Gelukkige mensen

Op de Denen na zijn wij de gelukkigste mensen van de wereld, wij hier in Nederland. Dat komt natuurlijk omdat we van die gelukkige kinderen hebben.

Volgens mijn gelukkige kinderen is het onzin om dat soort dingen te beweren, want je kan niet meten hoe gelukkig iemand is.

Dat krijg je als je ze te veel Jeugdjournaal en Kidsweek enzo laat kijken en lezen. Gelukkig, maar veel te bijdehand.

Update: weer een ánder onderzoek
Jaarlijks proberen 94.000 volwassenen in Nederland zelfmoord te plegen. Verder zitten 410.000 mensen zo in de put dat zij aan zelfmoord denken. Dat blijkt uit onderzoek van het Trimbos-instituut. Elk jaar plegen 1600 mensen zelfmoord.

Gelukkig zijn het er niet meer.

Bomen

De grote storm heeft er aan meegeholpen. Na afloop lagen er weer stukken boom op het gras en veel mensen vinden dat onveilig. Bijzonder zijn ze niet: gewoon populieren. En misschien zelfs van een uitheemse soort. Maar ze gaven schaduw en ruisigheid en lieten de drukke autoweg een beetje verdwijnen.

Nu is besloten dat ze té onveilig zijn. Er staan huizen en auto's in de valrichting. Er zijn belangen in het geding.

Dus moeten ze weg. Vandaag zijn ze daarmee begonnen en dus heeft Moeder Natuur gezorgd voor een passende rouwlucht, sterk contrastrerend met de vrolijke gele en oranje kleuren van de beulen, die natuurlijk ook maar hun werk doen. En de bange overburen kunnen er ook niets aan doen dat ze bang zijn. En de ambtenaar die het besluit nam volgt gewoon de Regels en Criteria voor Vernietiging van Dreigende Bomen.
Dus ben ik maar gewoon treurig om de bomen, dat ze het niet hebben gered.

De baas van de vrolijke mannen verzekerde me dat er nieuwe bomen zouden komen.
Dat wist ik al.
Er zullen altijd nieuwe bomen komen, lang nog nadat wij onszelf voorbijgestreefd hebben.

Wii

Gisteren heb ik geWiid. Wiiën is een nieuw werkwoord, bij deze. Het betekent: met een soort afstandsbediening in je handen voor de TV staan zwaaien om op die manier mannetjes en vrouwtjes op dat TV-scherm te besturen.

Op die manier kun je allerlei dingen doen, die ze spelletjes noemen. Maar geloof me, het is gewoon hard werken. Vroeger waren computerspelletjes gewoon lekker lui. Met een wijsvinger en een duim kwam je al een heel eind. Soms een beetje met de pols werken, maar je luie billen bleven gewoon op de stoel.

Maar nu is er de Wii. En de Wii is leuk, omdat je met z'n tweeën kan boksen, golfen, tennissen en niet te vergeten lelijke konijntjes met gootsteenploppers dood kan schieten. En daarbij moet je de hele afstandsbediening bewegen -niet alleen een knopje- dus voor je het weet sta je te rennen en te springen, te hijgen en te zweten.

En dat is een veel betere manier om de jeugd aan het bewegen te krijgen dan die SIRE campagnes, getuige het feit dat de Wiis niet aan te slepen zijn. Familie B& gaat er eentje bestellen, maar het duurt nog tot komende zomer voor er ook werkelijk eentje zal staan.
Dus waren we erg blij dat we hem alvast uit mochten testen bij twee young urban professionals met een gastvrij hart en een huis vol dieren (en spelcomputers en electronische gadgets en een enorme plasma TV).

En omdat m'n agenda toch al zo vol is, stel ik de nieuwe minister van Gezin, Geloof en Sport (geloof ik) om vanaf komende zomer de week uit te breiden met een Wiidag.

Zelf door de sportieve burger in te plannen, maar ik adviseer tussen vrijdag en zaterdag, een zogenaamd Wiikend.

Klad

Vandaag zit het er niet in. De puf, bedoel ik. De puf is op en de rest is te druk. Vandaar een stukje van niks.

"Maar schrijf dan echt niks, B&", zou u zeggen. Maar de klad ligt op de loer. Ik ben bang dat hij er in komt, als ik echt niks schrijf.

Dus pseudo niks. Vandaag. Morgen weer spannende avonturen.

Foutloos

O.h.m.d.i.d.s. (op het moment dat ik dit schrijf) is het 24 februari 2007. Wat hieronder staat is dubbelzinnig. Eens kijken hoeveel jaren verstrijken voordat de spelling zo veranderd is dat de dubbelzinnigheid uit deze zin is verdwenen.

Foutloos Nederlands schrijven is makkelijker als je denkt.

Eens

"Kijk schaapjes"
"Aap!"
"Wat zeggen de schaapjes"
"Beh"
"Ja, beeeh zeggen ze"
"Aap"
"Schaapjes, ja"

Zo praten we wat over onze ervaringen, mijn dochter en ik. De zon schijnt, de wind ligt achter de horizon te schuilen en het leven is mooi en overzichtelijk. Mijn stoere fiets brengt ons waar mijn benen hem heen duwen, onvermoeibaar. Mijn dochter zit in haar stoeltje, tussen mijn armen aan het stuur. Haar koppie onder mijn kin en alles wat we zeggen kunnen we van elkaar horen. Zachtjes snorren de banden over het asfalt.

