Bachelor

Ik heb vandaag (gisteren dus eigenlijk) het bewijs uitgereikt gekregen: ik ben Bachelor! Bachelor of Science nog wel.
Dus gelieve mij voortaan met B&BSc aan te spreken. Het is even oefenen, maar het lukt vast wel een keer zonder veel spetteren.

Het echte plezier heb ik natuurlijk in de afgelopen drie jaar gehad, maar het was toch ook echt leuk om in de hele oude Aula van de universiteit, in het middelste hartje van het centrum officieel mijn diploma uitgereikt te krijgen. Op de voorste rij zaten de mensen die mij lief zijn, in drie generaties.

Wat kan een mens toch rijk zijn.

Boodschappen

Soms lijkt een rondje door de supermarkt op een sociologisch onderzoek. Zeker in de buurt waar mijn supermarkt is gevestigd. In het half uurtje dat ik daar rondkar worden sociologische vooroordelen zowel bevestigd als ontkracht. Een kleine bloemlezing uit het bezoek van vandaag.

De jonge ouders zijn gekleed in de betere trainingspakken. Het karretje zit vol met wit brood, bier en chips. De kleine Priscilla (spreek uit "Priskilla") past er nog net bij. De inhoud van het karretje wordt in de zijtassen van twee brommers geladen, waarna vader het lege karretje met Priscilla en al in het rijtje wachtende karretjes duwt om z'n euro terug te krijgen. Omdat hij omkijkt naar het geworstel van z'n vrouw met de brommertassen, merkt hij pas dat er iets mis is als de vingertjes van de kleine meid akelig klem komen te zitten tussen allerlei karretjes en ze spontaan in Prisgilla verandert. "Die meid!", brult moeder verontwaardigd. Vader reageert met "Ja, dat zag ik toch niet!". Een juiste constatering. Hij kijkt er bij alsof moeder een pak slaag verdient voor haar terechtwijzing. Waar lag het brood ook alweer? Ergens diep in de winkel, waar het rustig is.

Een groep meisjes van een jaar of twaalf in diverse lagen kleding gestoken loopt communicerend rond. Ik kom ze later bij de kassa tegen, waarbij ze zich strategisch over alle rijtjes hebben verdeeld. Dit staat het communiceren niet in de weg. Sowieso praat de helft in een mobieltje, maar ik weet niet of dat met elkaar is. Het is een wonder dat ze iets gekocht hebben tussen het praten over Mireille door. Mireille is er overduidelijk niet bij en Mireille kan beter gaan emigreren. Ze heeft iets verkeerds gezegd over iemand tegen iemand anders, dat is duidelijk. En die iemand laat het er niet bij zitten, want die iemand anders heeft natuurlijk geklikt. Zo gaat dat. Ha, de beenhamsalade is in de aanbieding.

Een jonge bleekgezicht -zowel letterlijk als overdrachtelijk- heeft zich als indiaan getooid. Veelkleurige lapjesblouse en broek en touwtje om z'n hoofd, over z'n lange haar heen. Z'n gezicht is ingevallen en hij sjouwt met goedkope biertjes en nog wat dingen. Te eigenwijs om een mandje te pakken lukt het hem net om alle boodschapppen aan de zwaartekracht te onttrekken. "Junk met een indianentrip" lijkt me een juiste diagnose. Wanneer hij aan de beurt is laat hij een zeer beschaafd, bijna bekakt stemgeluid horen en maakt op een sympathieke en intelligente manier een praatje met de cassière. Duidelijk een opperhoofd.

Dilemma

Soms lacht het leven me toe. Zoals vandaag, toen ik van een fan een meer dan levensgrote plastic kikker kreeg. Bovendien ook nog een fles 12 jaar oude Jamesons, dus ik ben voorlopig naast mijn vijver te vinden, waar ik verkikkerd zit te zijn.

De kikker dient twee doelen. De whisky nog veel meer, maar daarover zal ik niet uitwijden.

Doel 1 is het vermijden van nieuw kikkergebroed in mijn vijver. Na de avonturen met de levende kikker van een paar weken terug, heb ik daar geen goesting meer in. Met de komst van deze reuze gigant is de vijver overduidelijk vol. Geen kikker die het nog in z'n hoofd zal halen om er bij te gaan liggen.

Doel 2 is het in stand houden van plastic dieren in het algemeen en de plastic reiger in het bijzonder. Maar hier zit ook meteen het dilemma. Zoals iedereen weet zijn reiger en kikker niet elkaars vrienden. En hoe kan ik nu ijveren voor het behoud van de reiger, als ik ook verantwoordelijk ben voor het welzijn van mijn kikker.

