Meeuwen

Meeuwen zijn schepselen van de evolutie, net als alle andere dingen. Via een lang en moeizaam proces van verandering en kopiëren, waarbij alleen de besten gekopieerd werden, heeft de meeuw het gered.

En het is niet het minste wezen dat dit aardse laboratorium heeft voortgebracht. Prachtig vliegen, melancholiek krijsen en een mooi gestroomlijnd uiterlijk, wat wil je nog meer. Bovendien zijn meeuwen zo slim dat ze bij slecht weer een beetje de beschutting opzoeken. Als er zwaar westenweer aankomt, kun je langs de Leidsekade grote zeemeeuwen vinden, die de Oude Rijn op zijn gezakt en in Utrecht de bui afwachten. Slim.

Maar toch hebben die rare meeuwen een erg vreemde gewoonte, die tevoorschijn komt als er eten te krijgen is. Lukt het één meeuw om een stukje brood te pakken te krijgen, dan heeft de ongelukkige onmiddelijk een vlucht meeuwen achter zich aan die luid krijsen om ook een stukje.
De broodbezitter laat zich het brood niet uit de bek eten en vliegt en zwenkt, duikt en tuimelt om de belagers kwijt te raken. Eten is er niet bij door al die drukke bezigheden.
Dit kan lang duren, afhankelijk van het uithoudingsvermogen van de "haas" (hihi). Soms valt er een stukje van het brood af, soms lukt het een belager om het brood af te pakken. Die neemt dan meteen de plaats in van de haas en mag de vlucht rondleiden.

De mussen, duiven en eenden zijn intussen op hun gemak de voederplaats leeg aan het eten.

Hoe kan het nu dat meeuwen die zo stom met hun energie omgaan toch door de evolutie gespaard zijn? Er hadden al lang slimmere meeuwen moeten zijn die de buit verdelen of in ieder geval niet zulke idiote achtervolgingen op touw zetten. Meer eten met minder moeite en dus meer energie over om kleine meeuwtjes te maken.

Alle zinnige suggesties worden beloond met een zak oud brood. Voor wetenschappelijke experimenten.