Bus 12

Het werkcollege was taai. Niet alleen omdat het maandagochtend vroeg was, maar vooral omdat ik geen idee had hoe ik aan de opgaven moest beginnen. De studentenassistent was dit stadium al lang voorbij, als hij er ooit al geweest was. Als ik hem iets vroeg kreeg ik een antwoord waarmee ik al even weinig kon als de afleidingen in het dictaat.

Ik mis iets, een soort intuïtie. Mensen die die intuïtie wel hebben, hebben zo'n opgave zo opgelost. Ik herinner me m'n buurmeisje van vroeger, dat ik wiskundebijles gaf. Dat was geen blijles. Zij begreep het niet en was verliefd op me. Ik begreep niet waarom zij het niet begreep en ging op steeds hogere toon uitleggen hoe het zat. Ik was niet verliefd op haar, anders hadden we die wiskundeboeken wel aan de kant gegooid. Maar ja, ze was ook zeker twee jaar jonger dan ik, wat verwacht je dan.
Nu begrijp ik hoe zij zich gevoeld moet hebben.

Gefrustreerd liep ik het lokaal uit, de grote lege hal in, waar zacht zoemende apparaten troost verkochten. Dat had ik nodig: warme troost voor een kwartje, als je 25 eurocent van een chippas nog zo mag noemen.
In de hal liep een dame met een hoofddoek en een lichtblauw Hago schort met een stofzuiger te slepen. Ze viel op, omdat de hal zo leeg was. Een typisch voorbeeld van een Turkse of Marokkaanse mevrouw die onze zooi opruimt. Er hangt altijd iets licht melancholisch om die dames heen, alsof ze hier niet op hun plaats zijn. De dame stond stil en keek om, naar een schoonmaakkarretje dat werd voortgeduwd door een andere dame in een lichtblauw schort. Het schoonmaakkarretje was hoog opgeladen met volle afvalzakken, zodat de bestuurster er omheen moest kijken om koers te houden.
"Ha! Bus 12" riep de stofzuigmevrouw. En dat vonden ze allebei zo'n treffende uitspraak dat ik voor het eerst in m'n leven getuige was van twee van het lachen dubbelgevouwen dames met een Hago schort aan. Ze bleven nog een aantal keren de toverformule "Bus 12" tegen elkaar herhalen en begonnen dan weer opnieuw te lachen.

Met m'n bakkie troost en een grote glimlach ben ik weer aan m'n opgave begonnen.
Proost! Op bus 12.