Ik heb daarom een kloek besluit genomen. Bij deze hef ik de Vereniging tot behoud van enzovoort enzovoort enzovoort op. De plastic dieren moeten het zelf maar zien te redden in de evolutie. Het was toch al een vereniging van niks: naast mezelf waren er slechts twee (niet contribuerende) sympathisanten.

Ik concentreer me vanaf nu op het behoud van mijn eigen kikker. Hij lijkt nog niet zo blij, maar dat zal na een paar Jamesonss wel bijtrekken.

Web 3.0 vervolg

Het beschrijven van de betekenis van concepten door ze op te nemen in een structuur waarbij alles gerelateerd is aan elkaar is dus al een enorm werk. Om dat werk te verdelen moet (net als bij het maken van "gewone" webpagina's) iedereen de kans krijgen om zijn of haar definitie van een concept te publiceren, zo lang je je maar houdt aan de regels (syntax) om zo'n definitie op te stellen. Op die manier wordt de grote klus onder zo veel mogelijk mensen verdeeld.

Dat gaat dan wel sneller, maar je krijgt wel een enorm rommeltje aan definities. Ik vind bijvoorbeeld een "hond" gerelateerd aan "huis", maar een Koreaan koppelt het aan "lekker eten". Nog afgezien van de taal die we spreken en de lettertypen die we gebruiken. Die laatste twee problemen zijn trouwens kortgesloten door voorlopig Engels te gebruiken voor de beschrijvingen.

Stel nu dat deze reuzenklus al aardig opschiet. Er zijn een heleboel verschillende "beschrijvingen" van een heleboel dingen in de wereld. Nu kun je je computer er op uitsturen om bijvoorbeeld een reis naar een zonnig strand te boeken. Je computer gaat internet op en bezoekt computers die informatie over reizen hebben. Wat een "reis" is en wat "zonnig" is en wat een "strand" is, is allemaal duidelijk volgens de verschillende beschrijvingen en dus kunnen computers het goed met elkaar eens worden. Zodat je zelf niet al die Google hits hoeft af te speuren.

Omdat er echter verschillende "woordenboeken" bestaan, weten computers niet of ze wel echt hetzelfde bedoelen. Daarom is er een manier gevonden om dat op te lossen. Ze gaan gewoon de relatie met andere dingen benoemen. Dus computer 1 wil duidelijk maken wat een "fiets" is en computer 2 kent het begrip "fiets" niet. Computer 1 zegt dan dat een "fiets" bestaat uit wielen en een frame en dat het een voertuig is en bewogen door menskracht. Computer 2 zoekt in zijn lijst naar een begrip dat daaraan voldoet en ziet dan dat in zijn woordenboek zoiets een "rijwiel" heet. Vervolgens spreken ze af dat "fiets" en "rijwiel" hetzelfde zijn en kunnen ze daar met elkaar over praten.
Als computer 2 helemaal het begrip "fiets" niet kan plaatsen, gaat computer 1 voorbeelden opnoemen. "Zo'n ding van het merk Gazelle", "dat ding waar mensen mee over de Oude Gracht rijden" enzovoort.

Dat lijkt heel veel op hoe ik met mijn Thaise collega communiceerde toen we samen in Saudi Arabië werkten. We spraken allebei drie woorden Arabisch en hij sprak naast Thai ook nog een handjevol Engels. Ik een paar handjes meer.

Na drie maanden intensief samenwerken hadden we (zonder woordenboek) een eigen taaltje, dat maar twee mensen op de wereld spraken. Het bestond uit Arabische, Engelse, Nederlandse en Thaise woorden en gebaren. Voor "vliegtuig" hebben we altijd een opstijgend vliegtuig met de hand nagedaan, begeleid door een "pffjuuu" geluid. Dat zie ik computers nog niet doen.

Als je een formelere, betere en technischer verhandeling over dit onderwerp wilt lezen: klik hier. Jurriaan van Diggelen heeft een prachtig formeel protocol ontworpen dat in mijn ogen zeker gebruikt gaat worden door de internetcomputers van de toekomst.

Morgen weer een stukje over kikkers.

Web 3.0

Er is een stille revolutie aan de gang. Hij speelt zich af achter de schermen van uw internet browser.

Op veel (maar eigenlijk nog te weinig) plaatsen zijn mensen bezig om aan hun webpagina's toe te voegen wat de tekst eigenlijk betekent. Dat lijkt nogal overbodig, want je kunt die pagina's toch lezen? Ja, wij wel, beste lezers. Maar een Koreaan zal er toch moeite mee hebben. En een computer al helemaal. Het enige dat de computer doet is die webpagina's doorsturen en op het scherm zetten, hij begrijpt absoluut niet wat er op staat.

