschaft voor deze gelegenheid, toen hij hoorde dat ze hier draadloos internet hadden. Al snel zat hij geconcentreerd te lezen, soms met geruisloze lippen meepratend.
Het was hier beter dan thuis, waar het te stil was en de muren soms op hem afkwamen. Eigenlijk zocht hij gezelschap. Voor de avond of liefst ook nog de nacht en misschien wel de rest van zijn leven. Maar een versierder was hij niet en hij had slechte ervaringen met alleen aan z'n tafeltje zitten wachten tot iemand hém aansprak. Dan voelde hij zich zo bekeken en zielig. Nu had hij daar geen last van, verdiept in de informatie die de digitale wereld hem serveerde.
Het café liep langzaam vol en soms stonden er mensen hinderlijk dicht tegen z'n tafeltje aan, maar eigenlijk was hij niet in het café. De mensen zagen hem niet en hij zag niet meer dan z'n scherm.
Toen de serveerster hem vertelde dat ze gingen sluiten, schrok hij op, pakte z'n notebook in en ging naar huis.
Dat moest hij vaker doen, gezellig.
Kinderfiets
Op mijn fietspad staan veel stoplichten. Het is dan ook een kilometer of zeven lang en gaat dwars door de stad. Bussen, trams, taxi's en zelfs auto's krijgen op allerlei plaatsen de kans mijn fietspad over te steken, dat is goed geregeld. De fietsers moeten dan wachten, maar doen dat eigenlijk maar zelden.
Vooral waar mijn fietspad net onder het station door is gekomen, zijn veel stoplichten na elkaar en maar weinig verkeer. Alle fietsers gaan daar dan ook gewoon door, wat voor kleur het stoplicht ook heeft.
Gisteren niet. Gisteren stond er een enorme bult fietsers achter het stoplicht te wachten. En er was niet eens politie in de buurt. De hele bult fietsers stond achter een meisje met staartjes en roze linten. Een klein meisje met haar moeder, waarschijnlijk voor het eerst helemaal zelf op de fiets naar de stad. En de moeder was aan het uitleggen over oppassen en uitkijken en oranje en rode lichten en veel verkeer. En de bult fietsers luisterde mee en bleef netjes wachten tot het licht groen werd.
Zo worden kleine meisjes verwelkomd in fietsersland.
Oorverdovende stilte
Al eerder schreef ik dat het hier behoorlijk stil kan zijn als je de omgevingsgeluiden negeert. Als ik aan het studeren ben, vind ik die stilte wel lekker, maar het kan ook té stil worden.
Ik heb nu iets gevonden waarmee ik in een handomdraai m'n eigen herrie kan produceren, door het mengen van natuurgeluiden. Ideaal!
Met één druk op de knop zit ik diep in het bos, op een vriendelijk lenteweitje of op het strand. Of 's nachts bij een kampvuur op een stormachtig lenteweitje in de jungle tijdens onweer aan zee.
En als ik die duiven te dominant vind of wel genoeg heb van insecten zet ik ze zacht of gewoon uit. Erg relaxed. Moet je eens met echte duiven proberen.
Ik moet alleen na een uurtje of zo wel even compenseren met keihard Nirvana. Een ander soort natuurgeluiden. "Olifantje!... Olifantje!... Olifantje!... Olifantje!..."
Je kunt hier een gratis probeerversie van Atmosphere lite downloaden.
Jij bent een prachtige eikel
Naar aanleiding van het stukje van eergisteren kreeg ik van een trouwe lezer (en hele goeie vriendin) het volgende toegestuurd. Inspirerend, zeker voor een vader van zichzelf ontdekkende pubers.
Dit speelt zich af in het zuiden van Afrika, overigens.
In the Babemba tribe, when a person acts irresponsible or unjustly, he or she is placed in the center of the village, alone, unfettered. All work ceases. The entire village gathers around the accused individual. Then each person of every age begins to talk out loud to the accused. One at a time, each person tells ALL THE GOOD THINGS the one in the center ever did in his or her lifetime.
Every incident, every experience that can be recalled with any detail and accuracy, is recounted. All positive attributes, good deeds, strengths, and acts of kindness are recited carefully and at length. No one is permitted to fabricate, exaggerate or be facetious about the accomplishments or positive aspects of the accused person.
The tribal ceremony often lasts several days, not ceasing until everyone is drained of every positive comment that can be mustered. At the end, the tribal circle is broken, a joyous celebration takes place, and the person is symbolically welcomed back into the tribe. Necessity for such ceremonies is rare.
Bonnebonnebonne
Als de dagen korter worden en de temperatuur eindelijk onder de 20 graden daalt... Als de zomertijd weer is afgelopen en we het uurtje dat we in maart hebben gespaard zonder rente terugkrijgen. Als het Kruidvat chocoladeomhulde Kruidvatnoten in de schappen legt.
