Pech

Pas achteraf weet je dat het een foute beslissing was. Pas als alles fout is gegaan en de weg terug nog erger is dan de weg vooruit, dan pas weet je dat je het niet had moeten doen. Terugkijkend kun je dan zien: daar had ik een ander besluit moeten nemen. Dat weet je dan voor de volgende keer, maar dan zijn de dingen toch net weer even anders.

Van woensdag weet ik het, waar het fout ging. Ik was op de universiteit tot 2 uur, moest van 2 tot half 3 in de stad zijn en om 5 uur weer terug op de universiteit.
Toen besloot ik toch nog even naar huis te fietsen. Daar ging het fout.

Het regende al, dus vrijwillig een kwartiertje omrijden was niet fijn. Het werd nog minder fijn, toen ik in mijn haast thuis te komen tussen twee paarden doorfietste bij een rood licht. De voetgangerslichten waren al groen, dus ik verwachtte ook groen voor ons.
De voetgangerslichten werden echter rood en de paarden bleken van stoere politiemannen te zijn, die in vol galop de achtervolging inzetten. Nu kan ik goed fietsen en bovendien heb ik geprobeerd ze te demotiveren door te roepen dat het nog lang geen Sinterklaas is, maar het mocht niet baten. Ik werd klemgereden (vreemd dat op een paard ook "rijden" heet, eigenlijk) en mocht mijn identiteitsbewijs laten zien. Ach ja, die mensen moeten ook eten.

Zienderogen natter en armer fietste ik door tot mijn ketting brak. Het leek een herhaling van eerdere logs te worden, maar dan natter. Lopen leek de enige remedie: thuis was dichterbij dan de rijwielspecialist.

Thuis aangekomen bleek ik in het gevecht met de Ridders van de Sterke Arm mijn concertkaartjes te zijn verloren. En die had ik pas die ochtend gekregen...

Nu ik warm en droog achter mijn kopje koffie zit, kan ik de balans opmaken. Was het nu echt allemaal zo vreselijk?
- De regen is opgehouden en alles aan mijn lichaam is weer droog.
- De ketting is weer gerepareerd en had ook kunnen breken toen ik Ver Weg was.
- De kaartjes lagen (erg verzopen) in de tuin op me te wachten.
- De sponsoring van de bereden politie draagt bij tot het geluk van minstens twee paarden. Marianne van de Dieren is vast trots op me.

Het was gewoon een dag die onthouden wilde worden.