Toch kan Google heel goed zoeken wat wij willen vinden. Nou ja, goed: er komt een lange lijst uit, waarin je dan zelf nog moet gaan zoeken om echt te vinden wat je zoekt. Dat komt omdat Google gewoon tekstjes met elkaar vergelijkt, zonder dat Google weet wat die teksten betekenen. Zoek maar eens op "bank". Dan krijg je allemaal financiële instellingen. Pas als je "nieuwe bank" intypt komt de meubelboulevard in beeld. De computer weet niet of je een zitding of een geldding bedoelt.

Het is natuurlijk ook moeilijk om betekenis aan een verzameling letters te hechten, zodat de computer de betekenis begrijpt. Toch kan het wel. Je laat de computer gewoon de betekenis opzoeken in een lijst, bijvoorbeeld met synoniemen. In de lijst staat bijvoorbeeld dat "bed" en "slaapplaats" dezelfde dingen zijn. Alleen schiet die Koreaan daar nog steeds niks mee op, die begrijpt allebei die woorden niet.

Nu kun je die woordenlijsten een beetje efficiënter maken door verbanden te leggen tussen woorden. Een beetje als een stamboom: je hebt woorden (of liever "begrippen") die de "moeder" zijn van andere woorden. Bijvoorbeeld "zoogdier" en "paard". Je kunt dan zeggen dat alles wat een paard is, ook een zoogdier is. Als je nu duidelijk maakt wat een "zoogdier" is, weet je ook al iets over dat "paard", want die erft als het ware zoogdiereigenschappen. Maar "paard" kan nog meer moeders hebben, want het is ook een kind van de "boerderijdieren". En bovendien een broertje van "horse", de Engelse variant.

Je kunt zo een enorm netwerk maken van begrippen die kinderen (of ouder) zijn van andere begrippen. Zo'n netwerk (of een stukje daarvan) wordt een "ontologie" genoemd door de mensen die zich daarmee bezig houden. En het wereldwijde web dat ontstaat als we alle woorden op die manier aan elkaar gekoppeld hebben en voor computers bruikbaar gemaakt wordt "Web 3.0" of "semantic web" genoemd.

Ik hou er niet van, maar dit wordt een "wordt vervolgd" stukje.

Wordt vervolgd....

Buiten

Het is veel te lekker weer om weblogs te lezen. Ga maar buiten spelen.

Intenties

Na alle flauwekul van de afgelopen weken weer eens wat ernstiger gedachten. Hoewel, het gaat over een muis en rood en groen voer.

Op de volgende pagina zie je een computersimulatie van een muis die "leert" om van de rode plant af te blijven en de groene plant op te zoeken. Het leuke daarvan is dat de muis niet geprogrammeerd is om een bepaalde route te lopen. Hij is geprogrammeerd om willekeurig een beetje rond te stuiteren. Daarnaast krijgt hij een positieve impuls bij aanraking van het groene bolletje en een negatieve bij aanraking van het rode balletje.
En er is een mechanisme dat die positieve en negatieve impulsen verwerkt in de bewegingen.
Het gevolg is dat de muis steeds doelgerichter gaat bewegen (dat kan een minuut of 5 duren) om het rode balletje te vermijden en het groene balletje aan te raken.

Wat ze tegenwoordig allemaal kunnen, he, met die computers!

Het leuke aan dit geheel is niet zozeer wat het is en doet. De muis is geprogrammeerd om iets te doen en kan niet anders. Het programma is alleen iets ondoorzichtiger dan een programma dat zegt tegen de muis: loop heen en weer tussen de muur en het groene bolletje. Als dat het geval was, was onze interesse er snel af. Te voorspelbaar, te saai.

Nu het voor ons ondoorzichtig is wat de muis "beweegt", zijn we snel geneigd om in menselijke termen over het geheel te gaan spreken, alsof de muis dingen "wil" of "lekker vindt". "De muis vindt het rode bolletje niet fijn." "De muis leert." "De muis wil naar het groene bolletje." Als het groene bolletje vervangen wordt door een rood bolletje en de muis moet rondlopen zonder het groene bolletje te vinden, kan dat zelfs medelijden opwekken bij ons.

Grappig, he, hoe snel dat gaat, intenties, beweegredenen, menselijke gevoelens, emoties en eigenschappen toewijzen aan iets dat zich gewoon mechanisch gedraagt. Dan is het totaal niet vreemd als we ook aan onszelf al die zaken toewijzen als we ons eigenlijk mechanisch gedragen. Met instictieve handelingen zijn we ook bereid dat te accepteren. Als ik met mijn ogen knipper, doe ik dat omdat er een mechanisme ingebouwd is dat er voor zorgt dat mijn ogen knipperen. Dat is fijn voor mijn oogbol, die lekker schoon en vochtig blijft op die manier. Gelukkig hoef ik er niet bewust mee bezig te zijn om mijn ooglid te laten bewegen, wat een gedoe!