Ik voel me groot en sterk, een echte vader. Geen draak die ons iets kan doen, als ik me zo voel. Ik ben veel groter dan mezelf, want ik heb iets te beschermen dat ik meer lief heb dan mezelf.
Maar al die grote gedachten kunnen binnen blijven. Er zijn immers geen draken, er is alleen de zon, de weg, de schapen en wij.

Het kleine koppie tussen m'n armen begint te knikkebollen en ondanks de riempjes dreigt het voorover tegen de handgrepen aan te komen. Ik pak met m'n linkerhand het midden van het stuur, zodat m'n arm een hoek maakt. Daarin kan het kleine koppie rusten, zodat alle schaapjes en andere indrukken er een plekje in kunnen vinden. De kleine slaapt en ik voel me stoer.

Geen kramp die mij klein gaat krijgen. Die arm blijft daar, zodat mijn prinsesje kan slapen, terwijl de zon en de schapen en de weg voorbij glijden. We zijn op weg naar huis, maar de eeuwigheid mag nu beginnen. Altijd zó vader blijven, met een klein koppie in de holte van mijn arm en de wereld in harmonie om ons heen.

Graag, als het kan.

Bos

Je zult toch W. Bos heten en lijsttrekker zijn van de Partij van de Arbeid. En dan straks, na de verkiezingen, word je geen vice-premier en minister van financieën, maar gewoon lid van de provinciale staten van Utrecht.

Klassieke fout: er is een Wim Kok en een Wouter Bos. Dan moet je als Wim Bos natuurlijk niet iets in de politiek gaan doen. Wordt sympathieke bakker of rijwielspecialist, desnoods.

Maar ja, eigenwijs natuurlijk...

Virtueel

Mijn zoon was echt boos en echt verdrietig. Hij was in een hinderlaag gelokt, verblind door een mooie deal: een mantel voor maar 200.000 goudstukken. Terwijl zo'n mantel meestal 300.000 goudstukken kost.
Uiteindelijke was hij 200.000 goudstukken armer en een teleurstelling en een ervaring rijker.

Gelukkig was dit allemaal virtueel, in een spel. De goudstukken en de mantel tenminste. De ervaring was echt, net zoals het aanzien onder de andere spelers echt was geweest als hij die mantel wel had kunnen kopen en dragen.

Ik las vanavond dat er kinderporno is vastgesteld in Second Life -een virtuele wereld- en dat de Nederlandse regering dat strafbaar wil stellen. Ik begrijp dat streven en ik sta er ook achter. Hoe haalbaar en reëel het is, daar heb ik m'n twijfels over. Moord is in de meeste spelletjes allerminst strafbaar. Het is eerder doel.

De vraag is of we in digitale werelden een alternatieve uitlaatklep gaan zoeken, waar dingen kunnen die in de gewone wereld niet mogen. Of wordt het een verlengstuk van de gewone wereld, met alle normen en waarden van dien?
Is de beroving van mijn zoon moreel verwerpelijk? Hij wist dat het kon gebeuren en liet zich verleiden om in een gevaarlijke situatie terecht te komen. De bouwers van het spel hebben diefstal en moord (maar gelukkig ook onberkte reïncarnatie) als mogelijkheid ingebouwd. Misschien om het interessant te houden?

Daar waar de virtuele en de echte wereld in elkaar over gaan lopen, daar wordt het oppassen geblazen. Als een huisje in Second Life wordt verkocht voor echte dollars of echte kinderen moordplannen krijgen door het spelen van moordspelletjes.

Het is raar. De bouwers van een virtuele wereld bepalen wat er wel en niet mag in die wereld. Ze zijn opperwezens. Ze zijn echter niet almachtig, want ze worden zelf geregeerd door twee wetten.
De wet van de markt, waardoor ze hun wereld interessant en prettig moeten maken voor zo veel mogelijk mensen. Met een digitale variant van de vogelgriep of de pest zullen ze niet veel klanten winnen. Met allerlei kinky uitwassen voor specifieke doelgroepen wel.
En daarnaast hebben ze te maken met de wet- en regelgeving van de echte mensenwereld. Minister Hirsch Ballin (geen familie van Frodo, overigens) kan beperkingen opleggen. Maar ja, in hoeverre zo'n internationaal gedistribueerde spelletjesleverancier zich daar aan moet houden... Er is altijd wel een schurkenstaat waar ze hun servers neer kunnen zetten.

Het is een wonderlijke ontwikkeling en ik volg het met plezier. Zo lang ik ook nog gewoon op m'n fietsje kan stappen en de regen op m'n kop kan voelen.

Erik

Ik kwam Erik de Jong uit Nieuwegein tegen. We zijn uit hetzelfde bouwjaar, maar daar houden de overeenkomsten ongeveer op. Nou ja, we waren allebei in Vredenburg, dat ook.

Erik was er echter om te werken en ik om te kijken, luisteren en proeven, want Erik doet z'n best alle zintuigen te bespelen. Hij liet nu zelfs de ingewanden niet onberoerd. Sinds enkele jaren gaat hij door het leven onder de naam "Spinvis", wat een stuk exotischer klinkt dan Erik de J. uit N.

