Dood

Van alle eigenschappen die ik heb is er één die me toch het meest verbaast. Dood gaan.
Net als alle levende wezens ben ik een geluksvogel. Uit alle miljarden wezens die voor mij hebben bestaan heb ik de juiste eigenschappen om gezond en gelukkig door het leven te stappen. De evolutie is medogenloos, dus iedere soort leven die in de afgelopen miljarden jaren niet mee kon is uitgestorven. Zo ben ik dus een wandelend pakketje succesvolle genen.

Dat succesvolle pakketje genen zorgt er wel voor dat ik dood ga. Als het me lukt alle trams, auto's en kogels te ontwijken ga ik gewoon dood doordat ik te veel vrije radicalen in m'n lichaam krijg, die uiteindelijk m'n cellen kapotmaken.
In al die miljarden uitprobeersels van de afgelopen miljarden jaren is er vast een organisme geweest dat die vrije radicalen beter de baas kon. Toch bestaat dat organisme niet meer. Uitgestorven wegens (bijna) onsterfelijkheid.

Want als extreem langlevende soort ziet het er niet best voor je uit. Je leeft wel lang, maar verandert niet voldoende. Kinderen moet je krijgen, die net iets andere eigenschappen hebben dan jij en dus net iets beter tegen nieuwe omstandigheden kunnen dan jij. Bij de eerstvolgende SARS epidemie leg jij het loodje, maar de kinderen van je kinderen zouden wel eens per ongeluk resistent kunnen zijn.
Evolutionair gezien kun je maar het beste dood gaan als je je hebt voortgeplant. Als je sommige mannen op de bank ziet hangen, is dat niet eens zo'n gek idee.

Tegenwoordig is het overdragen van informatie zonder sex belangrijker dan ooit. De mensen die jouw informatie overnemen, hebben meer kans om te overleven. Dat zijn eigenlijk ook jouw "kinderen". En dan is het helemaal niet nodig om dood te gaan. Als je maar nieuwe dingen te vertellen hebt, blijf je een nuttige rol spelen in de informatie-evolutie.

Ik studeer en schrijf. Alleen met die onsterfelijkheid wil het nog niet zo lukken.