Ik ga pas volgend jaar weer nieuwe stukjes schrijven. Als je je erg verveelt in deze dagen van ledigheid en wereldvrede, kun je zelf het volgende verhaal invullen. En stemmen voor de Gouden Knipoog, natuurlijk!!
--------------------------
De trouwjurk in de trouwmodespeciaalzaak hing erg satijn en overdadig te zijn . Er zat een briefje op geprikt, waarop de volgende woorden stonden:
Gaat niet door.
Nog wel strijken.
Ter ere van het einde van dit jaar wil ik jullie vragen mee te werken aan de verkiezing van het lekkerste stuk.
Als modern consument georiënteerd schrijver wil ik natuurlijk graag weten wat mijn lezers het liefst lezen. Dichtsels? Maatschappelijk geëngageerd? Dagelijkse belevenissen? Plaatjes?
Ik zal aan de hand van de uitslag zorgen voor een juiste produkt-markt-mix in het komende jaar. En uiteraard krijgt het winnende stukje een eervolle vermelding en wordt de Gouden Knipoog 2006 uitgereikt tijdens een feestelijke bijeenkomst in de huiskamer.
Omdat het natuurlijk een heel gedoe is om al die stukjes weer opnieuw te bekijken, heb ik het jullie makkelijk gemaakt. Een deskundige jury (B& & kids) heeft een voorselectie gemaakt van tien stukjes. Je kunt snel naar die stukjes toe springen via onderstaande links. Gewoon eigenwijs een andere kiezen mag natuurlijk ook.
Stemmen gaat heel makkelijk, zonder dat je eerst in hoeft te loggen of aan hoeft te melden. Gewoon klikken op de "comments" link onderaan dit stukje en de titel van het stukje invullen. Als je "Anonymous" aanklikt als afzender is de stemming ook nog volledig anoniem. Net echt. Niemand belet je om te frauderen door 28 keer te stemmen, maar het is wel gemeen.
Op 31 december om 23.59 uur sluit de stembus en gaat de champagne open.
De genomineerden:
- De mevrouw
- Fiets
- Feestjes
- Normen en Waarden
- Stappen
- Oefenen voor Sinterklaas 2
- Oma
- Oefenen voor Sinterklaas 3
- Watje
- Memen
Er was eens een olifant. Het was een sterke stier (want zo heten mannetjes als ze olifant zijn), in de kracht van z'n leven. Hij had zo het nodige beleefd in de voorbije jaren: een leuke vrouw gevonden, kinderen gekregen, op zwerftocht geweest, gevochten om het leiderschap met andere ambitieuze olifanten en nu was hij op z'n top. Hij werd gerespecteerd alom en genoot aanzien.
Maar echt genieten van het aanzien kon de olifant niet. Het leven was eigenlijk wel saai met al dat respect en die vormelijkheid om hem heen. Hij kon met plezier kijken naar de jonge olifantjes, die speelden en renden en iedere dag leerden wat de wereld te bieden had.
De olifant nam toen een Besluit. Hij legde het leiderschap naast zich neer en verliet de kudde. In z'n eentje dwaalde hij rond, op zoek naar wat nu echt de moeite waard was in het leven. En zo kwam hij terecht in een groep olifantjes die met jonge en nieuwe ogen naar de wereld keken, zoals hij had gedaan toen hij ook een olifantje was.
De olifant dacht dat dat was wat hem gelukkig zou maken: met nieuwe ogen kijken naar de wereld, en hij vroeg of hij met de olifantjes mee kon doen. Die keken wel een beetje raar, want moest zo'n ouwe olifant niet heel andere dingen doen dan met hun meehuppelen? Maar omdat het blije olifantjes waren, mocht hij meedoen.
De oude olifant bleef jaren bij de kleintjes, die steeds groter werden. Hij had plezier en voelde zich gelukkig en zag iedere dag nieuwe dingen, die hij vroeger niet echt had gezien. Maar soms kwam hij andere olifanten uit de kudde tegen, die hem wezen op z'n Taken en Verantwoordelijkheden en die hem vroegen of het nu wel zo hoorde, dat hij daar tussen de kleine olifantjes rondliep. Dat bracht de olifant aan het twijfelen.
Op een dag gingen ze huppelen. De grote olifant huppelde dapper mee, maar hij kon niet meer zo goed blij zijn met het huppelen als anders. Zo kwam het dat hij achteraan de groep terecht kwam en uiteindelijk aan het sjokken was. De kleintjes waren al uit zicht en hij verzonk in diep gepeins of hij niet terug moest naar de kudde en z'n Taken en Verantwoordelijkheden op moest pakken.
Tot hij een klein slurfje voelde om z'n voorpoot. Het was één van de kleine olifantjes, die hem vroeg waar hij nu was en dat ze hem misten en waarom hij niet meehuppelde.
Vanaf die dag huppelde de olifant weer vrolijk mee. En wat de andere grote olifanten er van dachten? Dat voelde hij wel, maar hij zat er niet mee.
Grijs en nat, de kleur verdwenen. Een warme herfst, wat raar.
Koud en stijf, geen speelsheid meer. Het einde van een jaar.
Een jaar zonder bijzonderheden, verkiezingen, een moord,
Milosevic is overleden en fans van Feyenoord.
De kortste dag is overleefd, het donker gaat verdwijnen
nog even kerst en oud en nieuw, dan gaat het licht weer schijnen.
En dan, als lenteknoppen bloeien en frisse morgendauw
parelt in de ochtendzon, dan ontmoet ik jou.
Praten zullen we en lachen. En rennen door het gras.
