Naaktlopers

(reconstructie geleend van geenstijl.nl)

Ik heb al eens vaker iets geschreven over de vervagende grenzen tussen de virtuele en de echte wereld. Afgelopen week kwam er een leuk incident bij. Bij de opening van het stadhuis van Zoetermeer werd de speech van de wethouder verstoord door een streaker. Een naaktloper die met zijn blotigheid de aandacht van de officiële openingshandeling wilden afleiden. Daarna was het rumoerig tijdens de persconferentie, waar veel door elkaar heen werd gepraat tot de wethouder besloot de persconferentie in de echte wereld voort te zetten.
Dit gebeurde allemaal in Second Life, waar steeds meer bedrijven en instellingen een "loket" vestigen.

Het is een grappig incident, dat laat zien dat in de virtuele wereld nog een prettige vorm van anarchie geldt. Nu de economische belangen in Second Life nog marginaal (maar groeiend) zijn, wordt de chaos nog getolereerd. Ik ben benieuwd hoe lang het nog duurt voor er wetten en regels gaan gelden om het maatschappelijk verkeer in Second Life in goede banen te leiden. Als mijn intuïtie klopt, dan moet er eerst een virtuele ramp gebeuren. Iets waar iedereen ontsteld door is en waarvan gezegd wordt dat "dit nooit meer mag gebeuren".
En vervolgens komt er politie, om te controleren en een OM om te vervolgen en rechters om te straffen.

Dus wil je naaktlopen zonder het koud te hebben: grijp je kans en wordt Second Lifer. Nu kan het nog.

Doodlijn

"Het leven is een deadline", zei de actrice vanmorgen op de radio.
Als dat klopt, kuier ik het liefst op mijn dooie akkertje naar die lijn toe.
In de lentezon.

Dat is een 160je. Als extra service voor mijzelf en mijn trouwe lezers, heb ik een SMS tester gemaakt, hier links. Daar kun je tekstjes van precies 160 tekens mee maken. En controleren of die van mij wel precies 160 zijn, natuurlijk.

Ik moet er zelf nog aan wennen, het is behoorlijk pielen.

Vrij worstelen

Vanavond had ik het plezier om met een jong stel aan tafel te zitten.

Het is bijzonder om te zien dat ook een volgende generatie weer blijft worstelen met de oude vraag hoe je omgaat met verschillende karakters binnen één relatie. De doortastende no-nonsense man, die zich steeds meer in de no-nonsense rol gedrukt voelt tegenover de twijfelende vrouw met een groot hart en veel onzekerheid over haar eigen potenties.
De jonge man die eigenlijk nog wil veroveren en jagen, die avonturen wil buiten zijn relatie, zonder de veiligheid van z'n relatie op het spel te zetten. De vrouw die hem bij zich wil houden, maar zich realiseert dat ze hem kwijt raakt door hem aan de lijn te houden.

En samen zijn ze een prachtig stel. Twee mensen die elkaar op een hele mooie manier aanvullen, als ze elkaar voldoende vrij willen laten en elk de verantwoordelijkheid willen nemen voor hun eigen wensen en verlangens, zonder bij de ander te gaan hangen of over de ander te gaan beslissen.

Het is allemaal zo herkenbaar en pasklare antwoorden zijn er niet. Ik kan er alleen maar tegenover zetten wat ik zelf heb ervaren.
Blijf kijken naar je eigen verlangens en intenties. Hou van elkaar maar ga ook voor je eigen doel, zonder bang te zijn voor de consequenties die er mogelijk uit volgen.

Jammer dat woorden zo tekort schieten als je een vat aan gevoel hebt om over te dragen.

Bommelding

Peuteren in verwaaide jaren
brengt zelden mensen tot bedaren.
Staren naar te komen tijden
kan bijna nooit een mens verblijden.

Maar vrolijk worden we allemaal,
van een voedzaam doch eenvoudig maal.

