Onmogelijk

Wat is er heerlijker dan ziek op de bank naar speelfilms liggen kijken?
Ik weet het wel: niet ziek zijn.

Maar helaas was dat vandaag geen optie, dus na een dag worstelen tussen de logicaproblemen, die ik aanstaande woensdag onder de knie moet hebben en m'n bed heb ik vanavond toegegeven aan de bank en de film. En het werd de avond van de onmogelijke liefdes. Twee mooie films gezien, die me geraakt hebben.

Eerst "Una Giornata Particolare". De hopeloze liefde tussen een ongelukkige homo en een quasi gelukkige huisvrouw, tegen de achtergrond van de schetterende radio die verslag doet van Hitler's bezoek aan Rome in 1939. Wat een film! Als je de snelheid van informatieverwerken terug kunt schakelen naar het tempo van 1977 (dat lukt best met koorts en een snothoofd) is het geweldig. Het speelt zich helemaal af tussen twee mensen in een appartementgebouw in Rome.
Ze zoeken elkaar op, stoten elkaar af, hebben elkaar nodig en houden van elkaar, zonder dat het waar kan zijn of mag worden.
Het enige dat je nodig hebt om zo'n film te maken is twee mensen.

Daarna "The Body". Een beetje te modern sausje, met allerlei politiek militaire conflicten, maar het basisgegeven is prachtig. Een vrijgevochten Joodse archeologe (ze sprak volmaakt Cambridge Engels, wat niet klopt maar wel heerlijk klinkt) lijkt het skelet van Jezus te hebben gevonden in een pas ontdekte graftombe. Er wordt namens het Vaticaan een priester-wetenschapper heen gestuurd om te zorgen dat het niet echt Jezus blijkt te zijn, want die is immers verrezen. (In de film zeggen ze "resurrection". Dat klinkt toch iets minder alsof het uit een kookboek komt.)
Prachtige spanning tussen geloof, liefde en wetenschap, vooral bij de priester die z'n geloof op een manier beproefd ziet als nooit eerder. Niet alleen komt hij steeds dichter bij het delen van de wetenschappelijke conclusies van zijn -erg mooie (red.)- collega, zij komt ook steeds dichter bij z'n hart. En Jezus is uiteindelijk toch vooral liefde.
Je ziet de spanning er van afspatten, maar ook hier kan en mag het niet. Gelukkig geen halfzacht "ze leefden nog lang en gelukkig" einde.

"Soms is film net het echte leven". Dat was de laatste samenhangende gedachte die ik nog kon produceren voor ik me maar weer eens in bed hees.