En als we afscheid nemen moeten, wensen dat het vroeger was.
Zo zullen uren langzaam lengen, warmer wordt de wind
en elk moment zal twinkels brengen en schaters van een kind.
Als we dan verzadigd zijn en dronken van elkaar
dan zeggen we: 't is mooi geweest
misschien tot volgend jaar.
Ik ben nu al een tijdje aan het studeren. Daardoor heb ik de afgelopen drie jaar nagedacht over allerlei dingen die erg vanzelfsprekend zijn voor mensen en de vanzelfsprekendheid gaat er dan wel een beetje af. Als je je bedenkt wat er allemaal nodig is voor het lezen van deze tekst en vervolgens begrijpen wat er staat, is het een wonder dat wij (de schrijver en de lezer) op deze manier kunnen communiceren.
De conclusies die getrokken worden bij het doen van onderzoek zijn gebaseerd op waarnemingen. Waarnemingen doen betekent dat we onze zintuigen (vooral ogen en oren) gebruiken om informatie naar binnen te halen. Die informatie komt dan in ons brein terecht en wordt daar netjes van labeltjes voorzien en in laatjes gestopt. En ons brein zit zo in elkaar dat we op grond van die informatie dingen kunnen voorspellen. Als ik 238 witte zwanen heb gezien, denk ik dat iedere zwaan die ik daarna zal zien ook wit is.
Veel wetenschap wordt op die manier uitgeoefend. Daar heb je een brein voor nodig dat goed labeltjes kan plakken en in laatjes kan stoppen. Een heel methodologisch brein, dat zich aan de regeltjes houdt. Als een appel van een boom valt, geldt een regel die voorspelt dat die appel met een bepaalde snelheid op de grond komt en meestal houden appels zich aan dergelijke regels, net als vliegtuigen en raketten en kogels en bommen (helaas). En dat is wat ik zie als "bewust nadenken". Je neemt dingen waar en laat er dan de regeltjes op los: een grote witte vogel op het water is dus een zwaan.
Maar wat nu als appels opeens met een boogje van bomen gaan vallen. Dan kloppen onze regeltjes niet meer. Die regeltjes horen namelijk te beschrijven wat er in werkelijkheid gebeurt en appels zijn heel erg werkelijkheid. Om dat op te lossen heb je een ander soort brein nodig. Een brein dat creatief is. Creativiteit is dus heel belangrijk bij wetenschap. Maar wat is creativiteit nu eigenlijk precies? Het is niet de bestaande regeltjes toepassen, want die klopten nu juist niet meer. Het heeft met fantasie te maken: je dingen voorstellen die er niet zijn. Dat is niet anders in wetenschap dan in kunst.
Wat ik nu zo bijzonder vind aan fantasie is dat het toch moet werken met die dingen waar je een labeltje op heb geplakt en die je in laatjes hebt gestopt. Iets anders is er niet in je hoofd. Maar het voelt wel alsof het iets heel nieuws is, iets wat je zelf nog niet wist. Dus denk ik dat onze ladenkast heel groot is, veel groter dan dat deel waar we dagelijks mee bezig zijn. En soms, als het rustig is in de bovenkamer, op de fiets of tijdens een wandeling of op de WC of met precies de goede hoeveelheid alcohol in je bloed, gaan er opeens laatjes open die je nog niet kende en waarmee je prachtige nieuwe inzichten krijgt of mooie dingen kan maken. Je had het al wel in je hoofd, maar je wist het niet en opeens komt het in het spotlicht van je bewustzijn terecht. Dat zijn momenten waarop ik me gelukkig voel.
Intuïtie is volgens mij net zoiets. Dat is iets dat je weet, maar je weet niet waarom je het weet. Alsof er niet alleen laatjes zijn opengegaan, maar er ook nog een conclusie uit is getrokken, allemaal in het onbewuste deel van je brein. En alleen die conclusie komt in het spotlicht. Het vervelende is dat je dan niet uit kunt leggen hoe je aan die conclusie komt en daarin zijn mensen (met name mannen) nogal onvergeeflijk.
Fantasie en intuïtie zijn ondergewaardeerd in wetenschap. Maar daar gaat dit stukje verandering in brengen. Ik voel het.
Hoe veilig voelt u zich, trouwe lezer? Ik heb niet te klagen. Er dreigt geen oorlog uit te breken, ik kan nog gewoon 's avonds laat zonder licht naar en van de stad fietsen en er zijn in Oog in Al ook al weer een tijdje geen grote bomaanslagen meer geweest.
Toch is het niet veilig, als ik de radio mag geloven. Tweehonderdduizend mensen zijn iedere dag bezig met het werken aan onze veiligheid. Dat is een boel Feyenoordstadions vol. Daarbij hebben we ook het internet nog en mobiele telefoons met camera's. Wat die met veiligheid te maken hebben werd pas nog schrijnend duidelijk.
Iemand (naam en weblog bekend bij de redactie) was z'n mobiel kwijtgeraakt, op een zaterdag in Utrecht (zie je, de onveiligheid komt al dichterbij). Het was een moderne man van de wereld, met een weblog en Flickr-account. Flickr is een website waarop je uit exhibitionistische behoefte foto's kunt zetten die je aan andere mensen wilt laten zien.