Opwinding

Onlangs nog leraren gezien die de auto in werden gesleurd en met gierende en rook achterlatende banden werden afgevoerd? Ik ook niet.

Toch is het iets waar de Algemene Onderwijsbond (de vakbond waar ook úw leraar Duits bij is aangesloten) de trom over geroerd heeft. Een commerciële radiozender, altijd op jacht naar doelgroep "de jongeren", had een ludieke actie bedacht. Je kon een leraar opgeven om te laten ontvoeren, namens dat radiostation. Samen met een lekker ding naar keuze (hopelijk z'n eigen vrouw die Frans geeft op dezelfde school) werd de betreffende leraar voor een lang weekend weggestopt in een luxe kuuroord.

Rare actie, vind ik. Die leraar Duits, die je echt wel een paar dagen wilt missen, gun je zo'n prettig buitenkansje niet. Daarbij geniet hij er waarschijnlijk niet eens van, als het echt zo'n prototypische is.
En die leuke lerares Biologie, ja die gun je het wel, maar die wil je voor jezelf houden. Anders haalt ze dit jaar ook weer dat laatste hoofdstuk over Voortplanting niet.

Alles was in genadige vergetelheid verdwenen, ware het niet dat een overijverige meneer van de AOB hier iets van moest vinden. De actie had een "negatief agressieve" klank. Leraren hadden het toch al zo moeilijk. De actie was wel leuk, maar moest positiever gebracht worden. De meneer zou met het bestuur gaan bespreken of er Maatregelen zouden komen.

Dit alles heb ik afgelopen weekend breed uitgemeten op de nationale nieuwszender gehoord. Uitgebreide hoor en wederhoor, een redactionele toelichting, kosten nog moeite gespaard. Gelukkig dat het allemaal scherp in de gaten gehouden wordt, dan kunnen U en ik iets anders gaan doen.

Maar ik had opeens wel het idee dat het wel meevalt met de problemen in ons land. Gek hè.

Boon

Zoals in iedere brugklas is het ook hier en nu weer tijd voor het biologieboonproject. Vanmorgen om 9 uur (zomertijd) was hij nog zoals op de linker inzet. Vanavond om 10 uur zoals op de rechter foto.

Als dit geen ontluikend leven is...

(Die blauwe dingen zijn grappige illustraties op ons keukenpapier. Dat heeft verder niets met ontluikende schimmels ofzo te maken.)

SMS je?

Een nieuw fenomeen dat in de boekenweek in de publiciteit kwam is het SMS-gedicht. Dat is een gedicht van precies 160 tekens lang. Te kort voor proza, vrees ik.

Ik neem de uitdaging aan. Ik ga regelmatig proberen iets leesbaars te schrijven van precies 160 tekens (inclusief spaties en leestekens). Tellen jullie ook mee?

(Dit waren er twee)

I, robot

Vanavond was I, robot op TV. Een vrije verfilming van het boek van Isaac Asimov over de filosofische dilemma's die we tegenkomen als we robots een bewustzijn geven. Jammer dat zulke interessante vragen in Hollywoodse films altijd een beetje ondersneeuwen onder de rondvliegende kogels en hardrijdende auto's. Ja, als je er langer dan twee zinnen op in gaat loopt het publiek weg. Niet boeiend, blijkbaar.

Ik vind het zo boeiend dat ik het ben gaan studeren, dit soort dilemma's. Kan een machine ooit bewustzijn krijgen? In de film wordt bewustzijn verbeeld als emotie, zelfbeschouwing en creativiteit. Allemaal dingen waarop ik mijn trouwe werkpaard onder m'n bureau nog niet op heb kunnen betrappen. Misschien maar goed ook, want de machines met dergelijke creativiteit weten in de film aardig om de wetten heen te redeneren.
Elke machine heeft, voor de bescherming van de mens, drie wetten ingebouwd gekregen:
1. Een robot mag geen mens beschadigen of toelaten dat een mens beschadigd wordt.
2. Een robot moet bevelen van een mens opvolgen, tenzij het conflicteert met de eerste wet.
3. Een robot moet zichzelf beschermen, zolang dat niet met de eerste of tweede wet conflicteert.
De creatieve robotgeest verzon dat de mens zelf bezig was met de mensheid te beschadigen door oorlog en vervuiling en dat de mensheid dus best onderdrukt mag worden om erger te voorkomen. Allemaal volgens de eerste wet.

