Weessokken

Zoals ik al schreef in het stukje over de stofzuiger heb ik een hekel aan huishouddingen. Wassen is één van de ergste. Wassen is namelijk niet alleen die kleren uitzoeken (waar is die nieuwe felrode boxershort) en in de machine stoppen, maar ook nog eens ophangen in m'n veel te kleine huisje.

"Maar B&", zeggen dan mijn vrienden (m/v), "koop dan toch een droger". Heb ik al, volledig geintegreerd in m'n wasmachine, met oog op de ruimte. Maar die droger zorgt dat alle kleren erg zonder vorm worden. Sommige T-shirts van mij zijn nu breder dan dat ze lang zijn en dat ligt niet aan mijn figuur.

Goed: was hangt, was droogt (en soms duurt dat heel lang en hoopt Nog Meer Was zich op). Daarna was weer ván de lijn, wéér uitzoeken en opvouwen. En als dat proces voltooid is, terugkeren naar de wasophoopplaatsen om het proces van voor af aan te beginnen. Uitzichtloos, zinloos, hopeloos en mensonterend (hoewel een kleinigheid vergeleken bij kindermijnwerkertjes in Bolivia of ballennaaiertjes in Azië).

Alsof dat niet ellendig genoeg is, wordt mijn brein tijdens dit proces geplaagd door rare problemen. Waarom kruipt alle was in de wasmachine bijvoorbeeld door de kleine opening in mijn dekbedovertrek, zodat ik het er weer uit moet gaan peuteren?
Maar het ergste zijn de weessokken. Dat zijn sokken die in hun eentje uit de was komen. Sokken gaan er altijd gezellig met z'n tweeën tegelijk in, bij ons thuis. En dan is er bij de ophang nog maar één over.
Ik laat die ene na het drogen nog aan het rekje hangen. Misschien komt z'n maatje een trein later. Maar als ook in die ronde geen partnersok verschijnt, gaat hij in z'n eentje in het sokkenlaatje. Naast die vijf à zes andere weesjes, die natuurlijk allemaal verschillend zijn.

Eén keer heb ik er eentje teruggevonden, in een hoekje van zo'n dekbedovertrek. Daar moet-ie al maanden hebben gezeten. Ik moest even iets wegslikken, toen ik hem weer met z'n wederhelft verenigde.