Uitstraling

Uitstraling is toch een mooi fenomeen. Neem nou drie willekeurige mannen: Ronald Giphart, Bart Chabot en Martin Bril.

Martin is de vrouwenverslinder van het gezelschap. Mooie doorleefde kop, weemoedige verhalen. Ronald hangt er een beetje tussenin. Leuke man, die veel en onbevangen over sex schrijft en een zachte uitstraling heeft. Bart is de hyperbewegende, veel te veel pratende lelijkerd, met z'n jampotglazen en z'n kalende kop.

Uitgaand op het uiterlijk is de keuze snel gemaakt. En dat heeft Martin dan ook ervaren. En Bart ook, vrees ik.

Maar zet je ze met z'n drieën op het podium, zoals ik vanavond gezien heb, dan ontstaat er een heel andere volgorde. Bart is de man die je hart steelt, met z'n impulsieve en onbeholpen bewegingen. Hij is het die je laat lachen. Ronald regelt alles en voelt zich verantwoordelijk. Daarbij schrijft hij wonderbaarlijk mooie stukjes verhaal. En Martin... Ja, Martin heeft de mooie kop en de meest poetische bespiegelingen, die je meenemen naar je gevoel.

En avond met Bart is lachen, met Ronald is gevoelvol nadenken en met Martin is versierd worden. Maar Bart is je levenslang trouw, Ronald tot er een spannend avontuur langskomt en Martin tot het ochtend wordt.

De ideale man lijkt mij een combinatie van alledrie. Maar geef mij maar Bart. Liever een avondje lachen dan met een kater wakker worden. En daarbij lijkt mij versierd worden door een man toch minder aantrekkelijk.