Tot zijn grote verbazing verscheen een paar dagen later een foto van twee jongens op zijn Flickr site. De foto bleek van z'n verdwenen mobiel afkomstig. Die had hij zo ingesteld dat genomen foto's automatisch werden doorgestuurd naar Flickr. Hij zette de foto op zijn weblog. Hij heeft veel meer trouwe lezers dan ik en die leefden erg met hem mee. Andere weblogs namen de foto over en binnen een paar uur waren duizenden mensen met hem mee aan het zoeken. Het was zelfs zo, dat enkele lezers het stukje muur en raam op de foto meenden te herkennen. Via Google Maps en de site van Funda, waarop zo ongeveer heel Nederland vanaf de grond gefotografeerd is vastgelegd, werd de locatie binnen een uurtje vastgesteld: een school in de binnenstad van Utrecht.
De site van de school werd snel gevonden en via de daar aanwezige foto's van feestjes en klasse-uitstapjes werd zelfs de klas en de naam bekend van één van de jongens. Contact opgenomen met de school, mobiel terugbezorgd. Eind goed al goed. Wat een zegening, al die moderne techniek.
De twee jongens bleken niets met de mobiel te maken te hebben. De foto was gemaakt door een vriend, de "vinder" van de telefoon. In de loop van dit proces stond echter de gewraakte foto van die twee jongens op diverse weblogs. Daar wisten de trouwe lezers wel raad mee. De jongens werden zonder proces veroordeeld en kregen een enorme berg commentaar over zich heen, met name op hun uiterlijk. Als je nu Googelt op de naam van één van hen, verschijnt hoog in de resultaatlijst deze link.
Publiek veroordeeld en verbaal gekruisigd voor een niet gepleegd vergrijp. Voornaamste misdaad: een onaantrekkelijk uiterlijk.
Niet veilig.
We hebben weer eens spelletjes gedaan. Waarschijnlijk ligt het aan het seizoen: de donkere dagen nodigen uit om samen aan een tafel iets onzinnigs te gaan zitten doen. Normaal gesproken zijn we niet zo'n bordspelletjesgezin. Een puber, een pre-puber en een vader die altijd bezig is, dat kruipt niet vanzelfsprekend achter het ganzenbord. We houden wel allemaal van spelen, maar dat gebeurt dan vaak individueel, ieder achter z'n eigen favoriete computerspel. De uitwisseling daarover heeft meestal de vorm van vertellen hoe cool of vet het nu weer geweest was.
Nu waren zowel de aanloop als de aanleiding goed. Het was gelukt om met z'n drieën de kerstboom op te zetten zonder ruzie. Daarna hadden we gezamenlijk het Groot Dictee van de Nederlandse Taal voor Kleine Mensen gedaan. Ik had 4 fout en werd daarmee door een stuk of tig kinderen voorbijgestreefd. Oei. En we hadden van Sinterklaas een chocoladeversie van Triviant gekregen. De kaartjes waren van chocola en als je alledrie de de vragen op het kaartje goed had, mocht je het kaartje opeten. Zo niet, dan ging hij terug in de voorraad. Ook geen gedoe met dobbelstenen ofzo, gewoon om de beurt een kaartje pakken.
Behalve smakelijk was dit ook uitermate oud-hollands gezellig. De onzinnigheid van de vragen droeg daar ook aan bij. Wie heeft er ooit van Jacques Klöter gehoord en welk programma presenteerde hij? Verder dan "kleutertje luister" kwamen we niet. Ook een vraag over Honoré de Balzac leverde uiteraard veel hilariteit op net als de poging tot antwoord op "Van welk bruine drank wordt in Turkije 1,2 miljard liter per jaar gedronken": Rum?
En we weten nu eindelijk met welke noten Indiase olifantendrijvers de huid van hun dikhuiden schuieren. Dat nadat we in het woordenboek hadden opgezocht wat schuieren is, natuurlijk.
Ik weet sinds gisteren de definitie van het typisch Nederlandse begrip gezelligheid. Gezelligheid is met elkaar praten en lachen en iets met chocola erbij.
In Zen and the Art of Motorcycle Maintainance wordt het verhaal verteld over een man en zijn zoon. Als je het wilt lezen: het staat hier online .
De man lijdt aan een erfelijke geestelijke afwijking. Hij heeft een gespleten persoonlijkheid. In hem huist een ander, Phaedrus genoemd, die zo nu en dan de regie overneemt.
Vader en zoon reizen samen op de motor door de VS en tijdens de reis ontvouwt zich het verhaal en de achtergrond. De vader is vooral bezorgd dat z'n zoon zijn afwijking zal erven. En terecht: zoon ontwikkelt inderdaad hetzelfde vreemde vermogen.
Het boek gaat over nog veel meer dingen, trouwens. Alleen niet over Zen en eigenlijk ook niet over motoronderhoud.
Ik heb het lang geleden gelezen, toen ik in de verste verte nog geen vader was of zou zijn, maar het sprak me toen al aan. Onlangs moest ik er weer aan denken, toen mijn zoon het moeilijk had in z'n eerste jaar brugklas. Twaalf jaar lang was hij een onbezorgd kereltje en nu leek alles opeens een onoverkomelijke berg, die zorgde voor paniek, angst en verdriet.
De dingen waar hij last van heeft zitten in hem. Het is de manier waarop hij tegen de wereld aankijkt en de wereld binnen laat komen die hem de problemen bezorgt, niet zozeer de wereld zelf.
Vroeger toen ik nog een klein B&netje was had ik daar ook last van. Ik heb inmiddels 30 jaar geoefend en geprobeerd, gevallen en opgestaan en weet nu hoe ik ermee kan leven. Maar hoe leg je dat uit? Om je kind te leren fietsen kun je je gek lopen achter zo'n klein fietsje aan. Wiskunde uitleggen is -zelfs voor mij- wel te doen. Hoe je een maaltijd moet klaarmaken kan ik overbrengen, zonder problemen. Dat je aardig voor de mensen om je heen moet zijn en niet altijd alleen aan jezelf moet denken kan ik overdragen. Gewoon, door het te zijn en te doen.
