So Hi(gh)!
Vandaag kwam ik er twee tegen. Je kent ze wel, die mensen die lopen te praten zonder dat er iemand in de buurt is. Eén ervan was een vrouw in trainingspak achter een winkelwagentje. Ze was een beetje slonzig en had sluik vettig haar. Ik hoorde haar achter me aan komen rammelen in m'n favoriete discountsuper. Wat is het toch in de spraak van mensen waardoor je weet dat er geen gesprekspartner in de buurt is? In de trein hoor ik het ook meteen, als iemand zit te mobellen. Misschien praten ze net iets te hard of zit het in de intonatie of het ritme van het gesprek.
De vrouw achter het winkelwagentje sprak samenhangend en duidelijk en was aan het overleggen over boodschappen. Maar het was niet helemaal duidelijk of ze dat met haar multipele gespleten persoonlijkheid deed of gewoon met haar levenspartner die op bier zat te wachten. Er waren in ieder geval geen tekenen van electronica aan haar lichaam te zien. Na een tijdje viel ze stil en winkelde doeltreffend verder. Toen ik haar vroeg of ze aan het bellen was, toonde ze me trots haar linkeroor door heur haar opzij te duwen. "Bluetooth", zei ze, "Heb je tenminste je handen vrij".
Onderweg naar huis kwam ik langs een allenige man die een bordje stond te bestuderen waarop stond wat je allemaal niet mocht doen in het park. Hij was er ernstig verontwaardigd over en praatte op hoge toon. In het Italiaans, als ik het goed had. Hij had kort haar en z'n beide oren waren goed zichtbaar. Er zat niks in.
Misschien was hij stoned of gek. Of hij had ergens een telefoonchip laten implanteren.
Ik ben voorzichtig geworden met conclusies trekken.