Het was een mooie voorstelling. Totaal anders dan z'n swingende optreden in Tivoli een paar maanden eerder, maar mooi. Hij had een keur aan hulpjes meegenomen: een zangeres met een heerlijk lage stem, een jazztrompettist, een arts met een machine die "ping" zegt, een stripper en een Simon Vinkenoog. Allemaal gezellig op een grote bank gezeten, met glaasjes water en schemerlampen, onder het motto: "Afdaling in de ingewanden".
Jammer dat de celliste van Tivoli er niet meer bij was, ik heb een zwak voor cellistes. Haar plaats werd ingenomen door het Metropole orkest (met twee slagwerkers en een drummer).

Al met al een heel gezelschap op een fors podium onder een groot videodoek. En op dat videodoek waren bizarre zaken te zien. Het bereiden van een zwezerik, bijvoorbeeld (behoorlijk bah, zeker op een doek van 5 bij 5 meter), een live gastroscopie door de dokter met de machine die "ping" zegt (heel erg bah, vooral het geborrel van de maagsappen) en een striptease van een erg mooie jonge dame (allerminst bah, maar wel raar zo midden in Vredenburg). Dat alles omlijst met mooie muziek en verstilde Spinvis-liedjes en zo nu en dan wat geschreeuw van Neerlands oudste LSD addict.

Ik ben blij dat Erik uit Nieuwegein is gekomen en ons al dit moois voor zet. En dan vergeet ik nog net de wortels niet. Rondgeschrapte zoete worteltjes, voor heel het Vredenburgs publiek. Zodat ook de ingewanden zelf vrolijk mee konden doen.

Piano

Ze kon niet veel meer doen in het huis. Ze kon immers haar eigen benen niet meer zo goed vertrouwen. Soms deed ze een stap en dan viel ze opeens, zomaar zonder reden. Gewoon omdat dat been het niet meer deed. En dan die beefhandjes. Tien keer mikken om een vork in het goede vakje te krijgen, in de besteklade.

Maar daarvoor had ze dan ook hulp. Dat meisje kon het natuurlijk niet zoals zij het zelf deed. Veel te gehaast en nergens tijd voor. Maar van de piano bleef het meisje af. Dat kon ze zelf nog wel. Iedere dag werd hij opgepoetst en zette ze een ander boek open op de muziekdrempel aan de binnenkant van de klep. Hij zou eens onverwacht kunnen komen en dan moest alles klaar staan.

En als hij dan kwam, dan ging ze op de hoge stoel aan tafel zitten, waar ze eigenlijk altijd zat, de laatste jaren. Hoeveel jaren alweer?
Dan zat ze aan tafel, waar ze hem goed kon zien zitten. Z'n rechte mannelijke rug, de krulletjes in z'n nek, z'n rechter oorschelp en z'n mooi gevormde kaaklijn. En dan luisterde ze hoe hij speelde, hoe z'n vingers over de toetsen dansten. En dan zag ze Johan zitten. Soms was de illusie zo sterk dat ze de neiging had op te staan en haar wang tegen z'n hoofd te leggen om met gesloten ogen mee te wiegen. Haar Johan, die voor haar speelde. Maar ze vertrouwde haar benen niet meer.

"Zo mevrouw, die is weer gestemd", zei Johan, die natuurlijk niet echt Johan was. Dat wist ze ook wel. Hij schreef een bonnetje uit en glimlachte, maar toen hij het bij haar op tafel legde deinsde hij terug. In z'n gezicht zag ze lichte afkeer. Ook haar blaas kon ze niet altijd vertrouwen.
"Tot volgende maand dan maar weer, mevrouw" zei hij. Maar dat was alweer lang geleden. Maanden? Jaren?

Maar als hij zou komen, stond de piano klaar.

Dvorak

Wie benieuwd is geworden naar een alternatieve toetsenbord layout, zie hier:



Dit heet een "Dvorak" layout. Hoe je dit kunt activeren op je Windows computer lees je in dit artikel van Microsoft
Ik heb hem nu zo geinstalleerd dat ik rechtsonder in m'n scherm zo'n blauw blokje heb waar 'NL' in staat. Als ik dat aanklik, kan ik wisselen tussen een gewone en een Dvorak layout.

Nog wel even iets verzinnen om op de toetsen te plakken. Je kunt ze ook losmaken (voorzichtig met een schroevendraaier er onder wrikken) en op de nieuwe plaats vastklikken.

Fijne lentezondag gewenst allemaal.

Toetsen

Deze week had ik college van mijn tweede nieuwe vak. Hierin gaat het er om een computer zo te programmeren dat hij schijnbaar intelligent gedrag gaat vertonen.
Het ging over toetsenborden, zo eentje waarop ik nu aan het typen ben. De toetsen zitten hartstikke stom op zo'n toetsenbord, wat veel te veel kleine bewegingen vereist en RSI op kan leveren. Maar verzin maar eens de beste indeling. Je kunt op een toetsenbord de toetsen op grofweg 100.000.000.000.000.000.000.000.000.000.000 manieren verdelen. Echt waar!
Als je die allemaal gaat uitproberen, gaat dat niet meer lukken voor het universum ten einde is.
Met die slimme computerprogramma's kun je toch tot één van de beste verdelingen komen, door de beste toetsenborden zich te laten "voortplanten", net zoals dat in de natuur gebeurt. De sterksten, mooisten of besten krijgen de meeste kinderen.

