Helden

Wat zijn nu eigenlijk helden, vraag ik me wel eens af. Natuurlijk hebben we Hercules enzo, de prototypische helden. Maar die zijn zo door en door held, dat ze te saai zijn om over te praten. Probleempje hier of daar? Even Hercules fluiten en opgelost. Maakt niet uit hoeveel ogen, slangen of spieren de tegenstander heeft.

Nee, dan Mats Marcker. Aanvoerder van het Nederlands rugbyteam dat in 1998 met 110-0 verloor van Engeland. Mats huilde, toen hij van het veld kwam. Niet omdat z'n mannelijke ego geknakt was door deze grote nederlaag, maar omdat de zoon van de coach onlangs was overleden, omdat het z'n laatste wedstrijd was en omdat hij had gespeeld op het grote Wembley, de bakermat van rugby.

Vandaag is Geert Wilders de held. De held van mensen die het niet kunnen overzien, de mensen die bang zijn voor het vreemde. Ik ben bang dat hij zich hiermee gelegitimeerd voelt om z'n platte praatjes nog botter in de media te brengen.

Gelukkig zijn er ook helden als André Rouvoet en Jan Marijnissen, die zich bewust zijn van de verantwoordelijkheid die een verkiezingsoverwinning met zich meebrengt. Ik hoop dat het ze zal lukken om de komende vier jaar de angst weg te nemen, zodat we ons allemaal held kunnen voelen.