Logé

Ik heb dit weekend een logé. Hij vraagt weinig aandacht, hoor. Ik kan bijna gewoon doen alsof hij er niet is. Hij heeft z'n eigen bed meegebracht en z'n eigen eten en doet rustig z'n eigen dingetjes. Over twee nachtjes gaat hij weer, zo is het afgesproken.

Eigenlijk is het enige dat hij van me vraagt dat we een paar keer per dag samen gaan wandelen. Ach, het is niet mijn hobby, wandelingetjes, maar het is ook wel prettig om even uit je bezigheden van de dag te stappen en een rondje te lopen. Ik praat wat tegen hem, maar veel komt er niet terug.

Als kind wilde ik zooo graag een hond, maar het mocht nooit. Tot mijn zus een hond wilde, toen kwam er opeens eentje. Weliswaar een poedel, maar hij werdt niet poedelig geknipt dus het was een zwart bolletje haar met pootjes. Het grillige karakter van mijn zus zorgde ervoor dat de lol van het uitlaten er snel af was bij haar, dus had ik toch een hond. Via een omweg krijg je soms dingen waar je al helemaal niet meer op rekent.

Maar eigenlijk was het toch meer mijn moeder's hond. Van haar hield hij het meest, net zoals wij allemaal. Echte hondenkenners hebben daar allemaal verklaringen voor, over de pikorde in de roedel en de rol van het eten geven enzo, maar voor ons was het logisch. Hij is ook bij mijn moeder gebleven toen wij het huis uit gingen en ook toen ze naar Denemarken verhuisde.

Als je aan pubers gewend bent, is een hond trouwens een erg simpel wezen. Hij heeft een erg eenduidige gebruiksaanwijzing: blij als er eten wordt opgediend, uitzinnig blij als er gewandeld gaat worden, zonder zeuren naar bed als het licht in huis uitgaat. Terwijl dat toch midden in een film was, waar hij al een uur naar lag te kijken op de bank. Moet je eens met een puber proberen.