Het enige dat je hoeft te verzinnen is hoe je bepaalt welke toetsindeling beter is. Dat kan bijvoorbeeld door te kijken naar de verplaatsingen die je vingers moeten maken bij het typen van een tekst. Dus één indeling heeft bijvoorbeeld 233 verplaatsingen nodig en een andere 450. Die van 233 is dan dus beter.
Verder is het makkelijk. Je verzint gewoon 50 willekeurige toetsenborden. Sommige zullen onhandig zijn, met alle klinkers links bovenin bijvoorbeeld en de Q in het midden. Andere zullen minder onhandig zijn. Van die 50 reken je uit welke de 25 beste zijn, dus met de minste verplaatsingen. Die bewaar je en die andere 25 gooi je weg. De beste 25 kopieer je, zodat je er weer 50 hebt en dan breng je kleine veranderingen aan. Je draait een paar toetsen om ofzo. Niet bij elk van de 50 dezelfde veranderingen, gewoon willekeurig, je doet maar wat. Dan bekijk je weer wat de 25 beste zijn en die bewaar en kopieer je enzovoorts. Een blind paard kan de was doen.

En wat blijkt nu: na een keer of duizend selecteren, kopieren en muteren komt er een geweldige toetsenbordindeling uit. Poe hé B&, hoor ik u zeggen, duizend keer. Daar ben je eeuwen mee bezig.
Nee, want dat kunnen computers voor ons doen, heel snel. Binnen 5 minuten is dat klaar. Maar die 100.000.000.000.000.000.000.000.000.000.000 mogelijkheden systematisch één voor één doorzoeken, dat lukt ook een computer niet.

Alleen jammer dat niemand dat geweldige toetsenbord wil. Iedereen is al gewend aan dat slechte toetsenbord dat we allemaal gebruiken, uit de tijd van de typemachine. En iedereen die leert typen, leert dat ook weer op zo'n slecht toetsenbord. Dus dat gaat er nooit uit, hoe hard de evolutie ook z'n best doet.
En zo gaat dat ook met talen (Esperanto is een zachte dood gestorven) en links rijden en inches en yards. Die worden gewoon iedere generatie weer meegekopieerd.

Gek hè.

Gelukkige kinderen

Een persbericht voor alle zwoegende vaders en moeders, vooral die van pubers.

--------------------------------------------------------------------------------
VN: Nederlandse kinderen gelukkigst

Nederlandse kinderen zijn er beter aan toe dan leeftijdgenoten in andere rijke landen. Dat blijkt uit onderzoek door het kinderfonds van de VN, Unicef. In 21 geïndustrialiseerde landen keek Unicef naar tientallen factoren die een rol spelen, zoals armoede, veiligheid en onderwijs.

Nederland voert de lijst aan. Denemarken en Zweden volgen op de voet. Helemaal onderaan staat Groot-Brittannië met net daarboven de Verenigde Staten.

Tsjechië staat ook in de lijst en doet het beter dan rijkere landen. Dat wijst er volgens Unicef op dat welvaart niet altijd leidt tot een beter leven. (dùh red.)
--------------------------------------------------------------------------------

Mijn pubertjes keken niet bijzonder blij van dit bericht. Gek hè.

Het rapport is hier te downloaden

Valentijn

Valentijn. Het duurde tot half 11 (22.38 uur om precies te zijn) voor hij mijn postbus gevonden had. En dan was het ook nog slechts mijn digitale postbus. Een postzegel was teveel gedoe zeker, vooral nu je er ook nog 5 cent bij moet plakken.

Gmail beperkte zich gelukkig tot één discrete advertentie voor een relatiebemiddelingsbureau. Maar ik wil helemaal geen relatie, ik wil liefde!

Ik heb het altijd al een beetje lullige naam gevonden, trouwens. Valentijn. Wel een mooi liedje.
Vooral deze, de oerversie. Maar ook deze artiest (God hebbe ook zijn ziel), die het niet zo nauw neemt met de tekst. En dan natuurlijk deze swingende broeders, wie kent ze niet. En deze keurige versie, met het inleidend coupletje. Of vol, zwoel, licht hees en erotisch.

Omdat het inleidend coupletje minder bekend is, hier de tekst:

Behold the way our fine feathered friend,
His virtue doth parade
Thou knowest not, my dim-witted friend
The picture thou hast made
Thy vacant brow, and thy tousled hair
Conceal thy good intent
Thou noble upright truthful sincere,
And slightly dopey gent

Een eervolle vermelding voor degene die de artiesten thuis kan brengen.

Hardlopers

"Het is of de duvel er mee speelt". Dat zei m'n oma altijd als er iets toevalligs gebeurde. Ik heb me nooit afgevraagd wat nu precies het verband is tussen dat waar de duivel mee speelt en het toeval. Als kind accepteer je wat grote mensen zeggen en onthou je het zo goed dat je er veertig jaar later nog een stukje over kunt schrijven.

Maar toevallig is het wel. Vandaag heb ik samen met mijn zoon de winter weggelopen. We zijn weer begonnen aan ons wekelijkse rondje hardlopen en net als bij het laatste rondje van vorig jaar liep hij mij er uit, met twintig seconden over 3,5 km. Het deed minder pijn dan vorig jaar, om er uit gelopen te worden door je zoon van 33 jaar jonger. Ook dat is een aspect van ouderdom dat wel zal wennen.

Erger zie ik op tegen het rondje van morgenochtend, met m'n dochter. Zij wil niet, maar moet van mij, omdat ik wil dat ze sport. Want sport hoort bij een goede opvoeding, is het idee dat ooit in mijn brein is binnengeslopen. Via een ingewikkelde guerilla van protesteren, klagen over plotselinge pijnen en sabotage ("oh, m'n hardloopschoenen op school laten liggen") weet ze het plezier in het hardlopen aardig te drukken.

