Eten

In de afgelopen weken kreeg ik de kans om zowel in Amsterdam als in Nijmegen uit eten te gaan. Leuk.

In Amsterdam kwam ik met mijn gezelschap in een trendy kitscherig restaurant terecht, pal naast Jort van de Quote, met zijn vriendin Georgina die echte borsten heeft zonder siliconen. Ze praatten nogal luid, deze bekende Nederlanders, zodat het moeite kostte me te concentreren op mijn eigen gesprekspartner. Ik moest natuurlijk ook steeds even kijken of ik het kon zien, dat ze echt helemaal echt waren. Dat leidt ook af.
En er hing een hele grote schilderijlijst in mijn blikveld waarop een Nickelodeon tekenfilm werd vertoond, gelukkig zonder geluid.

Dat deze prikkelrijke omgeving niet bevordelijk is voor de communicatie, bleek toen mijn tafelgenoot later op de avond behoorlijk goed wist samen te vatten wat er allemaal aan het tafeltje naast ons was gezegd. Terwijl ik juist mijn hart aan het uitstorten was geweest.

We hadden nog een beginnersfout gemaakt: bij het raam gaan zitten. Het aanvankelijk rustige restaurant stroomde onmiddelijk vol nadat wij hadden plaatsgenomen. Gelukkig wilde niet iedereen een handtekening, maar de keuken raakte aardig overgekookt van zoveel aanloop. Het aardige was dat je via een ventilatiekanaal vanaf het toilet de gesprekken in de keuken kon horen. Ze waren blijkbaar met z'n drieën en er zaten ongeveer 100 mensen tekenfilms te kijken. Dat gaf wat paniek en lange wachttijden.

Dit allemaal in schril contrast met het voormalige studentencafe in Nijmegen, waar gewoon tafeltjes stonden en stoelen en verder niets, waar iedereen lekker zat te praten en te eten, het eten echt heerlijk was en niemand beroemd. En de rekening de helft.

Leve de provincie.