School

Aan het eind van het jaar gaat de radio massaal nostalgisch doen. Iedere zender heeft wel een lijstje, al is het maar "de top 500 van afgelopen oktober in willekeurige volgorde gedraaid" (bij de vrolijke jongens van Arrow Rock).
En het moet toch wel een heel raar lijstje zijn als "School" van Supertramp er niet op staat. En dat confronteert mij op harde wijze met een ver verleden.

U moet weten, lieve lezer, dat de culturele opvoeding van B& bestond uit LP's van Jim Reeves, Engelbert Humperdinck en Tom Jones. Dan vergeet ik "Christmas with the Cats" en natuurlijk "James Last in Concert". Het meesterwerk van de collectie was de soundtrack van "Het gebeurde in het Westen", een geschenk van een progressieve oom.
Het leed dat dit alles heeft veroorzaakt is te groot voor één stukje, dat mag duidelijk zijn.

Door op het schoolplein maar zo min mogelijk over muziek te praten en mijn vrienden vooral te zoeken onder jongens zonder oudere broers of zussen, bleef de schade beperkt. Ik luisterde thuis naar mijn LP met in het Duits nagesynchroniseerde liedjes van de Beatles (Sie liebt dich, yeah, yeah, yeah) en verder hadden we het nergens over.

Tot we naar Eric gingen, voor een feestje. Miriam was er ook. Niet dat dat zo bijzonder was, want Miriam was er iedere dag, in de klas. Bij economie naast Carla recht voor me, zodat ik bijna haar haar kon ruiken. Maar voor het eerst was ik op een feestje waar Miriam ook was en andersom.
Natuurlijk gebeurde er niets spectaculairs. Een beetje hangen, een beetje bier drinken en naar muziek luisteren. Eric had twee oudere broers en dat kon je merken aan de muziek. Genesis. Miriam kende Genesis ook, wat helemaal niet raar is voor iemand met zo'n naam. Dat was duidelijk een puntje voor Eric, die al eerder had laten blijken dat hij Miriam wel lustte.

Kniezend zat ik aan mijn biertje te lurken. Dit kon ik nooit meer inhalen, met mijn gebrekkige kennis van symfonische of andere rock. Tot de klaaglijke mondharmonica-akkoorden weerklonken. Yes! Gered! Dit was muziek waarover ik kon meepraten.

Toen ik begon te vertellen over de beginscene en vooral die scene van die man op de schouders van dat jongetje met die mondharmonica in z'n mond zag ik eerst wat verbaasde blikken om me heen. Tot iemand me duidelijk maakte dat dit Supertramp was en niet Ennio.
Ik heb een hele tijd op de WC gezeten en ben daarna iets vroeger dan normaal naar huis gegaan.

Met Miriam is het helemaal goed gekomen, maar dat is een ander verhaal.