Vandaag blijf ik in bed

Onze stad wordt bevolkt door veel bussen. Er is nooit een echte tramcultuur ontstaan, zoals bij onze grote Noorderbuur. De tram bij ons heet sneltram en geeft je niet echt een tramgevoel. Op trams zoals ik die nog ken uit Rotterdam, zat een vriendelijk belletje dat je waarschuwde als hij weer ging rijden. De trams hier hebben een soort scheepstoeter waarmee fietsers uit de weg worden geblazen.

Maar het gaat hier over de bus en wel de bus waar ik vanochtend achter fietste in de Burgemeester Reigerstraat. In die straat heb je alle soorten verkeer bij elkaar, van twee kanten, gecombineerd met veel parkeerhavens en winkels. En het is er erg smal. Je moet er geen haast hebben, want niets kan elkaar inhalen en dus rijdt iedereen even hard als de langzaamste. Dat is meestal een groepje fietsers.

Vandaag schoot het helemaal niet op. De bus voor me reed heel erg stapvoets en bleef dat doen. De rij auto's en fietsen en nog meer bussen achter ons groeide. Ik werd erg benieuwd hoe de fiets die voor deze bus reed overeind kon blijven bij deze snelheid en haalde de bus via de stoep in.
Het was geen fiets, het was een bed. Een bed met een motor, waarop een man met een blij gezicht voor de bus uit sukkelde. De man en het bed hoorde bij een revalidatiecentrum, de Hoogstraat, dat helemaal niet in de Hoogstraat is gevestigd. Sterker nog, er bestaat helemaal geen Hoogstraat in onze stad.

De man was blij en had geen haast. En de stad achter hem haalde adem.