Ingeklemd tussen deze hardloopactiviteiten heb ik geluisterd naar Midas Dekkers, live! Hij kwam praten over opvoeden. Nu vindt hij kinderen krijgen een natuurlijke behoefte die je vooral moet zien te onderdrukken en opvoeden vindt hij nauwelijks de moeite waard. Maar het toppunt van onnozelheid vindt hij lichamelijke opvoeding en dan vooral sport. Je spieren opkweken, terwijl de rest van je organen hetzelfde blijft, dat is vragen om ellende: scheurende pezen, brekende botten. Als je zorgt voor geestelijke opvoeding, dan kweek je verstandige mensen en verstandige mensen zorgen goed voor hun lichaam.

En ik moet toegeven, ik heb mijn opa en oma nooit snel zien bewegen, mijn ouders nooit zien sporten en toch zorg ik goed voor mijn lichaam.

Dus dochter, je bent gered door Midas Dekkers. Geen gedwongen hardlopen meer. 't Is of de duvel er mee speelt.

Cijfer

Hoe nat kan je rug worden bij het openen van een webpagina met tentamenuitslagen? Hoe snel de paniek als je je eigen nummer niet zo snel kunt vinden in de lijst? Hoe groot de opluchting als er uiteindelijk een 6.5 achter staat? En er ook blijft staan, ook als je hem nog vijf keer opnieuw doorleest!

Ik heb mijn laatste verplichte vak gehaald! In juli krijg ik mijn bachelor diploma. Een half jaar onzekerheid is afgesloten.

Ik ben blij!

Midas

Hij heeft z'n laatste column uitgesproken en ik heb hem gehoord. Niet dat ik er op zat te wachten, het was gewoon omdat de radio aan stond. De zondagochtend is al niet meer hetzelfde en zal ook nooit meer hetzelfde zijn. Anders, maar dat is misschien ook wel mooi.

Heel lang geleden, toen ik nog geen vader was en op zaterdag tot diep in de nacht vertier zocht, zorgde ik er altijd voor dat m'n wekkerradio op 7 uur stond. Dan werd ik wakker met de Ko de Boswachtershow. Ik lag daar enorm van te genieten met m'n half benevelde hoofd. De meligheden van Berny Bos en Anton Gleuf, de postbode en vooral de ingezonden brieven ("Beste Ko, ik had een hamster, maar die is dood. En toen kreeg ik een goudvis, maar die ging ook dood en nu hebben we een hond en twee poezen en een Siberische dwergtijger."). Later gingen ze op TV, maar dat was niet half zo leuk. Kwamen er opeens verkeerde hoofden bij die stemmen.
Na Ko, viel ik weer in slaap, om ver na Vroege Vogels wakker te worden.

Dat werd anders door het vaderschap. De zondag begon ook weer om 7 uur, maar slapen was er niet meer bij. En om de schattige, maar nogal oppervlakkige conversatie met mijn kinderen te compenseren ("Hapje. Ja, lekker he. Nog een hapje. Niet uitspugen. Haal je handen uit je pap.") luisterde ik naar Vroege Vogels. Vijftien jaar lang al, want nu de kinderen ouder zijn, blijkt dat het vroege wakker worden en opstaan wortel heeft geschoten.

Zo hebben Ivo de Wijs en Midas Dekkers mij begeleid. Voor beide heren heb ik bewondering gekregen om hun nuchtere, maar niet gevoelloze kijk op het leven. Zo wil ik man zijn.

Nu moet ik het voortaan alleen doen op zondagochtend. Een nieuwe generatie presentatoren heeft het overgenomen. Adequaat, maar mijn hart hebben ze nog niet.

Misschien toch weer eens leren uitslapen.

Ruggen

Om te vieren dat de Christenunie nu toch echt gaat regeren (vroegah, toen ik jong en links was, was dat reden geweest om te emigreren) hou ik me vandaag aan de zondagsrust. Geen stukje dus om te lezen, want ik rust en dat zou u ook moeten doen. In plaats daarvan bent u internet aan het afstruinen en tijd aan het vermorsen. Foei!

Nou, een kleintje dan. Om over na te denken terwijl u aan het zondagsrusten bent.
Hoe kan het toch kunnen dat we heel goed in staat zijn om mensen te herkennen aan hun achterzijde, terwijl we die zelden zien...

En nu niet gaan zeuren "Is dat wel zo, dat we mensen goed herkennen aan hun achterzijde?", want dat heb ik zelf proefondervindelijk ondervonden. Probeer het anders zelf maar eens. Vooral op de fiets lukt het goed.

Rust zacht, verder.

Four seasons of one day

Dat is géén liedje van Crowded House, want dit stukje gaat helemaal niet over liedjes. Het gaat over seizoenen.

Ik heb het helemaal begrepen hoe het zit met het weer en het klimaat. We hebben namelijk tegenwoordig seizoenen van één dag. Donderdag was het winter, met veel sneeuw en koud. En gisteren was het weer over en dus geen winter meer.

Zo hebben we een klein maandje geleden herfst gehad. Een beetje te laat, maar dat is ook het devies van deze nieuwe klimaatregeling: je moet wel een beetje opletten, anders mis je het.

