Geemmer

Ik had al verteld over de kikker. Hij was beledigd weggelopen, naar de buren. Toen we terugkwamen van ons fietsuitstapje bleek hij toch z'n intrek genomen te hebben in het minivijvertje.

O, laat ik u even aan elkaar voorstellen: minivijvertje is een ingegraven speciekuip zonder verdere faciliteiten, behalve water. En dan ook nog maar half vol.
En daarin lag de kikker, wijdbeens en wijdarms te drijven. Enorm groot, zo in volle lengte en breedte uitgestrekt.

Wat hij er aan vond, zo zonder prinsessen om te kussen of een leuk lelieblad om op te gaan zitten kwaken, wist ik niet. Ik realiseerde me dat hij ook niet veel opties had. Waarschijnlijk kon hij er helemaal niet meer uit. Te diep om vanaf de bodem te springen, te steil en glad om naar boven te klimmen. Wat moet je dan, als kikker? Wachten tot er zoveel regen is gevallen dat je er uit kunt klimmen.

Na lang en rijp beraad heb ik hem laten emmergreren. Kikkers zijn niet erg communicatief, dus dat was nog een heel geklooi. Ik heb er nog aan gedacht om bij de buurman een kruiwagen te lenen, maar ik herinnerde me uit de wollige uitspraken van diverse politici dat kikkers en kruiwagens geen goed idee was. Uiteindelijk wist ik hem te bewegen om in de emmer te stromen, met een boel water erbij. Dekseltje erop en weer vrijgelaten bij een zijtak van de Leidse Rijn, compleet met onbewoond eilandje: een waar kikkerparadijs. Hij stroomde zo met water en al tussen het hoge gras en was verdwenen. Ondankbare hond.

En nu maar hopen dat er geen reigers zitten.