Ik weet het niet
Ik heb al eens eerder geschreven dat ik een grappig hoofd heb. Vooral van binnen, over de buitenkant kan ik zelf niet zo goed oordelen.
Mijn grappige hoofd doet erg z'n best om dingen die overdrachtelijk bedoeld zijn toch letterlijk te nemen. Een voorbeeld: Ik vraag aan mijn dochter hoe die jongen heet waar ze onderweg gedag tegen zei. "Ik weet het niet" is het antwoord. Mijn graphoofd antwoordt dan: "Wat een vreemde namen hebben die kinderen tegenwoordig toch".
Mijn kinderen worden tot knarsetandende razernij gedreven door deze mislukte vorm van grappigheid, wat ik me goed kan voorstellen.
De directe aanleiding voor dit stukje gebeurde zojuist. Ik vroeg diezelfde dochter om een woord, waarop ik dan een blogje zou schrijven naar aanleiding van dat woord. Ze zei daarop eerst "Euh", waarop ik verklaarde dat ik dat te moeilijk vond om een stukje over te schrijven. Daarna zei ze "Ik weet het niet", waarop ik alweer heel gevat zei dat ik niet wist wat ik zou moeten schrijven over "Ik weet het niet".
Op dat moment kromden mijn eigen tenen zich.
Via deze openbare boetedoening hoop ik voor eens en voor altijd mijn graphoofd het zwijgen op te leggen. Ik verklaar hierbij plechtig dat ik nooit meer dingen expres verkeerd ga begrijpen uit grappige overwegingen.
Als het nu nog niet lukt, dan weet ik het ook niet meer.
1 opmerking:
Mijn hoofd doet soms ook van die vreemde dingen. Als iemand aan het vertellen is, vormt mijn brein (voor zover aanwezig) daar de beelden al vast bij. Nu wil het wel eens gebeuren dat sommige mensen niet echt duidelijk kunnen vertellen wat ze nou bedoelen, en een beetje van de hak op de tak springen... die beelden doen dan mee, en dan krijg je wel eens vreemde gedachten in je hoofd...
Erg vreemd, als je dan midden onder een werkoverleg ineens bijna onder te tafel schuift omdat je moeite hebt je lachen in te houden: geen mens die het snapt als je het uit zou moeten leggen! (en dan is het ook ineens niet zo grappig meer, trouwens)
Een reactie posten