Maar die wijze levenslessen over accepteren wie je bent, welke valkuilen er dreigen en hoe zinloos het is om er bang voor te zijn, wat liefde is en wat echt belangrijk is in je leven. Hoe draag je die nu over?
Misschien door verhalen te vertellen of te schrijven op je weblog. En misschien kan het ook helemaal niet, moet je het gewoon aan je kind overlaten. Vertrouwen hebben dat ze het zelf kunnen en weer zullen opstaan na elke val.
Onderhouden of Zen? Ik weet het niet.
Ik heb An Pierlé gezien. Dat kunnen niet veel mensen mij nazeggen. Ja, de honderd of wat mensen die er ook waren in de dependance van Tivoli, buiten de stadsmuren waar kabaal hoogstens een paar Citroëns uit hun slaap kan houden.
Het was memorabel.
Wie heeft ooit een Belgische Tori Amos op zien treden, zittend op een skippybal? Wie heeft het ooit meegemaakt dat halverwege een concert de leadsinger zei: "Nu is het tijd voor een verhaaltje, ga er maar bij zitten" (denk het Vlaamse accent er zelf bij) en dat alle honderd of wat mensen in de concertzaal op de grond gingen zitten om naar het verhaaltje te luisteren? Dat verhaaltje was niet echt een verhaaltje, het was een heel mooi liedje.
En wie heeft het ooit meegemaakt dat midden in een concert wiskundeprofessor Herman spontaan, doch na uitnodiging van An het podium betrad om de meest kloppende definitie van tijd te geven die ik in mijn lange leven heb ervaren: "Doe allemaal je ogen dicht.....En nu weer open. Dat was ongeveer 2 seconden"?
En wie komt ooit spontaan zowel Hugo (6 jaar niet gezien) als Edu (1 jaar niet gezien) tegen?
An Pierlé was gemaakt van het schattigste materiaal waar heksjes van gemaakt kunnen zijn. Ze zong mooie droeve liedjes en sprak tussen de nummers door liefdevol het publiek toe. Rocken deed het nergens, maar dat deert niet. De belangrijkste boodschap van het liefdesliedje dat ze aankondigde was "If you leave me, I will crunch all your CD's".
Hinderlijk was wel dat ze achterop haar mooie jurk zo'n zwarte doos had hangen met draadjes en antennes. Ik zie het helemaal voor me: eeuwig shoppen op zoek naar het perfecte jurkje, uren voor de make-up spiegel en dan zo'n techneut die zo'n zwart kastje met draadjes aan je jurk vastkleeft. "Sorry mop, kan effe niet anders".
Na het optreden stond An nog ruim een uur CD's te signeren en zelf met wisselgeld te schutteren. Rockstar op z'n Vlaams.
Ga er eens naar luisteren, bijvoorbeeld op 3voor12 (klik)
Hé, wat leuk
dacht ik
en was meteen vertrokken.
Het duurde dagen voor ik
weer grond onder me voelde.
Terwijl jij rustig en nuchter
je dingen deed
probeerde ik langzaam in je blikveld te verschijnen.
Er was een harde uitspraak nodig
om je te bereiken,
maar toen lag al m'n charme klaar
om opgeraapt te worden.
Je kon me lezen tussen regels door
en feitelijke feiten.
Een kruimel zacht
een steentje stoer
strooide ik op jouw gevoel
en je kwam
steeds dichterbij.
Het beeld voelt zacht, de ware geest
laat zich niet onderdrukken.
Pas als je niet meer zonder kunt
dan zal ik weggaan.
Soms kun je nog wel eens lachen op internet. Zoals bijvoorbeeld op de site www.worldslastchance.com
Deze site laat op een zeer professionele en vermakelijke manier twee dingen zien. Ten eerste dat je internet kunt gebruiken om hele rare ideeën aannemelijk te maken. Ten tweede dat je met behulp van de bijbel echt alles kan "bewijzen".
Op de site wordt beweerd dat het einde van de wereld nu toch echt nabij is. En het bewijs is (natuurlijk) te vinden in de bijbel. De bron is een passage waarin de komst van de moeder aller hoeren wordt aangekondigd, rijdend op een zevenkoppig en tienhoornig monster. Voorwaar een horny animal.
De passage zou zo uit Lord of the Rings (adult edition) gehaald kunnen zijn, maar de profeten achter de site zien hierin onomstotelijk bewijs dat paus Johannes Paulus de Tweede (voor de heidenen onder ons: dat is degene die vorig jaar overleed) terug zal keren. Maar laat u niet foppen: dat is niet JP, dat is een dienaar van... de duivel. Gelukkig, waar bleef-ie zo lang.
Ja en dan is het gebeurd, natuurlijk. Wij zullen ons massaal aan de voeten van de teruggekeerde JP werpen (incusief de miljarden moslims, buddhisten, hinduisten) en dan heeft de duivel gewonnen. Game over! Nieuwe ballen, nieuwe kansen.
Als dit waar zou zijn (wat ik betwijfel) toont het dat de duivel het nog niet helemaal begrepen heeft. Als hij nou als Elvis terug zou komen, alla. Ik zelfs ben al geen fan van welke JP dan ook, terwijl ik als goed christen ben opgevoed. Foute typecasting, is mijn oordeel.
