Hoorspel

Vannacht gaat het beginnen, om kwart voor 1. Vierhonderveertig weeknachten lang zal ik in de komende twee jaar aan de radio gekluisterd liggen, van kwart voor één tot één uur. Net zoals ik dat van januari 2005 tot september 2006 heb gedaan met de uitzendingen van Het Bureau.

Het Bureau, het toppunt van dikke boeken gevuld met de saaiheid en uitzichtloosheid van het wetenschappelijk ambtenarenbestaan. Ik moest er niet aan denken om dat te gaan lezen. Tot ik het per ongeluk tegenkwam midden in de nacht op de radio. En ik was verkocht. Voortaan liet ik me bijna iedere nacht in slaap praten door Maarten Koning en z'n hinderlijke collega's en niet te vergeten z'n narrige vrouw Nicolien, waarin ik Yvonne van den Hurk bijna niet meer kon herkennen.
Het herkenningsmuziekje van de hoorspelserie werd mijn favoriete blues: "Nobody loves you when you're down and out". Zo heerlijk om op die tonen in een troostrijke slaap te vallen.

Maar slopend was het wel. Nooit vóór 1 uur slapen en altijd rond 7 uur op. Met gemengde gevoelens heb ik naar de laatste aflevering geluisterd. Er bleef een soort leegte achter, alsof ik niet meer ingestopt werd, maar om 12 uur slapen was ook wel lekker.

En nu is er dus Bommel, het hoorspel. Vierhonderveertig nachten. Zal ik er aan beginnen? Ik kan het ook podcasten en dan op de MP3 speler luisteren, gewoon overdag ofzo. Maar dan mis ik wel dat lekkere gevoel: in m'n bed in het donker, radio zachtjes aan en inslapen bij de stem van een Heer van Stand.

Ach, die wallen gaan toch nooit meer over. Aflevering 1, ik ben er klaar voor!