Zambia

Ooit woonde ik in Zambia. Ver weg en lang geleden.

In Zambia, waar de heks de lopende bomen ondersteboven in de grond heeft gezet, zodat ze met hun wortels zonder bladeren naar boven groeien.

In Zambia, waar midden in het bos een muur staat van minstens twee meter dik, twintig meter hoog en tweehonderd meter lang, waarvan niemand iets weet. Niet hoe hij er is gekomen, niet waar hij voor diende, niet waar hij toe zal leiden.

In Zambia, waar bier een emmer melkachtig vocht is, dat je met je tanden op elkaar moet drinken. Dan blijven de stukken honingraat en de bijenlijken uit je mond.

In Zambia, waar een boze geest onderin de waterput leeft in de gedaante van een slang.

De waterput moest gerepareerd worden en ik was van een degelijke westerse opleiding afkomstig, waar geleerd wordt dat boze geesten niet bestaan. Bovendien was ik verantwoordelijk voor de reparatie van de waterput. Dus vroeg ik om een vrijwilliger om de put te inspecteren.
Iemand die niet afkomstig was uit de streek -en daardoor minder kwetsbaar voor lokale geesten- liet zich naar beneden takelen op de gebruikelijke manier. Eén voet in de emmer, met twee handen de ketting vasthoudend. Z'n collega's lieten de ketting langzaam vieren.

De put stond droog, vreemd genoeg. Dat was het rapport dat we mondeling kregen vanaf de bodem. Toen er een vraag terug de put in werd geroepen, kwam er geen antwoord, ook niet na aandringen. De emmer kwam leeg terug .
Snel werd een tweede vrijwilliger naar beneden gelaten. Even later werd hij moeizaam weer naar boven getakeld, het bewusteloze lichaam van z'n maat tegen zich aan geklemd, één voet in de emmer.

Hij kwam weer bij, de bewusteloze man, en de oorzaak van z'n flauwvallen kon zuurstoftekort zijn geweest. Een volgende vrijwilliger werd neergelaten. Toen hij halverwege was, stortte een deel van de wand van de put in. Hij kwam onbeschadigd weer naar boven.
We hebben een nieuwe put gegraven, op veilige afstand van de oude put.

Ooit woonde ik in Zambia en had ik idealen en principes.

Lang geleden.