Nu gaat het natuurlijk niet om de inhoud van dit sprookje. Varianten op dit verhaal zijn al eeuwen oud en kom je overal tegen, vooral als er weer een jaar aan komt met één of ander symbolisch getal. Maar ga eens kijken op de site en verbaas je over de professionaliteit waarmee hij is opgezet. Alles is er: een prijsvraag, een FAQ, vertaling in andere talen, "wetenschappelijke" publicaties. Ze kunnen je ook genezen van kwaaltjes, varierend van bijensteken en lichaamsgeur (altijd gedacht dat dat bij een lichaam hóórde) tot borstkanker.
Wie of wat er profiteert van deze site is mij niet duidelijk, dus het zou mij niet verbazen als het eigenlijk een site is van Koefnoen of Bureau Renkema ofzo.
Ga beslist eens kijken en doe het enige dat je kunt doen als de duivel je komt halen:
Lach!
Dagen lag ik in m'n bed
met op m'n hoofd zo'n rare pet.
Zo nu en dan een hoesttablet
of twee of soms een heel pakket.
Ik voelde me totaal niet vet
met op m'n hoofd geen coole pet.
Een koppie thee stond naast m'n bed
dat had ik voor mezelf gezet.
Hij was wel leuk, maar gaf geen pret
daar op m'n hoofd, die maffe pet.
M'n lichaam was totaal besmet.
Dat duurt een tijdje, luidt de wet.
Vaak zat ik ook op het toilet
met op m'n hoofd die leipe pet.
Bepaald geen fleurig fijn boeket
waaide door m'n kleine flat.
Ik at geen warm of koud buffet
met op m'n hoofd die vreemde pet.
En alle letters van banket
die heb ik aan de straat gezet.
Het werd een soort van amulet
daar op m'n hoofd, die gekke pet.
Ik heb hem niet meer afgezet
en sprak soms snel een schietgebed.
Haal ik nu m'n tentamen net
met op m'n hoofd die malle pet?
Ontvang ik dan toch m'n brevet
gekleed in keurig net jacquet?
Dan zing ik vrolijk in falset
de ode aan de dwaze pet.
Het liefst met iemand in duet
met op m'n hoofd.....
lekker helemaal niks!
Het werkcollege was taai. Niet alleen omdat het maandagochtend vroeg was, maar vooral omdat ik geen idee had hoe ik aan de opgaven moest beginnen. De studentenassistent was dit stadium al lang voorbij, als hij er ooit al geweest was. Als ik hem iets vroeg kreeg ik een antwoord waarmee ik al even weinig kon als de afleidingen in het dictaat.
Ik mis iets, een soort intuïtie. Mensen die die intuïtie wel hebben, hebben zo'n opgave zo opgelost. Ik herinner me m'n buurmeisje van vroeger, dat ik wiskundebijles gaf. Dat was geen blijles. Zij begreep het niet en was verliefd op me. Ik begreep niet waarom zij het niet begreep en ging op steeds hogere toon uitleggen hoe het zat. Ik was niet verliefd op haar, anders hadden we die wiskundeboeken wel aan de kant gegooid. Maar ja, ze was ook zeker twee jaar jonger dan ik, wat verwacht je dan.
Nu begrijp ik hoe zij zich gevoeld moet hebben.
Gefrustreerd liep ik het lokaal uit, de grote lege hal in, waar zacht zoemende apparaten troost verkochten. Dat had ik nodig: warme troost voor een kwartje, als je 25 eurocent van een chippas nog zo mag noemen.
In de hal liep een dame met een hoofddoek en een lichtblauw Hago schort met een stofzuiger te slepen. Ze viel op, omdat de hal zo leeg was. Een typisch voorbeeld van een Turkse of Marokkaanse mevrouw die onze zooi opruimt. Er hangt altijd iets licht melancholisch om die dames heen, alsof ze hier niet op hun plaats zijn. De dame stond stil en keek om, naar een schoonmaakkarretje dat werd voortgeduwd door een andere dame in een lichtblauw schort. Het schoonmaakkarretje was hoog opgeladen met volle afvalzakken, zodat de bestuurster er omheen moest kijken om koers te houden.
"Ha! Bus 12" riep de stofzuigmevrouw. En dat vonden ze allebei zo'n treffende uitspraak dat ik voor het eerst in m'n leven getuige was van twee van het lachen dubbelgevouwen dames met een Hago schort aan. Ze bleven nog een aantal keren de toverformule "Bus 12" tegen elkaar herhalen en begonnen dan weer opnieuw te lachen.
Met m'n bakkie troost en een grote glimlach ben ik weer aan m'n opgave begonnen.
Proost! Op bus 12.
Wat is er heerlijker dan ziek op de bank naar speelfilms liggen kijken?
Ik weet het wel: niet ziek zijn.
Maar helaas was dat vandaag geen optie, dus na een dag worstelen tussen de logicaproblemen, die ik aanstaande woensdag onder de knie moet hebben en m'n bed heb ik vanavond toegegeven aan de bank en de film. En het werd de avond van de onmogelijke liefdes. Twee mooie films gezien, die me geraakt hebben.
Eerst "Una Giornata Particolare". De hopeloze liefde tussen een ongelukkige homo en een quasi gelukkige huisvrouw, tegen de achtergrond van de schetterende radio die verslag doet van Hitler's bezoek aan Rome in 1939. Wat een film! Als je de snelheid van informatieverwerken terug kunt schakelen naar het tempo van 1977 (dat lukt best met koorts en een snothoofd) is het geweldig. Het speelt zich helemaal af tussen twee mensen in een appartementgebouw in Rome.