Dus voor iedereen die de winter van dit jaar gemist heeft, omdat-ie in een conferentieoord zat of zich gewoon verslapen had of ziek was: hier is de winter van 2007 nog even in de herhaling. Veel plezier ermee.

Tandarts

Als Merel Roze het mag, mag ik het ook. Hoewel die van haar erger was.

Sinds de wisseling van 2006 in 2007 deed m'n kaak niet leuk meer mee. Hij begon eerst een dag lang hevig pijn te doen. De roze M&M's die menig vrouw van hevige menstruatiepijnen hebben verlost, schoten ook mij te hulp.
Na een weekje pijn stillen was de pijn ergens anders z'n geluk gaan beproeven. Maar na nog een weekje kwam hij weer vrolijk terug en niet zo'n beetje ook. Hij had een prettig plekje gevonden in een achtersteondersterechtse kies, die waar de tandarts van zegt "occusaal dorsaal 4 rechts" of zoiets. Maar ja, tentamens in aantocht en zo, eerst die maar even achter de rug.

Vanmiddag was mijn afspraak. (De tentamenuitslagen zijn overigens nog niet binnen. Ze hebben nog twee werkdagen de tijd.) Ik was twee uur eerder opgetrommeld, zodat de tandarts niet twee uur op mij hoefde zitten wachten. Het liep echter een beetje uit, zodat ik twee uur te vroeg drie kwartier heb zitten wachten. Gelukkig ben ik een geduldig mens en had ik een mooi boek bij me.

Het was een gaatje en omdat ik nooit verdoving doe bij boren en vullen, ook nu niet. Ik ben tenslotte geen watje.
De tandarts (hij heet Jeroen en hij is heel aardig) heeft me nog gewaarschuwd, dat "hij mogelijk toch wat gevoeliger zou zijn dan anders". Waah! Als de pijn zo erg wordt dat al je spieren zich spannen en je echt wilt gillen (dat doet-ie anders nooit!), dan moet je je bewust ontspannen en aan yin en yang denken. Dat voorkomt dat je boren en vingers en zuigslurfjes -die "ffflllsssslllllggghhh" doen- doormidden bijt.

Ik heb zojuist m'n laatste roze verdover genomen, zodat dat mannetje met die drilboor in m'n kies even pauze neemt. Opdat hij zijn geluk elders beproeve.

Contact

Wat een mooie contrasten zitten er toch in mijn studie. Gisteren taalverwerving bij kinderen, vandaag zich "intelligent" gedragende computerprogramma's.

Om de contrasten nog wat verder te schetsen: Ik zat vandaag in de Uithof, een met betonnen kubussen beklede polder die als "Brainpark" aan de mens wordt gepresenteerd. De sfeervolle zaal met eikenhouten kasten, versierd plafond en deuren met prachtig houtsnijwerk was hier een functionele kantoorinrichting met TL licht en gesloten jaloezieën. De plaats van de meisjes van gisteren was ingenomen door ongeveer twintig jongens van dezelfde leeftijd. En de docent, die gisteren drie uur lang aan elkaar babbelde, was een wat stugge man die heel soms een zweem van een glimlach liet zien. Tijdens het praten hield hij zijn blik steeds net boven onze hoofden gericht, alsof hij met een seance of een gebed bezig was in plaats van een college.

De groep voelde zich daardoor blijkbaar niet zo door hem aangesproken, want als er de gelegenheid was tot het stellen van vragen, bleef het angstig stil. De meisjes van gisteren lieten geen gelegenheid onbenut om te vragen. En ook als er geen gelegenheid was vroegen ze allerlei vanzelfsprekende dingen om zeker te weten dat ze het begrepen hadden.
Het illustreert niet alleen het verschil tussen meisjes en jongens in de adolescentie, maar zeker ook het verschil tussen de alfa's van gisteren en de beta's van vandaag.

En ik voel me bij allebei op een andere manier prettig. Vandaag bij het rechtlijnige en opzienbarende van de grote getallen en de kunstige rekenmethoden. Gisteren bij het wollige aan elkaar praten van feitjes en feiten.

Alleen gisteren was er meer contact, meer samenhang in de groep. Blijkbaar moet je daarvoor toch veel praten.

Vakkennis

Ik ben met een nieuw vak begonnen, dat gaat over taal en kinderen. Het lijkt me erg leuk, maar het begin viel een beetje tegen.

Dat lag niet aan de omstandigheden. Ik krijg les in een prachtige oude zaal in een prachtig oud pand in de binnenstad van Utrecht. Daarbij ben ik omringd door een stuk of veertig meisjes van een jaar of twintig. Ja, zodra een vak over kinderen gaat, haken de mannen massaal af. En het zonnetje scheen ook nog naar binnen.

Het lag wel aan de lengte van het college. Drie uur luisteren is best lang, zeker als het zonnetje naar binnen schijnt en wat verteld wordt niet erg nieuw en spannend is. Maar ik werd wel goed wakker toen de docent onwaarheden ging vertellen. En één van die onwaarheden was de legende van het aantal woorden dat Eskimo's (Inuït, zo u wilt) voor "sneeuw" hebben. Volgens de legende zijn dat er honderden.

