An Pierlé

Ik heb An Pierlé gezien. Dat kunnen niet veel mensen mij nazeggen. Ja, de honderd of wat mensen die er ook waren in de dependance van Tivoli, buiten de stadsmuren waar kabaal hoogstens een paar Citroëns uit hun slaap kan houden.

Het was memorabel.
Wie heeft ooit een Belgische Tori Amos op zien treden, zittend op een skippybal? Wie heeft het ooit meegemaakt dat halverwege een concert de leadsinger zei: "Nu is het tijd voor een verhaaltje, ga er maar bij zitten" (denk het Vlaamse accent er zelf bij) en dat alle honderd of wat mensen in de concertzaal op de grond gingen zitten om naar het verhaaltje te luisteren? Dat verhaaltje was niet echt een verhaaltje, het was een heel mooi liedje.

En wie heeft het ooit meegemaakt dat midden in een concert wiskundeprofessor Herman spontaan, doch na uitnodiging van An het podium betrad om de meest kloppende definitie van tijd te geven die ik in mijn lange leven heb ervaren: "Doe allemaal je ogen dicht.....En nu weer open. Dat was ongeveer 2 seconden"?

En wie komt ooit spontaan zowel Hugo (6 jaar niet gezien) als Edu (1 jaar niet gezien) tegen?

An Pierlé was gemaakt van het schattigste materiaal waar heksjes van gemaakt kunnen zijn. Ze zong mooie droeve liedjes en sprak tussen de nummers door liefdevol het publiek toe. Rocken deed het nergens, maar dat deert niet. De belangrijkste boodschap van het liefdesliedje dat ze aankondigde was "If you leave me, I will crunch all your CD's".

Hinderlijk was wel dat ze achterop haar mooie jurk zo'n zwarte doos had hangen met draadjes en antennes. Ik zie het helemaal voor me: eeuwig shoppen op zoek naar het perfecte jurkje, uren voor de make-up spiegel en dan zo'n techneut die zo'n zwart kastje met draadjes aan je jurk vastkleeft. "Sorry mop, kan effe niet anders".

Na het optreden stond An nog ruim een uur CD's te signeren en zelf met wisselgeld te schutteren. Rockstar op z'n Vlaams.
Ga er eens naar luisteren, bijvoorbeeld op 3voor12 (klik)