Buuf

Ik heb een paar weken geleden dan toch eindelijk het "Bed violen" van Jan Siebelink gelezen. God, wat een shitboek.

Ik kan er niet tegen, dat soort boeken waarin mensen zich vastdraaien in zelfgekozen -en misschien wel gekoesterde- ellende. In een grauw, uitzichtloos, ploeterend bestaan. Ik ga me beroerd en machteloos voelen, ik wil zo'n boek binnenstappen en de hoofdpersoon door elkaar schudden en tegen hem of haar zeggen: "En nu is het klaar met die onzin en ga je iets leuks doen met je leven, begrepen!". Maar ja, dat kan niet.

De vader van Jan Siebelink is gevlucht in het allerdiepste fanatieke gereformeerde geloof en daar gaat het hele boek over. Het is niet te geloven dat mensen zich zo'n geloof aandoen en daarin ook nog hun gezin meeslepen.

Gelukkig is er wat het gezin betreft nog hoop. Neem Jan Siebelink zelf. Dat is toch een succesvol schrijver geworden. En gisteren kwam ik mijn bovenbuurvrouw tegen op een borrel van mijn buurman. Dat kun je zo hebben in een flat. Nu bleek mijn bovenbuurvrouw uit zo'n Siebelink gezin afkomstig te zijn. Ze is een jaar of 25 en volgens mijn zoon ziet ze er "emo" uit. Dat is een soort milde vorm van punk, als ik het moet vertalen voor de dertigplussers. Voor veertigplussers: een beetje zoals de new wave van de jaren 80, maar dan met tattoos en piercings, uiteraard.

Bepaald geen Gristelijke look, zou je zeggen. Ze had er dan ook afscheid van genomen en vertelde hoe -met name haar moeder- eerst gezondheidsproblemen had geveinsd om de diensten te ontlopen en daarna gewoon gescheiden was. Buurvrouw is er dus goed doorheen gekomen. Nou ja, op één puntje na dan.

Als de bovenbuurvrouw een nieuw vriendje heeft (dat gebeurt gemiddeld toch wel eens per jaar), dan viert ze de liefde luidkeels. Soms met het slaapkamerraam zo ver open dat de vogels er stil van worden en er geen gesprek meer mogelijk is in de tuin. Liefst ook midden in de nacht, wat op mij ongeveer hetzelfde effect heeft als dat er iemand "Love Boat" staat te zingen naast mijn tent.

Ach, ik kan het me voorstellen: als je zo dicht langs de afgrond van de zwarte kerk bent gegaan, wil je het steeds weer opnieuw uitschreeuwen van plezier. En ze is van goede wil. Haar bed heeft ze inmiddels kraak- en piepvrij gemaakt, op mijn verzoek.

Nu zij zelf nog.