Die legende is in de wereld geholpen door meneer Whorf. Meneer Sapir had onderzoek gedaan naar taal onder de Indianen en kwam, na een ontmoeting met dhr. Whorf, met een indianenverhaal, dat de hypothese van Sapir-Whorf wordt genoemd. Volgens die hypothese kun je alleen maar denken over iets als je er taal voor hebt. Je hoeft maar een creche binnen te lopen waar twee dreumesen elkaar proberen te vermoorden om te weten dat die hypothese niet deugt.
Als ondersteuning voor de hypothese kwam dhr. Whorf met het verhaal over de Eskimo's (Inuït, zo u wilt) en de sneeuw. Wij kennen minder woorden voor sneeuw en dus kunnen wij ook minder soorten sneeuw onderscheiden, aldus het illustere tweetal.

Die hele Sapir-Whorf theorie is inmiddels onderuit gehaald en zeker het verhaal over de sneeuwwoorden. De wetenschappelijke argumenten mail ik u op verzoek na, maar neem maar even van mij aan: Eskimo's kennen niet meer woorden voor sneeuw dan wij.

Maar niet volgens mijn docent van vanmiddag. Die stond met droge ogen te vertellen dat die noorderlingen zoveel meer woorden voor sneeuw hebben. Ja en wat doe je dan, als oudere jongere op het eerste college?

Je besluit dat het allemaal niet zo belangrijk is en knijpt je ogen nog eens dicht in het zonnetje. Sneeuw is toch een uitstervend verschijnsel.

Hoorspel

Vannacht gaat het beginnen, om kwart voor 1. Vierhonderveertig weeknachten lang zal ik in de komende twee jaar aan de radio gekluisterd liggen, van kwart voor één tot één uur. Net zoals ik dat van januari 2005 tot september 2006 heb gedaan met de uitzendingen van Het Bureau.

Het Bureau, het toppunt van dikke boeken gevuld met de saaiheid en uitzichtloosheid van het wetenschappelijk ambtenarenbestaan. Ik moest er niet aan denken om dat te gaan lezen. Tot ik het per ongeluk tegenkwam midden in de nacht op de radio. En ik was verkocht. Voortaan liet ik me bijna iedere nacht in slaap praten door Maarten Koning en z'n hinderlijke collega's en niet te vergeten z'n narrige vrouw Nicolien, waarin ik Yvonne van den Hurk bijna niet meer kon herkennen.
Het herkenningsmuziekje van de hoorspelserie werd mijn favoriete blues: "Nobody loves you when you're down and out". Zo heerlijk om op die tonen in een troostrijke slaap te vallen.

Maar slopend was het wel. Nooit vóór 1 uur slapen en altijd rond 7 uur op. Met gemengde gevoelens heb ik naar de laatste aflevering geluisterd. Er bleef een soort leegte achter, alsof ik niet meer ingestopt werd, maar om 12 uur slapen was ook wel lekker.

En nu is er dus Bommel, het hoorspel. Vierhonderveertig nachten. Zal ik er aan beginnen? Ik kan het ook podcasten en dan op de MP3 speler luisteren, gewoon overdag ofzo. Maar dan mis ik wel dat lekkere gevoel: in m'n bed in het donker, radio zachtjes aan en inslapen bij de stem van een Heer van Stand.

Ach, die wallen gaan toch nooit meer over. Aflevering 1, ik ben er klaar voor!

Wolk

De lucht boven de A2 blijft boeiend.

 

Klimaat

Pfoe, wat had ik het vandaag warm. Of misschien verbeeld ik het me maar, gevoed door de berichtgeving over Het Rapport.

Het is weer terug op de politieke agenda, het milieu. Een jaar of tien uit de mode geweest, want het is maar lastig om bewust om te gaan met je omgeving. Nadenken of je de auto moet nemen naar Albert Heijn of met polypropyleenvrije plastic tassen aan het stuur van je fiets moet gaan zeulen. En die groene of bruine kliko stonk zo, dus ging na een goede start bij veel mensen het groenafval gewoon bij het grijze in de zak. En wat merkte je er nu eigenlijk van, van dat milieu. De Centerparkshuisjes stonden er nog gewoon in de Dennenheugte of Het Lange Leemveld. En de zure regen, waar jarenlang hel en verdoemenis over werd gesproken, die was toch ook opeens niet meer in het nieuws. Zeker overgewaaid, net als het ozongat.

Het lijkt ingebakken, ons verlangen naar meer, anders en nieuw. En om dat verlangen te bevredigen moeten we consumeren. Niet dat het verlangen daarmee over gaat, maar het stilt het, eventjes. En het consuméren zorgt voor opwarming en de opwarming zorgt voor een ander milieu. Warmer, minder voorspelbaar, meer gedoe.

Ik heb al eens gemijmerd over het rapport van de Club van Rome, dertig jaar geleden. De berichten in dat rapport waren niet wezenlijk anders dan in het rapport van nu. De politici hebben zich nu echter in ferme bewoordingen uitgelaten: er moet nu echt iets gebeuren, anders is het te laat.

Maar -sorry kinders- ik ben bang dat het al te laat is. Er staan 2,5 miljard Chinezen en Indiërs te trappelen om op dezelfde manier energie te mogen gaan gebruiken zoals wij en onze Bush-brothers dat nu al doen. Gaan we die vertellen dat dat niet mag? Of gaan we het goede voorbeeld geven en allemaal onze auto weg doen? Fabrieken sluiten en minder produceren?
Het meest revolutionaire voorstel dat ik de afgelopen dagen heb gehoord was de wettelijke verplichting tot spaarlampgebruik. Yes! Toen de poolkap dat hoorde liepen de koude rillingen over haar rug.