Maar als ik iets zeg heb ik de illusie dat dat wel bewust is. Wat ik hier opschrijf is het resultaat van nadenken, formuleren en de juiste knopjes op het toetsenbord indrukken. Maar hoe weet ik nu dat dat niet het produkt is van een automatisch mechanisme -maar dan veel ingewikkelder- net als bij die "muis"? Ik denk, maar waar komen die gedachten vandaan? Ik weet wat de oorzaak is, namelijk de dingen die ik gezien en gehoord heb. Maar die kunnen best een mechanisme in gang gezet hebben dat er voor zorgt dat ik nu de juiste knopjes op mijn toetsen bord in zit te drukken?

Ja maar, B&, ik heb toch gedachten? Ik kan toch kiezen? Ik had ook kunnen kiezen om nu te gaan hardlopen in plaats van die knopjes indrukken.
Hmm, dat lijkt redelijk. Maar als ik kon kiezen voor hardlopen, waarom heb ik dat dan niet gedaan? Omdat ik het blijkbaar belangrijker vond om nu dit stukje te schrijven. En waarom vond ik dat dan belangrijker?

Omdat ik een muis ben. Een hele ingewikkelde, met zulke ingewikkelde mechanismes dat ik ze zelf niet kan doorzien. En jullie ook niet. Dus blijft het onvoorspelbaar wat ik zal doen. Maar net als met de muis, kan ik altijd van mezelf denken dat ik iets doe, omdat ik het zelf wil en er voor kies. Ook al is dat eigenlijk niet waar.

Ook al word ik eigenlijk bestuurd door een heel ingewikkeld mechanisme: het voelt alsof ik een vrije wil heb en de mogelijkheid om te kiezen. Gelukkig maar.

Inzendingen

Zoals u allemaal kunt zien, is het niet alleen het handelen van de mens dat een bedreiging vormt voor het plastic dier.



Hier een duidelijk voorbeeld van een plastic roofdier dat het voorzien heeft op de plastic eendjes. Ook de artificiële natuur is hard en medogenloos.

Inzendingen vervolgd

Dezelfde lezeres die het gruwelijke tafereel van de eendjes en de kat instuurde, zond ook deze twee foto's.

Helaas, geen plastic. En de lammergier mag dan bedreigd zijn, de hond is dat zeker niet. Om het enthousiasme niet te ontmoedigen toch plaatsing, maar met de kanttekening dat deze twee dieren toch echt niet tot de doelgroep behoren.

Fietstocht

Dankzij het wonder van de moderne techniek kan iedereen vanuit de lucht onze fietstocht meebeleven. Elk bochtje en hoekje, de campings bekijken en zien waar we op de trein zijn gestapt, tegenover het vreemde museum met de mooie trap.

Klik...

Morgen een special met ingezonden plastic dier foto's (samenvoegen waar het volgens u van toepassing is. Ik weet het nog steeds niet of het nu plasticdierfoto's is of plasticdier foto's. In ieder geval geen plastic dierfoto's, want dat suggereert foto's van plastic. Of misschien wel met streepjes? Wie legt het me een keer goed uit?)

Waakzaam

Ziet toch eens hoe waakzaam hij er bij staat.

De noodzaak tot bescherming is groot, zo is ons gebleken bij een rondgang door de noordelijke delen van ons land. Slechts één plastic reiger hebben we op de gevoelige plaat kunnen vastleggen.

Gelukkig zijn er ook hoopgevende ontwikkelingen, zoals onderstaande fraaie koe. Een verfje is echter wel op zijn plaats.
Steun de strijd en help mee inventariseren. Plastic dieren behoren tot ook uw cultuurerfgoed. Laat ze niet ten onder gaan.

Geemmer

Ik had al verteld over de kikker. Hij was beledigd weggelopen, naar de buren. Toen we terugkwamen van ons fietsuitstapje bleek hij toch z'n intrek genomen te hebben in het minivijvertje.

O, laat ik u even aan elkaar voorstellen: minivijvertje is een ingegraven speciekuip zonder verdere faciliteiten, behalve water. En dan ook nog maar half vol.
En daarin lag de kikker, wijdbeens en wijdarms te drijven. Enorm groot, zo in volle lengte en breedte uitgestrekt.

Wat hij er aan vond, zo zonder prinsessen om te kussen of een leuk lelieblad om op te gaan zitten kwaken, wist ik niet. Ik realiseerde me dat hij ook niet veel opties had. Waarschijnlijk kon hij er helemaal niet meer uit. Te diep om vanaf de bodem te springen, te steil en glad om naar boven te klimmen. Wat moet je dan, als kikker? Wachten tot er zoveel regen is gevallen dat je er uit kunt klimmen.