Ze zoeken elkaar op, stoten elkaar af, hebben elkaar nodig en houden van elkaar, zonder dat het waar kan zijn of mag worden.
Het enige dat je nodig hebt om zo'n film te maken is twee mensen.
Daarna "The Body". Een beetje te modern sausje, met allerlei politiek militaire conflicten, maar het basisgegeven is prachtig. Een vrijgevochten Joodse archeologe (ze sprak volmaakt Cambridge Engels, wat niet klopt maar wel heerlijk klinkt) lijkt het skelet van Jezus te hebben gevonden in een pas ontdekte graftombe. Er wordt namens het Vaticaan een priester-wetenschapper heen gestuurd om te zorgen dat het niet echt Jezus blijkt te zijn, want die is immers verrezen. (In de film zeggen ze "resurrection". Dat klinkt toch iets minder alsof het uit een kookboek komt.)
Prachtige spanning tussen geloof, liefde en wetenschap, vooral bij de priester die z'n geloof op een manier beproefd ziet als nooit eerder. Niet alleen komt hij steeds dichter bij het delen van de wetenschappelijke conclusies van zijn -erg mooie (red.)- collega, zij komt ook steeds dichter bij z'n hart. En Jezus is uiteindelijk toch vooral liefde.
Je ziet de spanning er van afspatten, maar ook hier kan en mag het niet. Gelukkig geen halfzacht "ze leefden nog lang en gelukkig" einde.
"Soms is film net het echte leven". Dat was de laatste samenhangende gedachte die ik nog kon produceren voor ik me maar weer eens in bed hees.
Een tijdje terug was ik naar een symposium over memen. Nee, dit is geen spelfout. Memen zijn ideeën, die zich gedragen als genen. Ze vermenigvuldigen zich en sterven uit als ze niet succesvol zijn, net als ons genetisch materiaal.
Het is een leuke manier om naar de dingen om ons heen te kijken. Bijna alles is een meem, zou je kunnen zeggen, behalve dat wat biologisch is. Een glas is een meem (althans het idee dat achter een glas zit), een politiek stelsel, een goeie mop. Alles wat als idee bestaat en doorgegeven wordt en zich op die manier verspreidt over de wereld. Een slechte mop is ook een meem, maar dan eentje die gedoemd is uit te sterven.
Communicatie is voor memen dé manier om zich voort te planten. Vooral massacommunicatie (radio, TV, internet) is een soort orgie. Een uitzending zorgt voor de bevruchting van vele breinen, die het kleine meempje liefdevol opnemen en er vervolgens voor zorgen dat de collega of buurvrouw ook bevrucht wordt. Goed beschouwd is onze hele (westerse) maatschappij zich steeds meer aan het inzetten om de memenfokkerij zo goed mogelijk te laten verlopen. Boeken, DVD's, computernetwerken, TV stations: allemaal voor het welzijn der memen.
De voorstanders van de mementheorie zijn niet overtuigd van de goede bedoelingen van het meem. Zo is het condoomgebruikmeem bepaald niet goed voor de voortplanting van onze soort. Dat is iets wat onze genen tandenknarsend zouden aanzien, als ze tanden hadden gehad.
Ook religie wordt als een zeer succesvol kwaadaardig meem gezien. Het zorgt ervoor dat we allerlei improductieve dingen doen, zoals dure kerken bouwen en mensen op brandstapels zetten en oorlog voeren in de naam van de allerhoogste, terwijl we ook voor nageslacht hadden kunnen zorgen. Gelukkig hadden de oude pastoors daar iets op gevonden: veel kroost eisen!
De tegenstanders van dit grappige idee vielen op het symposium in twee groepen uiteen (er waren twee tegenstanders).
De één vond het allemaal maar onzin. Er was niet eens een zuivere definitie van "meem". gegeven, dus hoe kon je daar nu iets mee. Dat vind ik nou weer onzin. Ik denk zo vaak na over dingen waar geen definitie van is gegeven. De was, bijvoorbeeld.
De ander vond dat memen allemaal verklaard konden worden uit de winst die wij als mens konden halen uit zo'n goed idee. Condooms zorgen er gewoon voor dat je lekker -nou ja, lekker- kunt vrijen, zonder dat je iedere keer zwanger wordt. Niks meem die de wereld wil veroveren, gewoon mens die lui is en verwend wil worden.
Ik ben het wel met hem eens. Memen bestaan, denk ik, maar dan als idee om over ideeën na te denken. Als meem, zou je kunnen zeggen. En sommige memen zijn hartstikke gestoord.
Spijkerbroeken met voorgefabriceerde slijtplekken er in. Frans Bauer op één. Onderweg naar morgen.
Sinterklaas wordt toch een jaartje ouder.
Ik had op m'n lijstje een hond staan (die zichzelf uitlaat en zo nu en dan een wasje voor me doet). Ik kreeg zo'n heel-hard-weggooilepel met een tennisballetje er in.
Dus als iemand nog een hond over heeft (die zichzelf uitlaat, zo nu en dan een wasje doet en een beetje handig is met zo'n balletjeslepel)...
Ik had op m'n lijstje ook een heksenbezem staan. Totaal nutteloos. Kreeg ik hem nog ook. Een exotische nog wel, van bamboe. Nu zoek ik nog een leuke exotische heks.
Liefst eentje die van honden houdt.
