Regie

Een half jaar lang ben ik bijna iedere dag wel even bezig geweest met de theatervoorstelling die we gisteren voor de laatste keer hebben gespeeld.

Het was mooi. Ik heb een rol gespeeld die me moeite kostte. Mijn publiek zag er nog te veel B& doorheen schemeren en dat gevoel had ik ook. Het is lastig om jezelf te verliezen.

Groot respect heb ik voor de jonge mensen om mij heen in de theaterproductie. Veel meer dan mijn eigen rol instuderen heb ik niet gedaan. De anderen hebben gefilmd, gefotoshopt, georganiseerd, gepland, gebouwd, geschilderd en geregeld. En intussen ook nog gewoon hun vakken gehaald en sommigen hebben zelfs ook nog een bestuursfunctie in een vereniging gehad. Ze hebben gezorgd voor een multimediale voorstelling van hoge kwaliteit.

Het was voor mij lastig om me neer te leggen bij de regie van een jonge man. Ik was al gewend aan docenten van 30, maar een regisseur van 20 is dan nog een stapje verder.
Hij is moedig genoeg geweest om mij in het groepje toe te laten en zelfs een hoofdrol te geven. Vervolgens heb ik mij zo gedwee mogelijk laten regisseren. Zo nu en dan mijn stem laten horen als ik dacht dat dingen anders moesten, maar ook geaccepteerd als het anders werd besloten. Ik waardeer hem bijzonder als regisseur. Een heldere visie, veel geduld, duidelijke communicatie: zaken die bij veel regisseurs nogal eens ontbreken.

Tijdens één van de laatste weken van de voorbereiding kreeg ik een snood idee. Ik zou in de laatste scene van mijn rol een paar zinnetjes toevoegen waarin ik mij onafhankelijk en vrij toonde van de dwang van de regisseur. Het paste wonderwel in de tekst van mijn rol en het publiek zou er weinig van merken. Uiteraard kon ik dit niet met de regisseur overleggen, want dan was het gedaan met de vrijheid. Ach en wee voor ijdelheid en drang naar autonomie.

Wat een inschattingsfout. Niet alleen de regisseur was ontdaan, ook al mijn medespelers waren geschokt. En dat is te begrijpen, als je het goed beschouwt. Samen theater maken vraagt vertrouwen en dat had ik beschaamd door mijn solo-actie.
De blijdschap van de eerste geslaagde voorstelling verdampte snel toen ik de reacties van mijn medespelers hoorde. En zelden heb ik me zo eenzaam gevoeld als de dag erna, tussen eerste en tweede voorstelling in.

Twee keer zo oud als de meeste medespelers en dan nog steeds zulke inschattingsfouten maken...
Een mens is nooit te oud om te leren.