Dan...dan weet je dat het bonnebonnebonne tijd is. Sinterklaas is nog niet eens in Nederland, maar overal in het land beginnen dienders al geld bijeen te zamelen voor het grote feest. Ze verstoppen zich in portiekjes en om hoekjes, richten leuke fuiken in en houden je zonder schaamte aan voor een bijdrage, als bijvoorbeeld je licht het niet doet.
De wat sportievere collegadiender begeeft zich in de ochtendspits op zo'n kekke mountainbike tussen de stroom fietsers die van het station naar het oosten loopt. Hij betrapt je bij stoplichten die net niet meer helemaal oranje zijn of al bijna groen, maar waar je toch doorfietst. Hij is uiterst correct en vriendelijk bij het vragen naar je naam en adresgegevens, zodat ze een acceptgiro voor een donatie kunnen toezenden. Wat fijn toch dat, dank zij de sterke arm van Nederland de normen en waarden nog eens onder de aandacht worden gebracht.
Inderdaad, ik ben gepakt voor zonder licht ('s avonds) en rood licht ('s ochtends daarna).
En nu ophouden met lachen!
Normen en Waarden
Wat moet je daar nu van denken? Saddam is ter dood veroordeeld. Uit het oogpunt van wraak en genoegdoening aan de vele honderden (duizenden?) mensen aan wiens dood hij schuldig is, is het wel terecht. Ook binnen de context van de cultuur van Irak klopt het waarschijnlijk wel. Daar doen ze niet zo erg aan heropvoeding, geloof ik.
Het staat in schril contrast met de dood van Botha, de dictator uit het Zuid Afrika van mijn jeugd. Die man was ook schuldig aan honderden (duizenden?) moorden, maar mocht gewoon z'n leven lijden* en een natuurlijke dood sterven. Hij heeft verbitterd z'n laatste jaren gesleten en nooit enige vorm van spijt betoond.
Je hebt een groot mens als Nelson Mandela nodig om gevoelens van wraak en genoegdoening om te zetten in iets positiefs. Ik vrees dat onze Jan Peter Balkenende en zijn grote broer George Bush deze grootheid niet hebben. Allebei verwelkomden ze het doodvonnis, ondanks hun zelfverkondigde christelijke normen en waarden.
Saddam gaat dood en ik zal er geen traan om laten. Maar blij wordt ik er ook niet van.
*dit is geen spelfout
Paradijs
Over een tijdje kunnen we allemaal zelf ons individuele ideale TV avondje programmeren.
Schoolplein / bedrijfskantine / koffieautomaat nu:
- Hé Jop, heb je gisteren PSV gezien? Vette actie van Koné, hè?
- Ja. Stom van die lui van Galatasaray dat ze Farfan neerlegden. Konden ze met 10 man verder. Heb jij ook gekeken, Maarten?
- Ja, mooie wedstrijd. Ik dacht in de eerst helft dat ze het niet zouden redden, maar na de rust ging het een stuk beter.
- En toch die Cruijff maar zeuren dat PSV het niet helemaal is, hè.
- Ach, Cruijff wil altijd moeilijk doen.
Schoolplein / bedrijfskantine / koffieautomaat straks:
- Hé Jop, heb je gisteren PSV gezien? Vette actie van Koné, hè?
- Nee, ik ben nog de eredivisiewedstrijden van zondag aan het bekijken. Best wel veel werk, al die integraal opgenomen live wedstrijden.
- Oh. Heb jij PSV gezien, Maarten?
- Nee, ik zit net in 2 weken lang de hele avond GTST. Afleveringen uit 1990, hartstikke retro.
- Oh. Nou het was best cool, die wedstrijd.
Weessokken
Zoals ik al schreef in het stukje over de stofzuiger heb ik een hekel aan huishouddingen. Wassen is één van de ergste. Wassen is namelijk niet alleen die kleren uitzoeken (waar is die nieuwe felrode boxershort) en in de machine stoppen, maar ook nog eens ophangen in m'n veel te kleine huisje.
"Maar B&", zeggen dan mijn vrienden (m/v), "koop dan toch een droger". Heb ik al, volledig geintegreerd in m'n wasmachine, met oog op de ruimte. Maar die droger zorgt dat alle kleren erg zonder vorm worden. Sommige T-shirts van mij zijn nu breder dan dat ze lang zijn en dat ligt niet aan mijn figuur.
Goed: was hangt, was droogt (en soms duurt dat heel lang en hoopt Nog Meer Was zich op). Daarna was weer ván de lijn, wéér uitzoeken en opvouwen. En als dat proces voltooid is, terugkeren naar de wasophoopplaatsen om het proces van voor af aan te beginnen. Uitzichtloos, zinloos, hopeloos en mensonterend (hoewel een kleinigheid vergeleken bij kindermijnwerkertjes in Bolivia of ballennaaiertjes in Azië).
Alsof dat niet ellendig genoeg is, wordt mijn brein tijdens dit proces geplaagd door rare problemen. Waarom kruipt alle was in de wasmachine bijvoorbeeld door de kleine opening in mijn dekbedovertrek, zodat ik het er weer uit moet gaan peuteren?
