De mevrouw

Iets voorbij de boekenman langs mijn fietspad staat een groot huis op de hoek. Omdat het op de hoek staat heeft het een zijmuur met een raam er in. Aan de andere kant van het raam zit de mevrouw aan een grote eettafel. Meestal leest ze, net als de boekenman. Maar zij heeft wel meubels, oude vermoeide meubels. Het lijkt er op of ze op het einde wachten, de mevrouw en de meubels.

Soms slaapt de mevrouw. Gewoon, terwijl ze aan tafel zit. In het begin schrok ik daar wel van, een oude mevrouw die aan een tafel zit te slapen, met een lamp aan, om 12 uur 's nachts. Haar hoofd hangt dan scheef op haar schouder en haar mond staat open. Of ze ligt met haar hoofd op tafel.

Daarom ben ik aan gaan bellen, toen het weer gewoon overdag en licht was. Het duurde heel lang voordat ze de voordeur opengeschuifeld had en toen hij uiteindelijk open was wist ik niet hoe ik moest zeggen wat ik wilde zeggen. Het moet er raar hebben uitgezien voor de mevrouw, een vreemde man die een beetje hakkelend stond te vertellen dat hij wilde weten of er wel goed voor haar gezorgd werd. Omdat hij wel eens had gezien dat ze 's nachts heel laat aan tafel zat te slapen.

Ze vertelde dat de zuster haar 's ochtends en 's avonds kwam helpen met haar kousen en dat ze een dochter had in Nieuwegein. Of dat laatste nu zo'n geruststelling is, weet ik niet. Zusters die helpen met kousen zijn in ieder geval goed voor oude mevrouwen, dus ik was tevreden. Ze bedankte met een lieve glimlach voor mijn belangstelling.

Ik verzon er zelf bij dat haar ogen vol tranen stonden toen ze de deur weer dicht deed.