Je ontkomt dus niet aan het opnemen van vrijheid enzo in die wetten, maar hoe definieer je vrijheid nu weer? Hoort daar het recht bij om je eigen ongeluk te kiezen of je eigen dood? Dat is iets waar we met z'n allen als mensen nog mee worstelen, getuige abortus, euthanasie en gedwongen afkicken. Hoe vertel ik het mijn robot?

Een geruststelling is dat als robots ons bewustzijn erven, ze waarschijnlijk net zulke onzekere weifelaars worden als wij, als het op moeilijke ethische vragen aankomt.

En daarbij: ik ben nog steeds niet afgestudeerd, dus het duurt nog even...

Pauze

Ik neem pauze, voor een week. Ik denk dat het leuker is voor u lezer om dat te weten, dan om iedere dag tevergeefs te kijken of er iets nieuws is.

Dit zal wel writers block zijn, ik kan het anders ook niet verklaren. Ik zit trouw iedere avond achter mijn toetsenbord, heb een paar onderwerpen klaarliggen, maar er komt alleen maar rotzooi. En daarmee ga ik u niet lastigvallen, ga dan maar iets nuttigs doen. Of oude stukjes lezen, er zijn er 152.

Laten we elkaar weer treffen op zaterdag 24 maart. Wie weet.

Een goede week gewenst.

Schelen

Vanochtend hoorde ik op de radio een interview met Wilders. Ik vind hem niet sympathiek, maar ik hoorde hem vertellen dat hem dat niets kan schelen. Dat vind ik dan weer moeilijk te geloven, want het kan mij wel schelen of iemand mij sympathiek vindt.

Toch geloof ik hem wel. Er bestaan wel meer van die mensen, die het niets kan schelen wat anderen van hun vinden. En omdat de evolutie niets aan het toeval overlaat, vraag ik me af waarom er zulke duidelijke uitersten zijn overgebleven: de kan-me-niet-schelers tegenover de kan-me-wel-schelers.

Het kan zijn dat de onschelers veel duidelijker en beter voor hun eigen belang op kunnen komen en daardoor hun individuele doelen veel beter bereiken. "Het kan me niet schelen wat jij doet, maar ik ga naar bed". Zoiets.
De schelers daarentegen, bereiken consensus met een groep en zijn daardoor in de meerderheid tegenover de onschelens. En omdat de meeste stemmen (en tanden) gelden in de evolutie, kunnen ze zo hun doel bereiken.

Maar om een bepaalde situatie te laten overleven, moet ook de evolutie in zijn geheel erbij gebaat zijn.
Met alleen schelers hou je steeds maar consensus en de weg van het gemiddelde. Alsof je een parlement met alleen CDA-ers hebt, zeg maar. Prima, maar tot veel variatie zal het niet leiden. Voor variatie heb je creatieven nodig, loners, einzelgangers, schreeuwlelijken, onschelers.
Maar met alleen onschelers is samenwerking niet mogelijk. Die creëren allemaal hun eigen pad en zien elkaar nooit meer terug. Of ze vermoorden elkaar hartstikke dood, om hun eigen zin te krijgen.

Een samenleving met schelers en onschelers, dat is de mooie mix. Veel consensus, maar zo nu en dan een drammerig nieuw geluid, dat zich niet door de meute laat inpalmen. Daar wordt de evolutie blij van.