Maar het ergste zijn de weessokken. Dat zijn sokken die in hun eentje uit de was komen. Sokken gaan er altijd gezellig met z'n tweeën tegelijk in, bij ons thuis. En dan is er bij de ophang nog maar één over.
Ik laat die ene na het drogen nog aan het rekje hangen. Misschien komt z'n maatje een trein later. Maar als ook in die ronde geen partnersok verschijnt, gaat hij in z'n eentje in het sokkenlaatje. Naast die vijf à zes andere weesjes, die natuurlijk allemaal verschillend zijn.
Eén keer heb ik er eentje teruggevonden, in een hoekje van zo'n dekbedovertrek. Daar moet-ie al maanden hebben gezeten. Ik moest even iets wegslikken, toen ik hem weer met z'n wederhelft verenigde.
Vandaag blijf ik in bed
Onze stad wordt bevolkt door veel bussen. Er is nooit een echte tramcultuur ontstaan, zoals bij onze grote Noorderbuur. De tram bij ons heet sneltram en geeft je niet echt een tramgevoel. Op trams zoals ik die nog ken uit Rotterdam, zat een vriendelijk belletje dat je waarschuwde als hij weer ging rijden. De trams hier hebben een soort scheepstoeter waarmee fietsers uit de weg worden geblazen.
Maar het gaat hier over de bus en wel de bus waar ik vanochtend achter fietste in de Burgemeester Reigerstraat. In die straat heb je alle soorten verkeer bij elkaar, van twee kanten, gecombineerd met veel parkeerhavens en winkels. En het is er erg smal. Je moet er geen haast hebben, want niets kan elkaar inhalen en dus rijdt iedereen even hard als de langzaamste. Dat is meestal een groepje fietsers.
Vandaag schoot het helemaal niet op. De bus voor me reed heel erg stapvoets en bleef dat doen. De rij auto's en fietsen en nog meer bussen achter ons groeide. Ik werd erg benieuwd hoe de fiets die voor deze bus reed overeind kon blijven bij deze snelheid en haalde de bus via de stoep in.
Het was geen fiets, het was een bed. Een bed met een motor, waarop een man met een blij gezicht voor de bus uit sukkelde. De man en het bed hoorde bij een revalidatiecentrum, de Hoogstraat, dat helemaal niet in de Hoogstraat is gevestigd. Sterker nog, er bestaat helemaal geen Hoogstraat in onze stad.
De man was blij en had geen haast. En de stad achter hem haalde adem.
Oefenen voor Sinterklaas
Ik hou van bananen
met mooie meisjesnamen
en van vragen die klagen
dat ze nog niet zijn gesteld
Ik hou van dromende koeien
en van echter dan echt
en ik wil met je praten
als je meent wat je zegt.
Ik hou van prachtige breinen
en van slapen in treinen
en van vogels die vliegen
zonder denken waarom
Ik hou van zingende fietsers
en van trouw en oprecht
en ik wil met je vrijen
omdat je meent wat je zegt.
Feestjes
Aan de overkant van het kanaal ligt de A2. Daar rijden auto's, onophoudelijk tenzij ze in de file staan. Door het kanaal varen schepen. Ook onophoudelijk, tenzij het eerste kerstdag is. Het is daardoor rustig wonen hier, want de herrie die auto's en schepen maken is een monotone ruis, die makkelijk door je brein als onbelangrijk weggefilterd wordt.
Vooral 's avonds laat, als de auto's moe zijn van het rijden en staan uit te rusten, kan het echt stil zijn.
Tot er in de verte een dancebeat hoorbaar wordt. Het lijkt of er een auto de straat in komt rijden met de nieuwste versie bassboomers op de achterbank. De dreun wordt steeds sterker en langzaam worden ook de hogere tonen hoorbaar.
Als ik zin heb in een heel klein feestje ga ik dan voor het raam staan wachten. Langzaam komt dan een schip in beeld. Meestal een lang en hoog schip, met veel raampjes en aan de achterkant een grote ruimte met veel glas. Op het schip en achter de raampjes brandt veel licht, zodat ik goed kan zien wat er allemaal gebeurt. Het is feest, dat is duidelijk. De grote ruimte is gevuld met ritmisch bewegende mensen die in gekleurd licht plezier hebben.
Tenminste, dat lijkt zo als je vanaf een afstand naar het feestje kijkt. De hinderlijke zatlappen, de ongelukkige muurbloempjes, de verveelde barhangers: ze smelten vanaf een afstand samen tot een prettig feest.
Het feestje duurt voor mij twee minuten en verdwijnt langzaam uit beeld en gehoor. Precies lang genoeg om een feestelijk gevoel achter te laten zonder kater.
Zo zal ongetwijfeld ooit statistisch aangetoond worden dat kanaalbewoners langer en gelukkiger leven. Die hebben schepen die feestgevoel komen brengen, ongevraagd aan huis.
Abonneren op:
Posts (Atom)