Na lang en rijp beraad heb ik hem laten emmergreren. Kikkers zijn niet erg communicatief, dus dat was nog een heel geklooi. Ik heb er nog aan gedacht om bij de buurman een kruiwagen te lenen, maar ik herinnerde me uit de wollige uitspraken van diverse politici dat kikkers en kruiwagens geen goed idee was. Uiteindelijk wist ik hem te bewegen om in de emmer te stromen, met een boel water erbij. Dekseltje erop en weer vrijgelaten bij een zijtak van de Leidse Rijn, compleet met onbewoond eilandje: een waar kikkerparadijs. Hij stroomde zo met water en al tussen het hoge gras en was verdwenen. Ondankbare hond.

En nu maar hopen dat er geen reigers zitten.

Zomergasten 6

Voor wie hem nog niet begrepen had.

en voor Pepijn.

Love Boat

Het was zomer en we zaten op de fiets. Heemskerk hadden we met succes achter ons gelaten, na de Appie te hebben geplunderd voor croissants en lekkere lunchspullen. De polder van Noord-Holland lonkte, de zon scheen en de wind blies vanuit het zuidwesten. Dat we Franeker nog moesten halen en hoe ver dat precies was, was niet zo relevant.

Heerlijk om zo met mijn stoere kinderen op weg te zijn, de afgelopen dagen. We hebben gefietst en gekampeerd. De wind was ons gunstig gezind en de regen kwam pas nadat we onze bordjes pasta met rijk gevulde saus leeg hadden, zodat we onder het kleine koepeltje naar de regenkletter konden luisteren.

De dag naar Franeker was ons hoogtepunt. We hebben 127 km gefietst en zijn over de Afsluitdijk gevlogen met wind en zon mee. Dat de camping leeg en ongezellig was, een boerenweilandje in het vlakke Friese land, was niet meer zo relevant. Eten, douchen en slapen.

Om half vier werd ik wakker en ook naast me voelde ik beweging. Naast onze tent stond een vrouw. Dat was duidelijk, want ze zong. Hard. Het thema van "Love Boat", een TV serie uit de tijd dat soaps nog series heetten. Geen slechte stem, maar wel raar om dat midden in de nacht te doen. Net toen ik eens wilde gaan vragen of het wat minder kon, veranderde het zingen in praten. Onsamenhangende dingen. De naam van de campingmeneer en "marine" en nazi uitroepen. Daarna werd het Wilhelmus ingezet en verwijderde de vrouw zich naar de achtergrond, nog steeds onsamenhangend brabbelend.

Met twee kinderen naast me voelde ik me kwetsbaar. Allerlei scenario's meldden zich in mijn hoofd. Een raid van neonazi's? Een afgewezen lief van de campingbaas die zich kwam wreken? Een slachtoffer van ongewenste intimiteiten op een marineschip. Dat zou de "Love Boat" verklaren. Ik bleef liggen, de adrenaline verwensend die zich ongewild in mijn lichaam ophoopte. Rond een uur of vijf meldde de vrouw zich weer, nu slechts onverstaanbaar pratend. Ik hoorde een rits open en dicht gaan en viel gelukkig daarna in slaap.

's Ochtends bleek de dader een meisje van een jaar of twintig, dat een tentje had aan de andere kant van de heg waar wij tegenaan stonden. Toen ik naar haar toe liep om te vragen waar de voorstelling van de afgelopen nacht op sloeg, keek ze me wet wilde en bange ogen aan en vroeg of ik haar met rust wilde laten. Dat heb ik gedaan.

Het was het begin van een vermoeide dag, voor ons alledrie. Groningen was ver en de wind was gedraaid. De kilometers van de vorige dag zaten nog in ons lijf. En dat rare meisje in mijn hoofd.

Doe het zelf dicht

Graag zou ik een gedichtje schrijven
zoals jij me stuurde
Over stilte, liefde, samen blijven
en dat het eeuwig duurde
....

Ik ben hier op 6 mei 1985 mee begonnen. Het is rijp om afgemaakt te worden. Kom op, allemaal een regeltje of twee.

Zomergasten 5

Het al bijna weer een half jaar geleden, dus laat hem nog eens klinken, die grappige Valentijn.