Daar stond hij dan. De baksteen in z'n hand voelde zwaar. Hij stelde zich voor hoe de ruit met de sierlijke reclameletters straks in duizend scherven uit elkaar zou spatten en er een alarm af zou gaan. Symbolisch was wel dat de gehate naam er zo prominent op prijkte: "J. Smeek, Juwelier".
"Smeek", de naam die hij dertien jaar lang opgedrongen had gekregen. Het was niet zijn eigen naam en zou het ook nooit worden. Net zo goed als hij nooit iets anders dan "pa" uit z'n mond zou krijgen als hij de man aansprak. In het begin was het nog "oom Jaap", maar de schone schijn moest opgehouden worden. Hij moest de zoon lijken van een succesvol gezin in een doorzonwoning en niet de bastaard die hij eigenlijk was. De man hield van schone schijn, daarom was hij ook juwelier, waarschijnlijk.
De man hield er ook van dat de dingen liepen zoals hij graag wilde. Als hij thuis was mocht er geen lawaai zijn, moesten er biefstukjes voor hem gebakken worden en mocht niemand door de TV heen praten. En als iemand het daar niet mee eens was vielen er klappen.
Hoewel de zoon prettig was voor de schone schijn was het verder een watje. Altijd met z'n neus in de boeken, nooit buiten, snel huilen. Niet geschikt voor de handel. Die jongen moest eens wat harder aangepakt worden, maar als hij dat probeerde stond altijd die vrouw in de weg. Die moest de klappen dan maar opvangen en doorgeven.
De jongen leerde de man haten. Haat was onbekend in z'n vierjarig leven, maar iedere avond dat hij zag of hoorde hoe z'n moeder geslagen werd, groeide het. Na dertien jaar was het genoeg. Hij stond aardappels te schillen -watje als hij was- toen weer het geluid van onbeheerste woede uit de huiskamer kwam. De man stond over z'n moeder gebogen en raakte haar waar hij haar al zo vaak had geraakt. Overal.
Waarom is het na dertien jaar opeens genoeg? Het aardappelschilmesje zorgde ervoor dat de klappen ophielden. Z'n moeder moest het voortaan alleen opnemen tegen de man. Hij werd ergens anders ondergebracht.
Maar de boosheid bleef. Dus stond hij daar, met de baksteen. Eindelijk kon hij de man raken, in de schone schijn.
Maar omdat hij echt een watje was, legde hij de baksteen weer neer.
Hij zou het op een andere manier op moeten lossen.
Oude Generaal Pardon
lag heerlijk in de winterzon.
Het verblijf hier in Madrid
gaf zijn oude botten pit.
Vier jaar was hij hier geweest
en het leven was een feest.
Maar in pas verstreken dagen
kwamen onverwachte vragen.
Hij zou moeten retourneren
want in Holland waren heren,
die smeekten om zijn strategie
Hij kwam in actie, wis en drie.
De Tweede Kamer had besloten
na kiezen door heel Nederland:
Generaal Pardon moest onverdroten
terugkeren naar het moederland.
De regering nu, die had gemeend
dit besluit maar te ontkrachten.
Geen gratie werd aan hen verleend
die al zo lang en hoopvol wachtten.
"Bliksems", zei de Generaal
"Sodemieters, allemaal.
Bush die neemt het niet zo zwaar
ontvangt er veel meer elk jaar".
"Balkie, maak nu geen rumoer
doe zoals je grote broer
laat die mensen lekker hier
en doe de meerderheid plezier"
Maar helaas, door de grote mond
van Rita-ik-ben-recht-door-zee
werd Jan Petertje terstond
reserve van de VVD.
Sinterklaas stond toen perplex
zond een boot naar de Spaanse zon
En oude Generaal Pardon
werd opgehaald: nu per-expresse.
Snel met heel erg veel plezier
kwam Generaal Pardon naar hier.
En om het evenwicht te bewaren
mocht Jan Peter,
- met Geert en Rita en Marco en Joost
en alle andere mensen die zich hier niet op hun gemak voelen-
met Sinterklaas
naar Madrid terugvaren.
Het liedje van het filmpje van een tijdje geleden bleef rondzingen in mijn hoofd. Om het mijn lezers en mezelf makkelijk te maken, hier een link om de mp3 te downloaden (voor de verandering is dit legaal!) en de songtekst:
Happiness is the absence of common sense, a smoking gun.
Everything wil be just fine just bite your lip and close your eyes
where there are no wars, there is no hope.
Drink to forget what you've seen, this life is just a dream with candy all around
Got a smiling addiction, a smiling addiction,
Got a smiling addiction, treat your smiling addiction, today, today.
Say goodbye to all your pains and feel alive when the feeling's gone
Atrophy of the hardened mind is but a gift from the leading blind
why should we change, when we've got no will
Drink to forget what you've seen, this life is just a dream with candy all around
Got a smiling addiction, a smiling addiction,
Got a smiling addiction, treat your smiling addiction, today, today.
Smile today
Papier maché is prachtig spul. Je kunt er van alles van maken als je handig bent. Even kijken, hoe was het ook weer. Behangselplak en oude kranten, dat waren de hoofdingrediënten.
Ik rommel wat in de oude kast in de schuur, waarbij ik een verbazingwekkende hoeveelheid muggen wakker maak. Horen die niet dood te zijn, begin december? Zowaar vind ik een half pakje behangplakpoeder. Ik woon hier al tien jaar en heb hier nog nooit behangen, dus het is een wonder dat dit pakje bestaat en een nog groter wonder dat ik het terugvind. Eens kijken of het nog werkt. Het is Perfax Super Plus, dus dat geeft hoop.
