Kaartje

J, waarover ik al eerder schreef, heeft nog steeds kanker. Nog erger dan in februari en de artsen hebben hem verteld dat ze niet veel meer voor hem kunnen doen.

Vandaag gaat hij trouwen. Volgens de statistieken zal hij nog een paar maanden van zijn nieuwe vrouw kunnen genieten, voor hij dood gaat. Dat is bizar om te bedenken.
Sowieso is het bizar dat hij zo ziek is. Je ziet het alleen aan z'n kale kop en dat is van de "medicijnen". Hij is wel nog wat magerder dan dat hij altijd was.
Sowieso is het ook bizar dat hij gaat trouwen. Hij was altijd de man die zich niet langer dan een paar maanden kon binden. Met uitzicht op de ultieme ontbinding gaat hij zich nu dan toch voor eeuwig binden. Tot de dood ons scheidt.

Het gevoel dat J morgen moet hebben is te groot voor mijn bevatting. Gelukkig zijn er ook altijd kleinere moeilijkheden om op te lossen. Er ging een kaart rond, waarop de vrienden van J hun gelukwensen bijeenkrabbelden. Ik heb vijf minuten naar die kaart zitten kijken, maar er kwam niets. Wat kun je twee mensen wensen die zich voor eeuwig aan elkaar gaan binden, terwijl je weet dat die eeuwigheid zo kort zal zijn. Je kunt er gewoon aan voorbij gaan en ze "veel geluk" toewensen. Maar om recht te doen aan de ingewikkelde situatie heb je minstens een hele kaart in je eentje nodig.

Lief bruidspaar, ik weet niet wat ik precies op het kaartje ga zetten straks. Maar vanaf deze plaats wens ik jullie intens gevoel, kracht, troost en veel liefde om de moeilijke dagen te kunnen delen die er aan komen. Ik hoop dat die dagen soms ook vrolijk, zonnig en warm zullen zijn, met veel kleuren en dat het precies zo veel dagen zijn als jullie aankunnen.