Kikker

Mijn tuin was een spontaan oerwoud, al 10 jaar lang. Dat was niet zo erg, want oerwouden hoef je niet te onderhouden. Mijn vingers zijn niet zo groen.

De laatste jaren werd het oerwoud onderhouden door mijn cavia's, die ik zorgvuldig had opgekweekt tot lopende maaimachientjes. Ze sliepen 's winters in een buitenhok met heel veel hooi om de vorst te dempen. In de lente ging het hok open en kregen ze het hele oerwoud tot hun beschikking, waarbij ze er voor zorgden dat alles netjes kortgeknipt bleef.

Afgelopen zomer ging één van de cavia's dood en niet lang daarna de andere. Ik heb de snoeiactiviteiten niet overgenomen, met als gevolg een wildernis met gras van een halve meter hoog. Wel hele interessante planten, overigens, naast het verfoeide zevenblad, waar ik 10 jaar oorlog mee heb gevoerd, uiteindelijk zelfs met chemische wapens.

Er moest iets gebeuren! Drastische plannen werden gemaakt met behulp van mijn tuinmuze en deze week zijn ze uitgevoerd. Het resultaat ziet u boven: een eigen eigen huis en tuin tuin.

Op de dag waarop ik zag dat het goed was zat ik 's avonds heerlijk zoel aan tafel te lezen, toen er iets tegen mijn been aansprong. Het was een kikker, een grote van het bruine soort. Gezeten op het hardhouten vlonder keek hij mij verwijtend aan, zonder iets te zeggen. Zo zaten en keken we een tijdje naar elkaar. Ik realiseerde me dat de tuin uit kikkeroogpunt er nauwelijks beter op kon zijn geworden. Het minivijvertje was nog niet klaar en verder was alles strak en gestofzuigd. Daar houden kikkers niet van.

Hij knipoogde een laatste keer, draaide zijn kop om en sprong sierlijk weg, in de richting van de buren.