Dat het een jazz standard is bewijst de uitvoering door de volgende artiesten (in aanvulling op het lijstje van Pepijn):

101 Strings, Adam Makowicz, Ahmad Jamal, Andre Gagnon, Andy Williams, Anita Baker, Anita O'Day, Ann Hampton Callaway, Archie Shepp, Art Blakey with Wynton Marsalis, Arthur Prysock, Artie Shaw, Arturo Sandoval, Aziza Mustafa Zadeh, Barbra Streisand, Ben Webster & Teddy Wilson, Coleman Hawkins, Benny Golson Jazztet, Bev Kelly, Bill Evans & Jim Hall, Björk, Bobby Darin, Bobby Hackett, Bobby Timmons, Boston Jazz Ensemble, Boston Pops, Boy George, Brian Bromberg, Buck-Tick, Buddhabar, Buddy Rich, Carl Doy, Carly Simon, Carmen Consoli, Carmen McRae, Charlie Byrd, Chet Atkins, Chet Baker, Chris Botti, Chucho Valdes, Chuck Brown, Chuck Mangione, Cleo Laine, Cole Porter, Constantine Maroulis, Cowboy Bebop, Cyrus Chestnut, Dakota Staton, Dave Grusin & Michelle Pfeiffer, Dead Or Alive, Denny Christianson - Pepper Adams, Diana Krall, Diana Ross & The Supremes, Dianne Reeves, Dick Farney & Leny Andrade, Dick Hyman, Dinah Shore & Andre Previn, Don Ellis, Duke Ellington, Eartha Kitt, Eddie Higgins Trio, Ella Fitzgerald, Elvis Costello, Enrico Rava, Paolo Fresu, Erroll Garner, Etta James, European Jazz Trio, Eve Cornelious, Ferranti & Teicher., Fitz Swing Band, Four Freshmen, Frank Rosolino, Frank Sinatra & Linda Ronstadt, Frankie Valli, Frederica Von Stade, FSU Marchi, Gary Peacock, Gene DiNovi, Ruby Braff, Gene Harris, George Coleman, Gerry Mulligan, Gotan Project, Grant Green, Harry Connick Jr, Helen Merrill, Herb Alpert & The Tijuana Brass, Herbie Hancock, Herman Brood, Houston Person, Howard Alden, J.J. Johnson, Jackie Gleason, Jacky Terrasson, James Ingram, Jamey Aebersold, Jazz Optimisten, Jesse Belvin, Joe Dassin, John Coltrane, John Klemmer, Johnny Hartman, Johnny Mathis, Johnny One Note Hugo Montenegro, Johnny Smith, Jon Bon Jovi, Joni James, Judy Collins, Julie London, Keith Jarret Trio, Kenny Burrell Grady Tate Jimmy Smith, Kenny Drew Trio, Kenny Rogers, Kevin Mahogany, Kristin Chenoweth, Kurt Buschmann & Sven Selle, Larry Adler, Lena horne, Lenny Breau and Tal Farlow, Les Brown, Les McCann Marian McPartlan, Linda Ronstadt, Lorrie Morgan & Frank Sinatra, Majaranda Delfino, Manhattan Jazz Quintet, Martin Gore, Maynard Ferguson, McCoy Tyner, Michael 'Patches' Stewart, Michael Buble, Michael Feinstein, Michel Petrucciani, Michelle Pfeifer, Miles Davis, Miles Jaye, Miranda Sex Garden, Morgana King, Nancy Wilson, Nat King Cole, Neil Sedaka, Newell Oler, Nick Hudson & The Williams Fairey Band, Nico (Velvet Underground), Nicola Arigliano, Nina Simone, Oscar Peterson, Pal Joey Kim Novack, Paul Brown, Paul Desmond, Paul Horn, Paul Mauriat, Peggy Lee, Perry Como, Pete Burns, Peter Ne, Petula Clark, Philip Catherine, Pieces of a Dream, Rachelle Ferrell, Radka Toneff, Ramsey Lewis Trio, Rhoda Scott, Rickie Lee Jones, Rita Hayworth, Rita Reys, Ron Carter, Rossana Casale, Rufus Wainwright, Run from Run DMC, Saez, Sarah Vaughn, Shirley Bassey, Shirley Horn, Stan Getz, Stan Kenton, Stephane Grappelli & Yehudi Menudin, Stylistics, Swingle Singers, Tate Grady Jimmy Smith Kenny Burrell, Teddy Wilson & Ben Webster, Tete Montoliu, The Beegie Adair Trio, The Peddlers, The Supremes, The Whispers, They Might Be Giants, Tim Eyermann, Tony Bennett, Tony Petrucciani, Toots Thielemans, Ulf Wakenius, University BigBand Stuttgart, Van Morrison, Viktoria Tolstoy, Vocal Majority Chorus, Warren Hill, Wes Montgomery, Wynton Marsalis, Zoot Sims

200 ongeveer. Aanvullingen zijn welkom.

Crash

Hij heeft m'n mail gelezen, ik weet het zeker! Terwijl ik meestal niet te klagen heb over mijn computer. Nu zorg ik ook goed voor hem: virusscanner, spyware controleur, regelmatig defragmenteren. Alleen met de backup wil het niet altijd lukken. Gedoe, vind ik dat.

