Stofzuigers

Ik heb een haat-liefde verhouding. En op dit moment is de liefde ver te zoeken.

Het huis waar we met z'n drieen in wonen is niet groot. Je zou het zelfs klein kunnen noemen. Mijn hele huis is te stofzuigen vanuit één stopcontact, naast de deur in de woonkamer. En daar hebben we meteen mijn haat-liefde te pakken: de stofzuiger. Ik vind stofzuigen stom, net als alle andere huishoud-opruim en schoonmaakdingen waarmee je weer opnieuw kunt beginnen als je net klaar bent.
Een stofzuiger koop ik dan ook het liefst niet. Als het echt niet anders kan, koop ik een hele goedkope, bij de Kijkshop ofzo. Stofzuigerwinkels met heren in pakken vertrouw ik al helemaal niet: die mannen hebben nog nooit iets in het huishouden gedaan, dat zie je zo. Ze praten over stofzuigers dan ook alleen maar in termen van vermogen. Deze is 2000 Watt, zeggen ze dan trots. Maar Watt zo'n stofzuiger dan beter kan blijft een beetje onduidelijk. Eentje van 2000 kan vast niet makkelijker onder m'n kastjes dan een van 1600. En papieren of kleedjes die gewoon moeten blijven liggen, daar blijft-ie ook vast niet vanaf.

Maar een lekkere stofzuiger is om van te houden. Dat merkte ik, toen m'n moeder me een stofzuiger gaf voor m'n verjaardag. Een echte, want van Bosch. Die van mij heetten altijd Kaiwa Turbo ofzo. M'n moeder zette resoluut de laatste Kaiwa bij de stoeprand en vanaf dat moment zoefde ik razendsnel met m'n kleine Bosch door het huis. Tot hij het gisteren verdomde. Hij gaf geen kik of zucht meer.
Sinds er programma's op TV zijn als Kassa en Opgelicht ga ik nooit meer met een kapot apparaat terug naar de winkel. Ik maak het open, probeer het probleem met ratio en deduceren en combineren te achterhalen, wat maar zelden lukt. Vervolgens zet ik het apparaat weer in elkaar en meestal doet-ie het dan weer.

Zo niet de Bosch.
Om hem uit elkaar te halen moest ik rare schroefjes losdraaien met een sterretje in plaats van een gleuf of een kruis. De Kijkshop is gelukkig niet ver en de schroevedraaiers niet al te duur. Binnenin zag het er allemaal prima uit. Deutsche Gründlichkeit troef. Niets doorgebrand, geen losse draadjes: de Bosch zou het gewoon moeten doen, maar hij verdammte het, noch mal.

M'n mooie vrije middag begon al ouderdomsverschijnselen te vertonen, toen ik het maar opgaf. De Bosch was overleden in de kracht van z'n leven aan een onbekende ziekte. Ik zou voor de tweede keer naar de Kijkshop moeten.
Toen ik m'n mobiel van de oplader haalde, begon het licht te dagen in een ver hoekje van mijn brein. De mobiel was nog steeds leeg. Dat was wel erg veel pech voor één dag. Hij zat in hét stopcontact, waar ook de Bosch in had gezeten...

De Bosch is nu, via een ander stopcontact, weer tevreden. Weet iemand waar je stopcontact-opladers kan kopen?