Alleen jammer dat het in het geval Wilders zo'n negatief geluid is.

Los

Ik moet het nobele streven loslaten om elke dag iets te schrijven. Het lukt gewoon niet, op dit moment. Geen idee hoe het komt, maar waar de stukjes eens uit de toetsen stroomden, zit ik nu te knarsen.

En er wordt al genoeg geknarst in de wereld. Dus kom nog eens terug en kijk wat je vindt. Misschien niets, misschien een pareltje.

Fijne week.

Kinderfeestje

Kinderverjaardagen waren kort en hevig. Tenminste, de feestjes voor de vriendjes en vriendinnetjes van school. Ik kon er behoorlijk tegenop zien, die bijeenkomsten waarop een stuk of tien kleuters tevreden en in de gaten gehouden moesten worden. We kozen dan ook altijd voor de pure aanpak: taart eten en spelletjes doen. Speurtochten, knutselen, alles wat het moeilijk maakt om de aandacht vast te houden. Pas op het eind mocht er een video aan, anders was het niet echt een feestje geweest.
Ik was meestal gesloopt na zo'n middag en had weer meer bewondering voor de talloze onderbetaalde onderbouwjuffen.

Later werd het al eenvoudiger. Het vertier moest van buiten het huis komen: de bowlingbaan, het zwembad, de laserquestbunker, de bioscoop. Een stuk duurder, maar wel zo makkelijk. Boekje mee of gewoon zelf meedoen (heerlijk met zo'n lasergeweer die kleine ettertjes afschieten).

En nu heb ik net het toppunt van gemak achter de rug. Ik werd vanaf gisteravond 8 uur verbannen naar de slaapkamer en de heren regelden het allemaal zelf wel. Zo nu en dan iets te eten aandragen en zorgen voor voldoende spelcomputers en DVD's. Meer is niet nodig.

Er is alleen één nadeel: die feestjes duren zo lang. Ze blijven allemaal slapen en gaan de volgende ochtend gewoon door met gamen, TV'en en eten.
Om een uur of 3 vanmiddag mocht ik weer uit de slaapkamer komen om de rotzooi op te ruimen.

Liedje

Soms hoef je zelf niet zo veel te schrijven, omdat andere mensen al iets moois gemaakt hebben. Ik geef het door, bij deze.

Veel genoegen.

http://www.youtube.com/watch?v=zwFS69nA-1w

Kroegje

Een oud en vertrouwd kroegje. Nieuwe vrienden met een vertrouwde uitstraling. Muziek op de achtergrond en gehaktballetjes als je hongerig wordt. Verhalen en bekentenissen, lachen en ernstige rimpels. Vragen zonder al te veel antwoorden. Enthousiasme, verrassing. En natuurlijk bier.

Wat heeft een mens meer nodig om een gelukkige avond te hebben.

Leefbaar

Zo de verkiezingen zijn weer achter de rug. De indruk die ik van de bestuurlijke bekommeringen van de provincie kreeg, werd gevormd door de radio. Veel milieugedoe in de provincie, is mijn conclusie.

Een aantal reportages vanaf lokatie gingen tussen voor- en tegenstanders van dierenleed. Moeilijk om die mensen uit elkaar te houden. Allemaal presenteren ze zich namelijk als beschermer der dieren. Dat zal wel met het succes van de Partij voor de Dieren te maken hebben. Kievitseirapers schijnen ook enorme liefhebbers te zijn van kievitten buiten het ei. Want wie moet anders de eieren voor volgend jaar leggen? En zonder eieren, niks te rapen.

Het verschil zit hem in de nuances. Zo wil de één een hek van 2,40 meter om Zandvoort heen hebben, zodat de damherten er niet overheen kunnen springen om aangereden te worden. De ander schiet de herten liever af, zodat er zo weinig overblijven dat ze niet meer over hekken heenspringen.

