Kuilgras
Soms ruik ik het, als ik de stad ontvlucht en tussen de boerderijen door fiets. De zurige muffe lucht van kuilgras. Vroeger werd dat echt in een kuil bewaard. Later onder een zeil met een heleboel autobanden erop, om het luchtdicht af te sluiten. En tegenwoordig in van die machinaal opgerolde zwarte plastic schijven.
Als ik het ruik, ben ik 30 jaar terug in de tijd, op de boerderij van de oom van Theo, in Bleskensgraaf. Theo kwam uit Australië en dat kon je aan heel de familie horen, want ze spraken Nederlands met een dik accent. Maar z'n ouders waren Nederlands. Re-emigranten waren het, maar dat interesseerde me niet zo veel. Theo was 9 en ik pas 8 en hij wist veeeel meer over sex dan ik. Het ruwe Australische buitenleven, waarschijnlijk. Bovendien heette hij Blöte. En op die leeftijd kon ik nog niet zo veel met puntjes op een "o". Als je Blote heet, dan moet je ook veel over sex weten, natuurlijk. Noblesse oblige.
Theo had een boerenoom in Bleskensgraaf en die gingen we opzoeken op een mooie dag. Op de fiets de polder in, mild verdwalen en enthousiast ontvangen worden. Een beetje rondgekeken op de boerderij. Machtig om niet weggejaagd te worden. En toen moest het kuilgras opgehaald. Wist ik veel.
We reden heen op de lege platte wagen, achter de trekker. Hard gewerkt met het opladen van het stinkende gras, natuurlijk. Als beloning mochten we op de terugweg boven op de hoog opgetaste berg gras zitten. De trekker trok de hobbelende berg over het onverharde pad en het leven was goed. Tot de boel begon te schuiven. Oom Boer had niets in de gaten en er was ook niet veel waar je je aan vast kon houden. Ja, de berg gras, maar die was hard op weg naar beneden.
Ik won. Als eerste raakte ik de grond, daarna kwam het gras en daarna Theo. Maar die laatste voelde ik nauwelijks meer. Het heeft even geduurd voor ik aan mijn been (met kaplaars) tussen het gras werd uitgesleurd. Het was benauwd en het stonk. Net als ik, ook nog toen ik na een lange en vermoeiende fietstocht weer thuis was.
Mooi toch, dat je door zo'n ervaring dertig jaar later een tijdreis kunt maken. Zomaar, door kuilgras te ruiken.
2 opmerkingen:
Ik heb een keer een hele stapel van die moderne plastic dingen op de foto gezet en opgestuurd naar een Amerikaanse vriend met als onderschrift: "Maar wij hebben grotere marshmallows."
Of een madeleine. (Als je Proust heet.)
Een reactie posten