Maar nu blijkt hij dan toch jaloers en rancuneus te zijn. Ik heb gisteren een groot deel van de dag besteed achter de computer van een vriendin. Die computer werd maar trager en trager, dus die heb ik liefdevol van achterstallig onderhoud ontdaan. Mijn eigen PC heb ik maar nauwelijks aangeraakt, maar nog wel om een mailtje te versturen aan een Linux fan. Ik ben oud en verslaafd aan windows, maar heb wel samen met de Linux fan hard gemopperd op Microsoft en hun geldhonger en geringe respect voor de privacy van de windowsgebruiker. Dat mailtje heeft, met het gebrek aan aandacht, de doorslag gegeven.

Toen ik vanmiddag mijn computer aanzette, kreeg ik een blauw scherm te zien met cryptische codes en iets over een resource not found. Om een lang en technisch verhaal kort te maken: het is nu na middernacht en ik wacht tot de nieuwe installatie van windows is afgerond. Dat zal mij leren. Spreek vrijmoedig over windows, maar misbruik zijn naam niet. Zeker niet in mailtjes die hij mee kan lezen.

En maak regelmatig een backup...

(Dit stukje is geschreven op de computer van de vriendin. Die van mij is opnieuw geboren aan het worden, dus hij zal het me hopelijk vergeven.)

Zomergasten 4

Veel fictie schrijf ik niet. Soms fictioneer ik wat eigen belevenissen, opdat ze smeuiïger tot u komen.

Over dit verhaaltje was ik wel tevreden. Daarom nu in de zomerherhaling: Piano

Kikker

Mijn tuin was een spontaan oerwoud, al 10 jaar lang. Dat was niet zo erg, want oerwouden hoef je niet te onderhouden. Mijn vingers zijn niet zo groen.

De laatste jaren werd het oerwoud onderhouden door mijn cavia's, die ik zorgvuldig had opgekweekt tot lopende maaimachientjes. Ze sliepen 's winters in een buitenhok met heel veel hooi om de vorst te dempen. In de lente ging het hok open en kregen ze het hele oerwoud tot hun beschikking, waarbij ze er voor zorgden dat alles netjes kortgeknipt bleef.

Afgelopen zomer ging één van de cavia's dood en niet lang daarna de andere. Ik heb de snoeiactiviteiten niet overgenomen, met als gevolg een wildernis met gras van een halve meter hoog. Wel hele interessante planten, overigens, naast het verfoeide zevenblad, waar ik 10 jaar oorlog mee heb gevoerd, uiteindelijk zelfs met chemische wapens.

Er moest iets gebeuren! Drastische plannen werden gemaakt met behulp van mijn tuinmuze en deze week zijn ze uitgevoerd. Het resultaat ziet u boven: een eigen eigen huis en tuin tuin.

Op de dag waarop ik zag dat het goed was zat ik 's avonds heerlijk zoel aan tafel te lezen, toen er iets tegen mijn been aansprong. Het was een kikker, een grote van het bruine soort. Gezeten op het hardhouten vlonder keek hij mij verwijtend aan, zonder iets te zeggen. Zo zaten en keken we een tijdje naar elkaar. Ik realiseerde me dat de tuin uit kikkeroogpunt er nauwelijks beter op kon zijn geworden. Het minivijvertje was nog niet klaar en verder was alles strak en gestofzuigd. Daar houden kikkers niet van.

Hij knipoogde een laatste keer, draaide zijn kop om en sprong sierlijk weg, in de richting van de buren.

Zomergasten 3

Omdat ik zo blij was met dit kadootje.

en hoe het zo gekomen is.

Knutten en komkommers

De natuur regelt het toch allemaal mooi. Als de Tour de France is afgelopen en de dagen weer korter worden, het kabinet met reces is (dat ga ik ook een keer doen in plaats van "op vakantie") en de voetbalcompetitie nog niet begonnen. In die dagen van zalig nietsdoen bijt de journalist wanhopig op de achterkant van zijn potlood. Dat potlood houden journalisten bij de hand, ook al verwerken ze tekst met een toetsenbord. Dat laatste bijt zo slecht.

Een groot gebrek aan nieuws dreigt. De komkommer loert op de achtergrond. Maar gelukkig, dan komt de blauwtongknut het land in . Alsof het beestje zo uit een gedicht van Cees (spreek uit "Sees") Buddingh is komen vliegen. Er is altijd wel een minister die daar vanaf het strand of tijdens het doen van een dagje iets zorgelijks over wil zeggen.

En het kan niet op, want de toner van zo'n knutartikel is nog niet droog of de mond- en klauwzeer duikt op. En dan is het echt bal, want dan komen de vervoersverboden uit de kast. Dat is het privilège van de minister van Landbouw enzo. Heerlijke onderwerpen: alles van de vorige jaren kan zonder meer in de herhaling. Interviews met boeren, afwegingen van de bestuurders over import- of juist exportverboden, gevolgen voor de volksgezondheid: het kan zo uit het archief op het bureau van de eindredacteur.
Ik wacht alleen op het standpunt van de Partij voor de Dieren. Die moeten nu toch massaal uit de caravan worden teruggeroepen, vind ik.