Ik ga me verdiepen in de verzorging van palmbomen en alvast een vergunning aanvragen voor het aanleggen van een strandje langs het kanaal, met koek en zopie.

Maar ik blijf fietsen.

Je kunt hier de samenvatting voor beleidsmakers van het klimaatrapport van de VN downloaden.

Hoera

Mijn bijzondere felicitaties gaan vandaag uit naar een stoere Peuter, waarvan ik de belevenissen met veel plezier volg. Hij is precies 43 jaar jonger dan ik.

En daarnaast feliciteer ik natuurlijk mijn precies twee jaar jongere hartsvriend B, waar ik al 23 jaar (mijn halve leven) onze verjaardag mee deel.

En dan feliciteer ik ook alle ander mensen die op deze mooie dag jarig zijn. Met de kou van de winter in onze botten, maar onze blik op de lente gericht kwamen we ooit deze wereld binnenstappen.

En als ik dan toch bezig ben: iedereen gefeliciteerd met deze bijzonder mooie dag! Het is er weer één waar allerlei leuke dingen mee te doen zijn. En als-ie tegenvalt, dan wordt morgen vast een veel betere.

Beter

Huize B& leeft onder de terreur van de radio. Radio 1, wel te verstaan en dat is-ie ook. In bijna iedere ruimte in het huis staat -vooral 's ochtends- een radio het wereldnieuws te achtergronden. Ik ben benieuwd in hoeveel therapeutische sessies mijn kinderen hier op hun dertigste een plekje aan weten te geven.

Fijn is het vast niet, maar het is niet anders. Geen betere manier om mijn neuronen wakker te maken dat een flinke portie ellende.
Soms is al die informatie ook voor mij geen pretje. Vaak bij de reclame, die 's morgens op radio 1 erg gericht is op één doelgroep: de autorijdende, vermogende man van middelbare leeftijd die erg bang is voor ongelukjes. Ik dus niet.

Nu stroomt al dat reclamegedoe over het algemeen gewoon langs de gesmeerde boterhammen en de geschilde appeltjes het afvoerputje in, maar er is een uitzondering. De reclame voor de apotheker. Nadat eerst een stem heeft verteld dat apothekers zulke goede dingen doen -ze mengen namelijk soms zelf medicijnen (joepie)- komt de slotzin. De slogan, waar de jongens en meisjes van reclamebureau LMAO&HhvVJ zeker 14 brainsessies aan gewijd hebben. De slogan die Nederland moet verpletteren. Bent u er klaar voor?

Medicijnen werken beter
dankzij uw apotheker.

Als ik dit gedrocht van een onrijm eenmaal heb gehoord, wordt het nooit meer goed die dag. En het ergste is dat deze campagne genomineerd is voor een prijs!!!! Kijk even mee op http://www.knmp.nl/copy_of_knmp-vandaag/nieuws-publicaties/persberichten-knmp/campagne-medicijnen-werken-beter-dankzij-uw-apotheker-genomineerd-voor-san-accent/
die vast genomineerd wordt voor de mooiste URL van een reclamecampagnenominatie.

Wie nog even verder spit in de wondere wereld die apotheek heet, komt bij een persbericht waarin vol trots wordt aangekondigd dat de Verenigde Nederlandse Apotheken gaan fuseren met Brocacef.
Was dat geen farmaceutisch bedrijf?
De apotheker schuwt geen enkel cliché, want "Door deze samenvoeging ontstaat een sterke speler op de Nederlandse markt."

Ik ben blij en trots op een maatschappij die zoveel creatieve apothekers kent, maar ik weet het zeker en ik doe het beter: die apotheker deugt voor geen meter.

Kanker

J heeft kanker. En hij is niet de enige. Het lijkt of ik een grens over ben gegaan. Boven een bepaalde leeftijd krijgen de mensen om je heen kanker.
Mijn vader is tien jaar geleden al strijdend ten onder gegaan, maar gaandeweg beginnen ook ooms en tantes slachtoffer te worden. Er lijkt geen peil op te trekken wie er hoe getroffen wordt. Een zeer bewust levende, biologisch etende tante: darmkanker. Een oom die z'n hele leven gerookt heeft: lever en nieren.

Maar waarom J het krijgt is mij een raadsel. Iets over de vijftig, met het lichaam en de conditie van een jonge vent. Fietst nog regelmatig "even" heen en weer naar Duitsland vanuit Utrecht, in één dag. Skate, danst, loopt harder hard dan ik in mijn hoogtijdagen. Flirt als een jonge hond. Waarom krijgt hij nu kanker? Waarvan krijgt hij kanker?

Gelukkig is z'n lichaam sterk en ik heb er goeie hoop op dat de behandeling hem er doorheen helpt, zodat hij weer met overgave kan dansen en sjansen. Hij bericht z'n vrienden en kennissen zeer openhartig over de ontwikkelingen, wat de drempel om hem te benaderen laag houdt, gelukkig.

Mijn zeer gewaardeerde Google mailprogramma dacht daar overigens anders over. Ik heb al eerder geschreven over de advertenties die ongevraagd worden toegevoegd.
Aan het eerste mailtje waarin J meldde dat hij kanker had, had Google fijntjes de advertenties van twee uitvaartcentra geplakt.

De wereld van de marktwerking: wij zoeken op basis van statistiek uit waar jij behoefte aan hebt. En dat bieden we je dan aan, want daar word je blij van.

Maar nu even niet.