Ik denk wel te weten wat een damhert zelf zal prefereren. Maar dat denken de schietgragen ook te weten. Zo wist er eentje te vertellen dat er toch echt honderden reeën afgeschoten moeten worden. "Om het leefbaar te houden voor mens en dier", wist hij er bij te vertellen.

Bijzonder.

Dipje

Het lijkt er op dat er vandaag weer geen stukje komt. We wachten af of het een definitieve depressie is of een voorbijgaand voorjaarsbuitje.

Oud en wijs

Ze zaten tegenover elkaar in de trein. Beiden ruim boven de zestig. Soms kunnen bejaarde stelletjes iets moois hebben. Een soort vergroeidheid, waardoor ze helemaal bij elkaar passen en samen bewegen, als acteurs in een oude zwartwit-film. En waardoor ze nog steeds lief naar elkaar kunnen kijken, naar elkaars rimpelige koppie.

Zo'n stel was dit niet.

Deze mensen hadden elkaar hun hele gezamenlijke leven op het randje gehouden. Het werd nooit zo erg dat ze uit elkaar zijn gegaan, maar wel erg genoeg om het levenslang als optie open te houden.

Langs elkaar heen keken ze uit het raam.
"Zo'n jas zou ik niet meer aan doen", zei de vrouw, met haar hoofd refererend aan wat ze buiten zag.
"Wat voor jas?" vroeg de man.
"Zo één, zo'n pantervel, die die vrouw daar aan heeft".
"Welke vrouw?"
"Daar, die vrouw bij dat bushokje, recht voor je"
De man schoof met tegenzin een beetje naar voor uit z'n stoel en draaide zijn bovenlichaam in de kijkrichting van de vrouw.
"Ik zie geen vrouw met een pantervel"
"Daar! In dat bushokje." De vrouw werd ongeduldig.
"Ik zie wel een man", zei de man.
"Welke man?"
"In dat bushokje" Hij had het initiatief op slinkse wijze heroverd.
"Welk bushokje dan?" Nu raakte zij de draad kwijt.

Hij maakte het stijlvol af.
"Daar, naast die vrouw met die panterjas"

Daarna schoof hij weer naar achter in z'n stoel en sloot z'n ogen. Moe maar voldaan.

Aan en af

Aan en af hebben een rare relatie. Ze hebben iets met elkaar, spreken elkaar tegen, vullen elkaar aan, maar toch niet helemaal. Als een echtpaar dat tot elkaar veroordeeld is.
Uit is eigenlijk de natuurlijke partner van aan. Je kunt iets aanzetten en uitzetten en dat heft elkaar aardig op. Maar je kunt ook iets afzetten. Een hoed of een regering, bijvoorbeeld.

Aanstellen en afstellen. Aanzuigen en afzuigen. Aanmaken en afmaken. Aanbellen en afbellen. Waar een aan is, is een af, maar het is altijd net een beetje scheef. Niet de tegenpool, want dat is uit. Meer de scheefpool.

En het meest duidelijk komt dat tot uiting bij het voltooid deelwoord van aanprijzen. Aanprijzen wordt aangeprezen, maar afprijzen wordt afgeprijsd.

Wie dat kan verklaren, krijgt van mij het Gouden Oog voor taalkunde.

Honden

Ze stonden dichter bij elkaar dan je zou verwachten van twee vreemden. Al hun aandacht was gericht op de twee honden, die dol om hen heen renden. De honden renden in twee grote cirkels, die samenkwamen op het plekje waar de man en de vrouw stonden.
Allebei hadden ze een petje op, de man en de vrouw, hij een zwarte en zij een rode. Al maanden liepen ze elkaar tegemoet langs het kanaal, zagen ze de ander steeds groter worden, groetten ze elkaar, passeerden ze elkaar en liepen ze verder. De man had nog wel eens omgekeken, een keer.

De honden hadden wel belangstelling getoond, maar werden onverbiddelijk meegetrokken.