Een teiltje met op goed geluk wat water. De lettertjes op het pakje zijn erg klein en m'n leesbril (ssst, niet verder vertellen) ligt onbereikbaar ver weg in de kamer. Afstand is een keuze.
Het poeder dat ik in het water gooi vormt een gezellige klont, die ik met de stampotstamper in kleinere klontjes verdeel en daarna met een vork in nog kleinere klontjes. Maar het werkt wel, want in een mum van tijd zijn m'n handen bedekt met een verdacht glibberige laag snot.
De kranten nu. Ik meen me te herinneren dat je die in strookjes moet scheuren, dus na tien minuten ligt het teiltje vol met strookjes oud nieuws. Tevreden over zo weinig tegenslag bedek ik m'n zorgvuldig uitgekozen kado met karton, dat de basis moet vormen van mijn creativiteit. Visioenen van prachtig resultaat vertroebelen mijn blik.
De snotdoorweekte strookjes werken alleen niet leuk mee. Als ik er één uit het teiltje haal, breekt hij meteen en bovendien zit het plaksel er zo dik op, dat ik ieder snippertje uit moet wringen voor het op z'n uiteindelijke bestemming kan komen. Ach, snippertjes zijn ook leuk.
Na een uurtje of twee heb ik alles bedekt met snotpapier en is het onderliggende karton zo doorweekt dat het een nogal vormeloze vorm is geworden.
De rest zal ik u besparen. Het duurde vier dagen op de verwarming tot het stijfsel hard was geworden en toen was er geen modelleren meer aan. Bovendien was m'n kunstwerk zo stevig aan de verwarming gaan hechten dat er nu krant zit aan de verwarming en verwarmingverf aan m'n kunstwerk.
Ergens heb ik iets verkeerd gedaan.
Volgend jaar maar weer gewoon stroop en ketchup.
Tussen het Sinterklaasgedoe door zoek ik naar een antwoord. Waarom moet een kind sterven?
Het enige antwoord dat ik vind is: chaos. Geen doel, geen systeem. Alleen wat er hier en nu is telt. Ik kan en wil niet geloven dat er een god is die dit bestuurt en dan blijven alleen de ondoorgrondelijke toevalligheden van de natuur over.
Dus eet en drink, bemin en geniet van het mooie dat de dag ons brengt.
Alleen vandaag nog niet. Ik blijf nog even huilen en zoeken.
Het is zover! Voor de duizendste keer heeft iemand een pagina van dit weblog aangeklikt. Ja, u bent zich er misschien niet van bewust, trouwe lezer, maar elke beweging van u wordt gadegeslagen door een leger van trouwe rapporteurs, die precies vertellen waar u vandaan kwam gesurft, waar u allemaal op klikte en wanneer. Alleen vertellen ze niet wie u bent, helaas.
Ik kan wel zien waar uw internetprovider gevestigd is. Niet dat ik daarin geinteresseerd ben, dat werkt alleen maar verwarrend. Zo zit mijn provider in Amsterdam en die van mijn buurvrouw in Den Haag. En zelfs in Velzen schijnen providers te zitten, evenals Almere en Bunschoten.
Nee, wie u bent weet ik niet en waar u woont al evenmin. Maar u leest mijn schrijfsels en dat vind ik al heel wat. Of u klikt er alleen maar op om mij een hart onder riem te steken. De goede daad van vandaag: veertig pagina's van webloggers aanklikken, zodat ze het idee hebben dat ze het ergens voor doen.
Ik ken wel de mensen die reacties achterlaten enigszins. Sommigen laten de URL van hun eigen weblog achter. Zo ontstaat er een aardig incestclubje van webloggers die elkaar lezen. Daar schijnen zelfs families van loggers uit te ontstaan, die elkaar "linken". Dat is helemaal niet erotisch, dat betekent dat je op je weblog een aanklikbare koppeling (link, dus) zet naar andere weblogs. En zij weer naar jou.
En omdat verschillende groepen mensen verschillende, maar gezamenlijke voorkeuren hebben, linken ze vooral naar weblogs die ze leuk vinden, waardoor er families van weblogs ontstaan. Maar ja, ik link niet, dus ben ik een weblogwees, zonder familie. Nee, dat is niet waar. Stoere Schrijfster heeft me geadopteerd, dus bij deze één keer een link naar Stoere Schrijfster. En zie je me daar staan, onder "Superschrijvers"? Glimglim. Verkeerd gespeld, maar dat vergeef ik Stoere Schrijfsters graag.
En ook Stan heeft me gelinkt. Stan heeft een herfstdipje, dus graag wat aandacht.
Reacties zijn leuk voor een schrijver, want dan weet ik voor wie ik het allemaal doe. Dus wilt u deze mijlpaal van 1000 klikken meevieren, laat dan uw naam achter als reactie. Als de hele naam te eng is, mag alleen voornaam ook.
Waar dat moet? Onderaan elk stukje staat het woord "comments". Als u daar op klikt wijst het zich vanzelve. Felicitaties, aanmoedigingen, slagroomtaarten e.d. zijn daar ook welkom, uiteraard.
Ik had geen idee waar ik aan begon, twee maanden geleden. Veel geleerd, veel geschreven, het waren twee fantastische maanden. Met uw steun en support gaan we er iets geweldigs van maken. We kunnen het! Op naar de tweeduizend!
En ik beloof dat ik pas bij tienduizend weer zo'n slap stukje zal schrijven.
Naschrift: slechts 3 namen. Ik begrijp het: u bent de lezer, ik de schrijver. Nu, lees dan, in anonimiteit. Ik blijf graag voor u schrijven.