En dan is het nog maar even tot de vogelgriep en het ophokken.

Ik hou van een land dat tradities in ere houdt.

Zomergasten 2

Bij de echte zomergasten op televisie zijn er altijd interessante mensen die iets te vertellen hebben. Nu doe ik dat altijd al in mijn stukjes (sprak hij bescheiden), dus beperk ik me tot één zinnetje. Om over na te denken bij het lezen van de gouwe ouwe.

Geld maakt alleen gelukkig als je er genoeg van hebt.

Zo, daar moet je het mee doen. Even op kauwen, dan komt het volle aroma het best tot z'n recht.

Een gedicht uit de winter, dat lijkt me leuk bij de omstandigheden van vandaag. Ik tuinier nog even verder. Morgen een foto van het resultaat. Of overmorgen.

Tuin

Ik werk hard aan de tuin

Blogklussen

Taal is, hoe gebrekkig ook, toch een prachtig medium. Als ik nu zeg dat ik gisteren de gehele dag aan het blogklussen was, dan begrijpt iedereen dat onmiddelijk. Ik was namelijk aan het klussen bij iemand die ik heb leren kennen door haar blog te lezen en er soms op te reageren.

In dit geval is die iemand Sara en haar kinderen en Echtgenoot. Ze hebben met z'n vieren een prachtig huis gekocht: ruim, licht en wit. Ik had - al bloggende - aangeboden om te helpen met verhuizen. Zij wonen ook in de centraal in het land gelegen stad U.

Zo kwam het dat ik met een rol afplakband en een pot verf op een trap stond, in het huis van mensen die ik daarvoor nog nooit gezien had. Toch voelde het behoorlijk vertrouwd. Ik lees Sara's stukjes al een aantal maanden en daarmee krijg je een aardig kloppend beeld van iemand, blijkt.

De vraag blijft of het nu handig is om als bloggers met elkaar kennis te maken in levende lijve. Voor Sara was het in dit geval wel handig, want haar witte muren en plafond zijn nu haar kleur wit en daar heb ik aan meegeholpen. En voor mij was het ook leuk om te zien wie er allemaal achter de aanduidingen Peuter, Dreumes en Echtgenoot schuilgaan. Ik heb vier leuke mensen leren kennen en een hele gezellige dag gehad. Maar er is iets van het mysterie verdwenen. Het is eigenlijk als de verfilming van een boek: je ruilt je eigen fantasie in voor een beeld van de werkelijkheid.

Een mooie bijkomstigheid is wel dat Sara mooie foto's maakt en op haar weblog zet. Dus als je benieuwd bent hoe B& er nu eigenlijk uitziet...klik

Reiger revisited

In lang vervlogen tijden, toen het voorjaar nog zomer was, heb ik een dringende oproep geplaatst voor het behoud van de plastic reiger. De Vereniging Tot Behoud Van De Plastic Reiger komt nog niet echt van de grond, maar dat is een kwestie van tijd, neem ik aan.

Ter aanmoediging deze foto, waarop een schoolvoorbeeld van plastic reiger de steiger staat te bewaken, met zijn trouwe vrienden de plastic kikker en de plastic eend. Ontroerend is het om het te zien hoe deze trouwe dieren zich jarenlang roerloos van hun taak kwijten.

Bij deze breid ik de doelstelling van de vereniging uit. Laten wij streven naar het behoud van plastic dieren, in het algemeen en de plastic reiger in het bijzonder. Omdat VTBVPDIHAEDPRIHB niet zo lekker bekt, stel ik voor de vereniging "Plasdier" te noemen (een samentrekking van "Plastic" en "dier", zo zult u begrijpen).

Stuurt uw foto's van plastic dieren in, zodat wij kunnen inventariseren hoe het gesteld is met deze trouwe kameraden. En wilt u een materiële bijdrage leveren? Een plastic reiger is al te koop voor € 16,95 bij het betere tuincentrum bij u in de buurt.

Plastic dieren, hou ze levend!

Op reis

Two people, both still tied but free
floating in an awkward way
in China's friendly sea.
Both looking for some happiness
a bit in now and here
but keeping up with memories
of someone far and dear.

Two people looking for a friend
a bit of fun and shelter
a soul who feels the same.
They meet and let it sparkle
and then they go their way.
The one up in the distance
allows them not to stay.

So they go, look at each other
wave a bit and smile
Goodbye to you
the warmth we shared
will hang on for a while.

Chengdu, december 1989