Toneel

Ik speel toneel. Niet gewoon de hele dag zoals iedereen, maar extra, voor een voorstelling.

Het is leuk om toneel te spelen, dat heb ik altijd al gevonden. Leuk en spannend. Vanaf die keer dat ik Mozes was op school (erg lang geoefend op dat stukje met die Rode Zee) tot nu ik Anton ben. Ik B& Anton, dus. Ik zal toespelingen op drieëenheid achterwege laten.

Anton is een rol waarmee ik me heel moeilijk kan identificeren. Hij is een succesvolle TV-persoonlijkheid die de mensen (met name die van het vrouwelijk geslacht) om hem heen gebruikt zo het hem uitkomt. Hij redt zich overal uit met z'n charmante glimlach.
Het is leuk om zo'n persoon neer te zetten.

Meer dan tien jaar geleden heb ik voor het laatst op het toneel gestaan. Het plezier is nog hetzelfde, maar mijn kwaliteiten zijn in tien jaar verschoven en dat is raar om te ervaren. Tien jaar geleden had ik nog veel meer gêne om me te laten zien. Dat gaat nu beter. De schaamte voorbij, zoiets.

Maar waar ik tien jaar geleden in een vloek en een zucht mijn tekst kende, kost het me nu veel moeite om hem er letterlijk in te krijgen. En nog meer moeite om hem letterlijk te reproduceren op het moment dat dat moet.
Een rare realisatie: mijn brein is in de afgelopen tien jaar slechter gaan functioneren. Niets wereldschokkends, al lang bekend, in theorie. Maar in de praktijk is het nog even wennen.