Tentamen

De hal was gevuld met opgewonden gerabarber van veel meisjes, zoals altijd bij psychologievakken. Hij zat naast me, met een respectabele afstand tussen onze tafeltjes, want dat hoort bij tentamens. Wat hij op het vragenvel zag, liet z'n voorhoofd rimpelen.
Ik concentreerde me op de vragen. Het viel wel mee. Het was nu stil in de zaal, vreemd stil in de aanwezigheid van honderden mensen. Er was maar één geluidje te horen: het ritmisch en onophoudelijk schoengetik van mijn buurman. Hij keek geconcentreerd in de tekst, wanhopig naar boven, vertwijfeld opzij, maar z'n schoenen bleven tikken. Z'n controlecentrum had zich even losgemaakt van z'n lichaam en was nu in een radeloze speurtocht bezig de antwoorden te zoeken in dat ongetwijfeld grote brein. Daar maakten z'n voeten dankbaar gebruik van. "Eindelijk vrij van de onderdrukking" tikten ze. "Weg met top-down, tijd voor bottom-up. We gaan tikken tot iedereen er gek van wordt!"

Nu zou dat nog wel even duren, maar irritant was het wel. Ik zwaaide naar de ooghoek van mijn buurman, maar z'n centrum was nog zo bezet dat hij het pas na drie hele grote zwaaien merkte. "Je tikt met je schoenen, dat is irritant", zei ik vriendelijk. "Dat ben ik niet!" antwoordde hij. Ik fluisterde dat hij het wel was, maar realiseerde me dat hij gelijk had gehad.

Hij was het niet geweest, het was het geluid van de revolutie.

Hij schoof z'n voeten onder z'n stoel en het tikken hield op.
Sorry voeten.