Spelen

Hoe kunnen ze het nu eigenlijk "spelen" noemen. Toneel, bedoel ik. Urenlang geconcentreerd tekst stampen. Emoties naar boven zien te halen, waar je op dat moment eigenlijk helemaal geen behoefte aan hebt. Het gedrag vertonen van mensen waar je een hekel aan hebt, ja die je zelfs verafschuwt. Blindelings aanwijzingen opvolgen van iemand die de totale en absolute macht over jouw handelingen, spraak en emoties opeist. En dat allemaal in interactie met een groep mensen die aan dezelfde beproeving blootstaat. Noem dat maar "spelen".

Het grote voordeel ten opzichte van het echte leven is dat je precies weet wat er gaat gebeuren. Wanneer in het echte leven iemand binnen je 1 meter cirkel komt, wordt het zoenen of slaan. Het kan alle kanten opgaan als je iemand tegenkomt in een nauw steegje. Maar niet in een toneelstuk. Je kijkt gewoon in het script en je weet het. Sterker nog, je had al in het script gekeken, want je wilde je niet de eeuwige toorn van de regisseur en de hoon van je medespelers op de hals halen.

Waarom is het dan toch zo leuk. Ik weet het wel. Het is zo leuk, omdat je iemand anders kan zijn. Alles wat Anton zegt, zegt B& niet en dus hoeft B& er ook geen verantonwoording voor af te leggen. En een klootzak dat die Anton is... Heerlijk.

Nog een paar dagen en dan is het zo ver. Dan gaan we op de planken, oogsten waar we al die maanden voor hebben gewerkt. Spanning, spotlicht, applaus, opluchting, leegte.

En daarna drank. Want zo gaat dat bij acteurs.