Vandaag liep de hond van de man niet aan de lijn. Al van verre herkende hij z'n nog steeds wel aangelijnde soortgenoot en rende er uitgelaten op af en omheen. De vrouw moest moest met stapjes, sprongetjes en draaien voorkomen dat ze door de riem werd ingepakt. Tenslotte liet ze haar hond ook maar los.

Hoe lang kun je samen vertederd naar twee uitzinnig blije honden kijken voordat het intiem wordt? Daarna moet er gepraat worden, om het ongemak van elkaars aanwezigheid te verhelpen.
Dat lukte goed, want toen ze na een kwartier verder liepen, gingen ze allemaal dezelfde kant op. Twee honden, een man en een vrouw. En twee petjes, een zwarte en een rode.

Toneel

Ik speel toneel. Niet gewoon de hele dag zoals iedereen, maar extra, voor een voorstelling.

Het is leuk om toneel te spelen, dat heb ik altijd al gevonden. Leuk en spannend. Vanaf die keer dat ik Mozes was op school (erg lang geoefend op dat stukje met die Rode Zee) tot nu ik Anton ben. Ik B& Anton, dus. Ik zal toespelingen op drieëenheid achterwege laten.

Anton is een rol waarmee ik me heel moeilijk kan identificeren. Hij is een succesvolle TV-persoonlijkheid die de mensen (met name die van het vrouwelijk geslacht) om hem heen gebruikt zo het hem uitkomt. Hij redt zich overal uit met z'n charmante glimlach.
Het is leuk om zo'n persoon neer te zetten.

Meer dan tien jaar geleden heb ik voor het laatst op het toneel gestaan. Het plezier is nog hetzelfde, maar mijn kwaliteiten zijn in tien jaar verschoven en dat is raar om te ervaren. Tien jaar geleden had ik nog veel meer gêne om me te laten zien. Dat gaat nu beter. De schaamte voorbij, zoiets.

Maar waar ik tien jaar geleden in een vloek en een zucht mijn tekst kende, kost het me nu veel moeite om hem er letterlijk in te krijgen. En nog meer moeite om hem letterlijk te reproduceren op het moment dat dat moet.
Een rare realisatie: mijn brein is in de afgelopen tien jaar slechter gaan functioneren. Niets wereldschokkends, al lang bekend, in theorie. Maar in de praktijk is het nog even wennen.

Presentatie

Vandaag zou ik een presentatie geven. Nu is dat geen hobby van me. Aandacht vind ik leuk, als het gaat om aandacht voor mijn stukjes. Aandacht voor mijn verschijning vind ik lastig. M'n lichaam gaat dan m'n gedachten in de weg zitten.

Het was vandaag extra lastig omdat gevraagd werd een presentatie te geven over een zeer abstract onderwerp. RDF, OWL, ontologies, voer dat maar eens aan Google. Vorige week kon ik daar nog weinig over vertellen. Vandaag moest er een presentatie over komen. Ik mocht de praktijkoefeningen doen.

Tijdens de voorbereiding (vooral het doorlezen van 200 bladzijden informatie) voelde ik al dat ik dit niet helemaal ging redden. Het was te veel. Daar kreeg ik het benauwd van en om dat tegen te gaan ging ik nog harder lezen en nog meer proberen de informatie onder controle te krijgen, wat nog steeds niet lukte. Tot ik, het was inmiddels al gisteravond, concludeerde dat ik het niet zou redden en dat ik om hulp zou moeten vragen aan mijn publiek. Dat voelde als falen en bevrijding tegelijk.

Daarna was het niet meer moeilijk. Ik trad mijn publiek ontspannen tegemoet, presenteerde wat ik wel had en vroeg om hulp bij wat ik niet had. En toen werd het heel leuk.

Goede tip voor volgende keer: geen onmenselijke inspanning meer proberen te doen, gewoon zeggen dat je het niet redt en hulp vragen. Het blijft lastig.